Πόνος μετά από 10 χρονια χωρισμού.
Συνεχίζω να υποφερω για καποιον που αγάπησα πιο πολύ από όλους τους δικούς μου ανθρώπους και αυτός είναι ένας ξένος. Ερωτεύτηκα και αγάπησα όσο τίποτα άλλο το παιδί που ήμασταν μαζί στο Λύκειο. Τον χώρισα Γιατί ανακάλυψα ότι ερωτεύτηκε κάποια άλλη. Αυτός δεν ήθελε τότε να χωρίσουμε κ έκανε πολλά για να με διεκδικήσει αλλά όχι αρκετά.
Πριν 2 χρονια άρχισα να του μιλάω στο φιλικό και φάνηκε να χαίρεται, είχαμε πει να πιούμε κ καφέ μαζί μέχρι που του έστειλα ένα τραγικό μήνυμα. Του είπα ότι δεν τον ξέχασα ποτέ και ότι θα τον αγαπάω για πάντα. Δεν αντέχω στη σκέψη ότι είναι με άλλη....να σημειωθεί ότι ζούμε σε αλλες πολεις. Ξερω ότι δεν είναι φυσιολογικό αλλά κλαίω κάθε βράδυ 10 χρονια τωρα γι αυτόν....Δεν τον πένθησα ποτέ. Ειχα παντα την ελπιδα. Τι μπορω να κανω για να τοναντιμετωπισω?
Να πω επίσης ότι σε όλους τους άλλους τομείς δρω κανονικα, έχω μια καλή δουλεια, έχω κάνει σπουδές και μάλιστα έχω διακριθεί. Στον ερωτικό τομέα έχω πάντα αυτό το αγκάθι.