Ξεσπάσματα έντονα θυμού

Καλησπέρα, χαίρομαι που μπορώ ελεύθερα να μοιραστώ το πρόβλημα μου με εσάς διότι νιώθω πολύ άσχημα. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είχα πάντα κάποια νεύρα περισσότερα και πάντα ξεσπουσα, μεγαλώνοντας όταν έφυγα φοιτήτρια και άρχισα να ασχολούμαι με περισσοτερες δραστηριότητες και γενικώς να ανακαλύπτω τη ζωή κάπως ηρέμησα. Θυμάμαι πάντα όμως να ξεσπάω και συγκεκριμένα στη μητέρα μου με τον έξω κόσμο ήμουν πάντα μια χαρά. Ο καιρός περνουσε και όλο αυτό δεν με ανησυχούσε ιδιαίτερα μέχρι που γνώρισα τον σύντροφο μου και ενώ τον υπεραγαπουσα υπήρχαν στιγμές; που εφθειρα τη σχέση με τα ξεσπάσματα μου. Φυσικά μετά ένιωθα τύψεις. Το ποτήρι ξεχείλισε όμως πλέον και όλα αυτά γιατί εδώ και 1,5 χρόνο περίπου έχω επιστρέψει στο πατρικό μου, και γενικά πέρασα πολλά. Παρατηρώ ότι τους τελευταίους δύο μήνες ξεσπάω σε καθημερινή βάση στη μητέρα μου κλαίω, της λέω λόγια άσχημα για τον εαυτό μου ακόμα και ότι θέλω να πεθάνω γιατί δεν αντέχω. Δεν ξέρω τι να κάνω αλλά αρχίζω να πιστεύω πως πρέπει να πάρω φάρμακα. Να σημειώσω πωςενω επαρχία και η προσβαση σε οτιδήποτε θα με έκανε να κάνω το θυμό μου δημιουργία είναι δύσκολο. Δεν ξέρω υποφέρω έχω χάσει τον εαυτό μου. Ευχαριστώ

ακριβως τα ιδια με μενα

Πολύ "βολικό" αυτό το πρέπει να πάρω φάρμακα. Δηλαδή δεν πρέπει να ψάξεις γιατί φέρεσαι έτσι και να το αλλάξεις, πρέπει να βρεις ένα μαγικό κουμπί απλά να μην ξεσπάς κατά τη γνώμη σου κι όλα καλά.

Σίγουρα και κάποτε έβρισκα. Απλώς το κακό είναι ότι είμαι σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Μένω επαρχία σε χωριόε γονείς και συγγενείς μετα από 8 χρόνια που ζούσα μόνη, είχα δραστηριότητες γυμναστήρια φιλίες τα πάντα. Και δυστυχώς δεν είμαι μαζόχα θα έφευγα αλλά εδώ προς το παρόν με. Κρατά η δουλειά μου.. Τι να κάνω? Σήμερα τη μητέρα μου την έπιασε ταχυκαρδία εξ αιτίας μου..
????☹️

Έμαθες από το προέρχεται σε εσένα?

Μα γράφεις ότι από μικρό παιδί έχεις αυτά τα ξεσπάσματα και ιδίως με την μητέρα σου, άρα κάπου οφείλονται όλα αυτά. Το θέμα δεν είναι να το ρίχνεις στο γυμναστήριο για να σου περνάει, το θέμα είναι να μην σε πιάνει καν αυτός ο θυμός.

Λες ότι ζεις στο χωριό εδώ και 1μιση χρόνο και σε κρατάει εκεί η δουλειά σου. Δηλαδή σε ένα χωριό εντελώς χωριό έχει περισσότερες δουλειές με καλύτερες απολαβές για μία κοπέλα από μία μεγαλύτερη πόλη; Δεν το αποκλείω, αλλά δεν το πολυπιστεύω κιόλας. Γιατί δεν ψάχνεις για κάτι άλλο μακριά; Αν έχεις δουλειά απλά για να έχεις και δεν υπάρχουν προοπτικές π.χ. για να μπορείς να μείνεις μόνη σου ή να κάνεις ένα ταξίδι μια στο τόσο, τι νόημα έχει να κολλάς στη δουλειά που έχεις τώρα;

Δυστυχώς ή δουλειά είναι πάνω σε αυτό που σπούδασα δεν παίρνω αρκετά χρήματα αλλά είναι δύσκολο να φύγω και να ξεκινήσω κάτι άλλο απ το 0.. Ναι αυτό λέω πως από μικρή είχα και έχω μιλήσει και με ψυχολόγο για κάποιο διάστημα, αυτό που αισθάνομαι όμως είναι ότι με εγκλωβθζει η δική μου ζωή γι αυτό και εκδηλώνεται το τραύμα μου καθημερινά πλέον. Πάντα υπήρχε όπως ανέφερες και εσύ απλά παλιότερα είχα πιο πολύ τη ζωή στα χέρια μου και το είχα πιο πολύ υπό έλεγχο.

εμενα ο θυμος μου βγαινει εντονα εως αηδιαστικα τρομερα φοβερος

σπαω τα παντα γυρω μου απο ενα ποτηρι μεχρι επιπλα παραθυρα κλπ

πιστευω οτι προερχονται ολα αυτα τα νευρα γιατι δεν κανω τη ζωη που θα ηθελα

μενω με την οικογενεια σε επαρχια ανεργη

υπαρχουν λογοι που η οικογενεια μου δεν μπορει να ζησει μονη της και που δουλευω για λιγο αν τυχει να βρω οτιδηποτε απο μενα τα περιμενουν

θελω να κανω δικη μου οικογενεια να ειμαι εστω με ενα ατομο μαζι αλλα και αυτο δεν γινεται για αλλους λογους

δεν θελω να πω αλλα

σκεφτομαι πολλα αλλα δεν μπορω να τα κανω γιατι σχεδον ολα θελουν λεφτα

φιλοι δεν υπαρχουν πια ολοι μακρια ο χωρισμος εξαφανισμος μετα τις σπουδες και για να τους δεις σου λενε ελα αλλα δεν ρωτανε εχεις λεφτα να ερθεις;

τεσπα πιστευω ομως οτι σε ολη αυτη την κατασταση δεν φταιω ουτε κανενας μπορει να με κατηγορησει γιατι ετσι ηρθαν τα πραγματα να ειναι

δεν εχω συγγενεις να με στηριξουν εστω σαν αιμα τους οχι οικονομικα να με σταθουν ενω οι περοσσοτεροι εγιναν ανθρωποι απο το σπιτι μας και χεζονται στο χρημα και να τους λες ξερεις τον χειμωνα δεν θα εχω θερμανση και να σου λενε πηρα κινητο με 500-600€ και εσυ να φτυνεις αιμα να βγαλεις τοσα τον μηνα και να τους λες δωσε λιγα χρηματα να ψωνισουμε και να σου λενε εχω να κανω ανακαινιση το εξοχικο

ενταξει ο λογος που υπαρχει η καταντια στην ελλαδα ειναι η απανθρωπια η αχαριστια και το οτι ο ενας θελει να φαει τον αλλο με οποιοδηποτε τροπο

να πω και κατι ακομα που συμβαινει και το ζω εδω στην περιοχη μου να λες σε συγγενεις οτι ψαχνεις δουλεια και να βαζουν σε προγραμματα ατομα που τους βριζουν απο πισω τους

δεν υπαρχει μελλον στην ελλαδα

ισως λιγος χρονος να μου μενει εδω ολα τα σκεφτομαι αλλα η ψυχη μου το μεσα μου υποφερει γιατι εφτασα πια και σε ηλικια που παρατηρω τα χρονια να φευγουν γρηγορα

Quote:

---

Originally Posted by Aeriko93

Δυστυχώς ή δουλειά είναι πάνω σε αυτό που σπούδασα δεν παίρνω αρκετά χρήματα αλλά είναι δύσκολο να φύγω και να ξεκινήσω κάτι άλλο απ το 0.. Ναι αυτό λέω πως από μικρή είχα και έχω μιλήσει και με ψυχολόγο για κάποιο διάστημα, αυτό που αισθάνομαι όμως είναι ότι με εγκλωβθζει η δική μου ζωή γι αυτό και εκδηλώνεται το τραύμα μου καθημερινά πλέον. Πάντα υπήρχε όπως ανέφερες και εσύ απλά παλιότερα είχα πιο πολύ τη ζωή στα χέρια μου και το είχα πιο πολύ υπό έλεγχο.

---

Θα σου έλεγα να καθίσεις και να τα σκεφτείς τα πράγματα ψύχραιμα, μακριά από συναισθηματισμούς. Π.χ. εκεί που είσαι λες ότι έχεις δουλειά πάνω στο αντικείμενό σου με λίγα λεφτά και κατά τα άλλα αισθάνεσαι εγκλωβισμένη. Τι σχέδια έχεις για το μέλλον; Μπορείς αν μείνεις εκεί να φέρεις τη ζωή σου λίγο πιο κοντά στα δικά σου θέλω; Υπάρχουν προοπτικές για ουσιαστική βελτίωση; Όχι κάτι θολό, περιμένω μήπως και γίνει αυτό και το άλλο, αλλά ρεαλιστικά αν μπορεί να γίνει αυτό και το άλλο και τι μπορείς να κάνεις η ίδια.
Αν δεν βλέπεις προοπτική καμία, αξιολογείς το ρίσκο να φύγεις κάπου αλλού και να ξεκινήσεις από το μηδέν. Π.χ. σε μία δουλειά άσχετη αρχικά, που μπορεί όμως να σου προσφέρει κάποια οικονομική ανεξαρτησία, καλύτερο τρόπο ζωής πιο κοντά σε αυτά που θες κτλ.

Σε κάθε επιλογή που κάνουμε κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε. Μην νομίζεις ότι στα λέω έξω από το χορό. Από τα 17-18 ζούσα μακριά από τον τόπο καταγωγής μου, δούλευα στο αντικείμενο μου και λόγο οικονομικής κρίσης και άλλων παραγόντων γύρισα πίσω στα 30τόσα. Είναι κάτι τρομερά δύσκολο να προσπαρμοστείς πίσω στο σπίτι. Πρόσεξε όμως, σταθμίζεις τα πράγματα στην παρούσα φάση. Π.χ. αυτή την στιγμή ασχολούμαι επαγγελματικά με κάτι παραπλήσιο από αυτό που θα ήθελα να κάνω πραγματικά και από αυτό που σπούδασα από επιλογή, έκανα και μου αρέσει. Όμως έχει τα οφέλη ότι είναι κάτι που παλεύεται, είναι κάτι πλέον δικό μου και βλέπω βελτίωση χρόνο με το χρόνο και σε λίγα χρόνια έχω σχέδιο να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Και πραγματικά την βλέπω πρακτικά την βελτίωση. Και σε 2-3 χρόνια υπολογίζω επιτέλους να μπορέσω να φύγω από το πατρικό και να νοικιάσω σπίτι αλλού. Επίσης εμένα δεν με τρελαίνει σώνει και καλά η ζωή στην πολή. Όμως πιστεύω ότι αν έμενα μόνιμα και κάπου στη μέση του πουθενά δεν θα την πάλευα. Εδώ το μέρος είναι πάρα πολύ μικρό αλλά είναι τουριστικό και έχει ζωή όλο τον χρόνο. Πλυθυσμιακά ας πούμε θα έπρεπε να έχει βαριά ένα καφενείο/μπακάλικο και να πετάμε τάπες στα βαρέλια περιμένοντας το ουίσκυ να ωριμάσει, λόγω τουρισμού όμως έχει μπόλικα μπαράκια, καφετέριες, ταβέρνες κτλ και λόγω γεωγραφίας δεν είναι πολύ δύσκολο να πεταχτείς σε μεγάλα αστικά κέντρα. Άρα ο τρόπος ζωής εμένα δεν με χαλάει ιδιαίτερα. Αν δεν την πάλευα, θα την έκανα με ελαφρά. Όπου γης και πατρίς. Άλλωστε το έχω ξανακάνει, μέχρι και εξωτερικό είχα πάει για την εμπειρία κάποιο διάστημα και μου έκατσε δουλεία μετά από καιρό όταν πλέον είχα μείνει με 30 ευρώ στην τσέπη κι έτρωγα pot noodles για κανα δεκαήμερο. λολ

Τώρα στο θέμα του τρόπο ζωής έχει να κάνει και με την δική σου οπτική στα πράγματα και πόσο παλεύεις να φέρεις την κατάσταση στα μέτρα σου. Για παράδειγμα εγώ έλεγα αν είναι δυνατόν, που θα βρω άτομα για παρέα εδώ, τι κοινό έχω πλέον με αυτούς κι αυτούς. Κι όμως, αν ψάξεις και δώσεις ευκαιρίες, κάποιον θα βρεις να ταιριάζεις ως ένα βαθμό. Το να κλαις που δεν έχεις τις παλιές σου παρέες δεν βγάζει κάπου. Άλλωστε και εκεί που ήσουν να ζούσες, μην νομίζεις ότι με τον καιρό τα πράγματα θα μέναν τα ίδια. Όσο περνάνε τα χρόνια και οι σχέσεις με τους φίλους μας αλλάζουν. Άλλη θα πορωθεί με κάποιον γκόμενο, άλλη θα φύγει αλλού για δουλειά, άλλη θα γκαστρωθεί και θα τρέχει πίσω από τα πιτσιρίκια, άλλος θα τη δεί αλλιώς και πάει λέγοντας. Δραστηριότητες: Κάτι θα υπάρχει να κάνεις. Αν δεν έχει γυμναστήριο, επαρχία τουλάχιστον μπορείς να πας για περπάτημα σαν άνθρωπος. Σε αποφορτίζει μέσα στη μέρα. Όλο και κάτι θα οργανώνεται που και που στην περιοχή. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά και μην τα απορρίπτεις πριν δοκιμάσεις, ακόμα κι αν είναι έκθεση κομπόστας ξέρω κι εγώ.

Πολύ σημαντικό που το κράτησα για το τέλος: Θέσε όρια σιγά σιγά και επαναπροσδιόρησε τις σχέσεις με τους δικούς σου και τα σόγια σε νέες βάσεις. Εγώ αρχικά κοπανούσα το κεφάλι μου στον τοίχο με πολλές συμπεριφορές και νοοτροπίες, αλλά με τον καιρό κατάφερα και έφερα τα πράγματα σε ένα ανεχτό λειτουργικό επίπεδο. Δεν λέω ότι όλα είναι ρόδινα, αλλά βρες το θάρρος και μίλα για ότι σε ενοχλεί και κάνε σαφές το τι ανέχεσαι και τι όχι. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν 100% αλλά σιγά σιγά κάποια πράγματα μπορείς να τα αλλάξεις ώστε να μην ψυχαναγκάζεσαι. Άλλωστε κι οι άλλοι δεν μπορούν να μπουν στο μυαλό σου να μαντέψουν τι σε χαλάει.

Πάντως επαναλαμβάνω: Αν εκεί δεν μπορείς να προσαρμοστείς με τίποτα, ρίσκαρέ το και ψάξου να φύγεις!

Σονια δεν σε ξέρω προσωπικά, αλλά μακάρι να σε έχει ο θεός καλά, μου έδωσες τεράστια δύναμη και με βοήθησες να καταλάβω προς τα που πρέπει να κατευθύνω τις σκέψεις μου. Απ ότι κατάλαβα είσαι και μεγαλύτερη από μένα και σίγουρα θα έχεις περάσει περισσότερα οπότε ξέρεις και πως να διαχειριστέις.. Ίσως για εμένα είναι πρώτη φορά που αντιμετωπίζω ένα αδιέξοδο. Αλλά θα ακολουθήσω αυτό που αρχικά είπες να τα σκεφτώ ρεαλιστικά και με βάση τις επιθυμίες μου! Ευχαριστώ και παλι☺️????

Καλημέρα.
Χαίρομαι αν βοήθησα.