Originally Posted by
Caba
Καλησπερα σε ολους!
Μεσα στην περιοδο της καραντινας εχασα τον πατερα μου. Αυτο το γεγονος ηταν θα ελεγα αποκαλυπτικο για ολη την οικογενεια μου και εφερε στην επιφανεια πραγματα που εγω αγνοουσα οτι συνεβαιναν αλλα και ηρθα αντιμετωπη με πραγματα που ηξερα οτι γινονται.Δεν θα πω αναλυτικα γιατι το θεμα μου ειναι αλλο. Μεσα σε αυτη την κατασταση, ημουν στο πατρικο μου σπιτι, οχι εδω που δουλευω. Μενω σε αλλη πολη ευτυχως!
Αναγκάστηκα λοιπον επιπλεον να μεινω ξανα με την οικογενεια μου για πανω απο 2 μηνες καθως συνεβαιναν ολα αυτα τα αποκαλυπτικα πραγματα που τελικα καλως ηρθαν στην επιφανεια γιατι ετσι μετα το σοκ και την στεναχωρια, πηρα την κατασταση στα χερια μου και λυνω σιγα σιγα αυτα που αφορουν εμενα και μονο εμενα . Ειδα οτι καθενας σκεφτηκε τον εαυτο του, η μαμα μου τον εαυτο της, η αδερφη μου τον εαυτο της, ο γαμπρος μου τον εαυτο του....
Οπως ημουν λοιπον τοσο λυπημενη και δεν μπορουσα μερικες φορες ουτε να αναπνευσω καλα καλα, με βρηκε ενας ανθρωπος που ειχα γνωρισει πριν 7 χρονια σε ενα ταξιδι που ειχα κανει για χορο. Και εκεινος χορευει.Τον ειχα ξαναδει καποιες φορες, αλλα ηταν για λιγο, για μερικες μερες, παντα στα ταξιδια μου. Η τελευταια φορα που ειχα νεα του ηταν πριν εναμιση χρονο. Μαθαινε ομως για εμενα και εγω για εκεινον γιατι εχουμε κοινους γνωστους. Να πω οτι δεν ειναι Ελληνας αλλα Ιταλος. Μου εστειλε λοιπον ενα μηνυμα, χωρις να ξερει τι μου συμβαινει. Εγω απαντησα οπως παντα και νομιζα οτι ηταν ενας απλος χαιρετισμος οπως καναμε μεσα σε αυτα τα χρονια.Εκεινος ομως μου ξαναεστειλε την επομενη μερα και την επομενη και πολυ γρηγορα καταληξαμε να μιλαμε 5 ωρες σχεδον καθημερινα ωσπου μου εκμυστηρευτηκε οτι παντα ηταν ερωτευμενος μαζι μου. Και εμενα μου αρεσε αλλα δεν περιμενα τιποτα ουτε και ειχα επιδιωξει κατι μιας και δεν μενουμε στην ιδια χωρα. Ολο αυτο που συνεβη ηταν μαγικο και εμενα με βοηθησε πολυ γιατι δεν ημουνα καλα. Μου εδωσε ελπιδα και κουραγιο να βρω τον εαυτο μου και να σταθω στα ποδια μου.
Περνωντας ο καιρος ειπαμε τους φοβους μας και τις ανασφαλειες μας και το καλοκαρι κανονισαμε να περασουμε μαζι τον μισο αυγουστο. Πρωτα θα πηγαινα εγω Ιταλια και μετα θα ερχομασταν μαζι Ελλαδα. Τα εχουμε βρει μεταξυ μας, εγω δεν μπορω να πιστεψω οτι υπαρχει αντρας τοσο ευγενικος, περιποιητικος, ευγενικος και ειλικρινης. Χωρις να τον θεοποιω τον βλεπω οπως ειναι και αυτος το ιδιο. Εχει καταφερει να διωξει τους φοβους μου και ειναι παντα παρων. Τωρα που αρχισαμε παλι τις δουλειες μας εγω δεν μπορω να παω να τον βρω και ερχεται εκεινος καθε 15-20 μερες. Οταν ειμαστε μαζι μαγειρευουμε, παμε για μπανιο, παμε σε εστιατορια. Εγω μαζι του κοιμαμαι ακομα και που ροχαλιζει. Οταν ειμαστε μακρια μιλαμε με βιντεοκληση, κανουμε προβες τα μερη που διαβαζει γιατι κανει θεατρο, μου στελνει μηνυματακια, καρδουλες και λουλουδακια. Ολα ειναι παρα παρα πολυ ομορφα και εγω ειμαι μαζι του ο εαυτος μου.Ταιριαζουμε πολυ
Ποιο ειναι λοιπον το θεμα???
Εγω ειμαι το θεμα. Γιατι δεν μπορω να του πω οτι στα 26 μου παντρευτηκα.(Τωρα ειμαι 42. Εκεινος 46). Ηταν μονο για 5 μηνες, δεν αντεξα αλλο. Ηταν ενας ανθρωπος εντελως ακαταλληλος για εμενα, δεν ξερω γιατι το αφησα να συμβει. Το περιμεναν ολοι απο εμενα, ηταν η φυσικη συνεπεια της ζωης μου, μιας και μεγαλωσα σε επαρχια και ενω εγω σκεφτομαι αλλιως και δεν ηθελα ποτε παιδια και οικογενεια ετσι οπως βλεπω να γινεται γυρω μου, σαν καλο παιδι εκανα αυτο που περιμεναν ολοι. Εκτοτε δεν νομιζω οτι μπορω να συγχωρεσω τον εαυτο μου. Λεω πολλες φορες μεσα μου οτι δεν μπορει , ειμαι τρελη τοσα χρονια εχουν περασει, δεν εκανα κανενα εγκλημα. Περασα δυσκολα μετα το χωρισμο, εχασα τον υπνο μου μια ολοκληρη δεκαετια, εφυγαν ανθρωποι απο διπλα μου οταν το μαθαιναν, μεχρι που μια σχεση μου μου ειπε οτι δεν θελει να συνεχισει μαζι μου αφου ειμαι χωρισμενη.
Εγω σημερα ειμαι ο ανθρωπος που ειμαι μετα απο τοσες τρικυμιες, ζω μονη μου απο τη δουλεια μου χωρις να επιβαρυνω κανεναν και χωρις να ζηταω χαρες .Κι ομως....δεν μπορω να του το πω.Προσπαθησα προχθες και αρχισα να ιδρωνω, με επιασε ταχυπαλμια. Ελεγα τις λεξεις απο μεσα μου αλλα σε εκεινον τελικα δεν το ειπα. Νομιζω οτι αν το μαθει θα με αφησει. Θα ηθελα να μην του το πω ποτε, ετσι αισθανομαι. Να μην ξερει .....
Δεν ξερω τι μου συμβαινει...Του κρυβω κατι αφου δεν του το λεω?.. Οπως και να εχει δεν θελω να το πω αν και ξερω οτι μια μερα θα το μαθει ουτως η αλλως. Μερικες φορες πιανω τον εαυτο μου να το βλεπει σαν να ηταν αλλος και οχι εγω που εκανα αυτον τον γαμο.
Ομως αυτος ο γαμος με εφερε εδω που ειμαι, εμαθα τοσα πραγματα, αφου χωρισα ασχοληθηκα με το χορο και ετσι εκανα τοσα ταξιδια και γνωρισα τοσο κοσμο, εκανα τοσους ωραιους φιλους, τοσες ωραιες εμπειριες, ειδα οικογενεις που δεν εχουν καμια σχεση με την ελληνικη οικογενεια, ανοιχτομυαλο κοσμο και μου εφερε στη ζωη μου μεχρι και αυτον τον ανθρωπο που περναω τοσο καλα μαζι του και με προσεχει τοσο πολυ.
Φοβαμαι οτι θα τον χασω. Και τωρα οχι μονο για το γεγονος οτι καποτε ειχα παντρευτει αλλα και γιατι δεν του το ειπα απο την αρχη. Εκεινος μου ειπε για αυτον ολα τα θεματα του. Και εγω, εκτος απο αυτο.
Με παιδευει πια αυτη η σκεψη....το εχω στο μυαλο μου καθημερινα. Και τωρα που το σκεφτομαι εχω ταχυπαλμιες.
Αν μπορειτε να βοηθησετε....νιωθω πολυ μπλεγμενη...
Ολα τα αλλα ειναι καταπληκτικα με αυτον τον ανθρωπο. Περναμε πολυ ωραια. Ταιριαζουμε πολυ
Σας ευχαριστω