Είμαι 26χρονών. Από 11 χρονών κάνω αυτοκτονικές σκέψεις. Υπάρχουν διαστήματα που νιώθω πως ελέγχω το μυαλό μου, στιγμές και περίοδοι που βρίσκομαι σε περισσότερη σύγχυση. Δεν πρόκειται ποτέ να αυτοκτονήσω, δεν το έχω επιχειρήσει ποτέ κι ελπίζω πως ούτε θα το επιχειρήσω. όμως σκέφτομαι πολύ συχνά το θάνατο σαν λύτρωση και είναι αδύνατον να ζήσω φυσιολογικά όταν συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού μου κρύβονται τέτοιες σκέψεις. Φαίνομαι πολύ ισορροπημένη, οι (λίγοι) φίλοι μου και η οικογένειά μου δεν έχουν ιδέα πόσο σκοτεινές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Κι αυτό γιατί έχω μάθει να συμπεριφέρομαι με ευγένεια και λογική και μου φαίνεται αδιανόητα να καταλάβει κάποιος πόσο διαταραγμένα σκέφτομαι. Νομίζουν ότι είμαι ο πιο γαλήνιος και ήρεμος άνθρωπος. Δεν έχω ομολογήσει ποτέ λοιπόν τις αυτοκτονικές μου σκέψεις, ούτε σε νευρολόγο που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν(πριν 6 χρόνια) και μου χε δώσει φάρμακα, ούτε στην ψυχολόγο που επισκέπτομαι τους τελευταίους μήνες. Οι μόνοι που ενδεχομένως έχουν μια ιδέα για το πόσο τρικυμιασμένη είμαι στην πραγματικότητα, είναι τα 2 αγόρια με τα οποία είχα σχέση στο παρελθόν, με το ένα 4 χρόνια, δύσκολη σχέση και τον χώρισα εγώ. Με τον 2ο ένα χρόνο και με χώρισε εκείνος πριν 1,5 μηνα. Διατηρώ ακόμα επικοινωνία με το αγόρι αυτό μιας και ήμασταν φίλοι πριν να μαστε μαζί, αλλά σε στιγμές που έχουν φτάσει οι (γραπτές) συνήθως συζητήσεις στα άκρα, μου χε πει βαριές κουβέντες κι ότι τον τρομάζω, τον τρομάζουν οι αντιδράσεις μου. Το άτομο αυτό με θεωρεί πηγή μιζέριας κι εκτιμά πιστεύω μόνο πλέον ότι είμαι έξυπνη κι ευγενής.
έχω ένα δύσκολο παρελθόν. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 2 ετών, είδα τελευταία φορά τν πατέρα μου στα 5 κι άλλη μία στα 24 όπου και πέθανε. Στα 11,5 δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση από οικογενειακό φίλο και δεν το είπα παρά χρόνια αργότερα στη μητέρα μου και όχι ακρινώς όπως είχε γίνει το δυσάρεστο γεγονός. Δεν έχω πολύ σχέση με τον αδερφό μου, και έχω ετεροθαλή αδέρφια, το ένα το γνώρισα όταν ήμουν 18, το άλλο δεν γνωρίζω που βρίσκεται και ούτε θέλω να το γνωρίσω για να μαι ειλικρινής. ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί στο σχολείο, είχα ελάχιστους φίλους. έχω έλλειψη αυτοπεποίθησης και παλιά πίστευα ότι έχει πρόβλημα η εξωτερική μου εμφάνιση. Πλέον πιστεύω ότι η εξωτερική μου εμφάνιση είναι μια χαρά, το πρόβλημα είναι στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μυαλό μου. Ευτυχώς έχω καταφέρει να έχω μία καλή πορεία στις σπουδές μου. Το πρόβλημα είναι όμως ότι ενώ δεν είμαι επιπόλαιη στην επιλογή συντρόφου, όταν έχω σχέση και ειδικά με το 2ο παιδί που ήμουν, ψάχνω επιβεβαίωση και ευτυχία μόνο μέσα από τις σχέσεις. Δεν νιώθω χαρά μέσα από τα επιτεύγματα μου. Πχ πριν λίγες μέρες πήρα μια σημαντική υποτροφία για μακροχρόνιες σπουδές στο εξωτερικό, χάρηκα 2 ώρες, και από τότε είμαι πάλι χάλια λόγω του χωρισμού. Μου κάνει κακό και που συνεχίζεται η επικοινωνία με τον φίλο μου, αλλά δεν μπορω να επιβληθώ στον εαυτό μου και να σταματήσω να του στέλνω.
Πιο ευτυχισμένη ένιωσα πριν ένα χρόνο, που είχα κάνει νέους φίλους, κ είχα χωρίσει με το πρώτο αγόρι μου. Δλδ πιστεύω με τους φίλους νιώθω ηρεμία, να βγαίνω κλπ. αλλά τώρα λόγω εξωτερικών παραγόντων, είμαστε διασκορπισμένοι και τις τελευταίες μέρες είμαι εντελώς μόνη μου στο σπιτι μου.
Δεν είναι ότι η σχεση που είχα ήταν τέλεια και ότι έπαιρνα αυτά που ζητούσα. ήμουν πολύ ερωτευμένη και είμαι με το αγόρι αυτό, αλλά μάλλον ο τρόπος σκέψης μας και οι επιθυμίες μας δν ταυτίζονταν. Ωστόσο ο χωρσμός με έχει πληγώσει φοβερά, δεν αντέχω στην σκέψη ότι μπορεί να έχει κάνει/κάνει κάτι με κάποια άλλη κοπέλα. Θέλω να σταματήσω να ελπίζω να ξανάμαστε μαζί και να απαγγιστρωθώ από αυτήν την κατάσταση. Το κακό είναι οτι το αγόρι αυτό ίσως συνεχίσει να μένει στο μέρος που θα πάω για σπουδές και αφού έχουμε την ίδια παρέα, ενδέχεται να πρέπει να το συναναστρέφομαι.
Θέλω να μάθω να είμαι ευτυχισμένη μόνο με τον εαυτό μου. Να μην ψάχνω ευτυχία κι επιβεβαίωση μεσα στην ερωτική σχέση. Να μην θεοποιώ πρόσωπα. Να έχω αυτοεκτίμηση και να πειθαρχώ τον εαυτό μου. άλλες στιγμές νιώθω πως σκέφτομαι πιο καθαρά, πως έχω κάποια δύναμη. άλλες στιγμές, ειδικά αργά τα βράδια, νιώθω πως δεν αντέχω. Είναι σαν να χω 2 εαυτους. έναν νορμάλ, που θέλει να ζησει καλά, να δημιουργήσει, που νιώθει δυνατός, κι έναν δεύτερο εαυτό που με καταδικάζει σε δυστυχία, με τραβάει στον πάτο.
Θέλω να ζήσω, θέλω να μαι ευτυχισμένη. Δεν θέλω να σκέφτομαι τον θάνατο. Δεν θέλω να μαι έρμαιο κανενός. Αλλά είναι στιγμές σαν αυτή απόψε, που το μυαλό μου, μού βάζει εμπόδια. Κλαίω σχεδόν καθε μέρα τις τελευταίες μέρες όταν σκέφτομαι το αγόρι που με χώρισε.
