αγχος ,φοβίες, κατάθλιψη τι από όλα αυτά?
Καλώς σας βρήκα, είμαι νέα στο site αυτό και έχω διαβάσει πολλά αλλα όχι όλα μεχρι τώρα και κυρίως για την κατάθλιψη που σχετικά με πρόβλημα υγείας, έψαξα να βρω κάτι σχετικό που να σχετίζεται με την ασθένεια που έχω και τις συνέπειες αλλά προς το παρόν δεν βρήκα και δεν ήξερα σε ποια στήλη να γράψω γιατί νομίζω οτι με απαρτήζουν τα περισσότερα και με αφορούν.
Ξέρω μερικά προβλήματα εδω μέσα ειναι περισσότερο χειρότερα απο τα δικά μου και μέσα απο την δύναμη που αντλούν τα άτομα αυτά, παίρνω και γω δύναμη αλλα προσωρινή και τις ώρες που ειμαι στον υπολογιστή στην δουλειά. Εδώ και ενάμιση χρόνο κ λίγο περισσότερο δυστηχώς με βρήκε η ασθένεια της επιληψίας και αυτό με στιγμάτισε πραγματικά μπορει όλα να τα πάλεβα αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο και σε τέτοια ηλικία.
Αφ’ ότου το έπαθα όλα γύρω μου καταστράφηκαν και όσο πάει χειροτερεύει οσο βλέπω κλείνομαι όλο και περισσότερο τα χάπια που πέρνω μου δημιουργούν υπνηλίες, κούραση σωματική, καθόλου όρεξη σαν να έχω σηκώσει βάρη, δυπλωπίες και οι κρίσεις που δεν ξέρω ποτε θα συμβούν και πολλά άλλα που με κλείνουν μέσα και φοβάμαι το έξω.
Πολλές φορές φοβάμαι τους ανθρώπους και την απόρριψη και την στιγμή που θα τους το πω και περισσότερο άντρες ίσως γιατι τότε που είχα μια πολύ μικρή σχέση (1 μήνα) με απέρριψε λόγω του σκηνικού που είδε και που έγινε μπροστά του.
Μέχρι τώρα πάλεψα στην ζωή μου από όσο θυμάμαι απο τα 5 μου μακριά απο πατέρα και μητέρα και αδερφό μέχρι τα 12 και μετέπειτα σύμβηκαν πολλά γύρω απο την μητέρα μου και το ότι ήταν το ίδιο αρρωστη ψυχικά πράγμα που το κατάλαβα πολύ αργά γιατί χειροτέρεψε και αφότου την αφήσαμε διοτι πάντα την δικαιολογούσα και την αγαπούσα αλλα ταυτόχρονα την μισούσα.
Η μητέρα μου ήταν της ψυχολογικής βίας και εκβιασμού με απόπειρες αυτοκτονίας και τέτοια σκηνικά μου προκαλούσε φόβο και άγχος πάντα γιατί πάντα είχε νεύρα, είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι μας εγώ να μαγειρεύω, εγώ να την πηγαίνω στην δουλειά με τα πόδια, να την βοηθάω και στην δουλειά να έχω πάντα φαϊ στο σπιτι και φτιαγμένα και πολλά άλλα με αποτελεσμα που να καθομαι να διαβάζω και που μυαλό παρόλο που ο μόνος τρόπος να εκτονώνομαι ήταν και παραμένει η γυμναστική και μετά που έβγαινα ποιο μεγάλη.
Στα 13 μου τότε εκμεταλευόταν τον αδερφό μου 3χρόνια μεγαλύτερο και μετά που έφυγε ο αδερφός μου και πήγε για δουλειά εξωτερικό και στην ουσία μεγάλωνα μόνη μαζί της με πολύ μικρά διαστήματα που ερχόταν ο αδερφός μου στην αδειά του.
Από όταν με πήρε απο το ίδρυμα αλλά και εκεί πάντα είχα καταθλιπτικές τάσεις και φοβίες για τους γύρω μου οτι είμουν ένα τιποτα αλλά αυτό ερχόταν και παρερχόταν πάντα εκανα κάτι για να το ξεχνάω αλλά τώρα σαυτή την ηλικία ειναι δύσκολο να το παλέψω μόνη. Το μόνο που με λυτρωσε ψυχολογικά εν μέρη ήταν να φύγω απο το σπίτι που το ήθελα απο τα 21 να το κάνω αλλά δεν μπορούσα και δεν δούλευα ο αδερφός μου μας συντηρούσε στην ουσία. Έτσι στα 26 κατάφερα να φύγω μετά απο εναν μεγάλο τσακωμό και ενώ ειχε φύγει ο αδερφός μου απο την δουλειά του μετά απο χρόνια και μετέπειτα απο το σπίτι λόγω της μάνας μου αφού δεν άντεξε μετά απο εναν χρόνο μαζί της και της καταπιεσής προς σαυτόν με αποτέλεσμα να την πληρώνω εγώ και ολα τα νεύρα της και τους τσακωμούς της να τους βιώνω ,είπα οτι αν μείνω θα τρελαθώ είχα πλέον δουλειά και αποφάσισα να φύγω.
Όμως όλες αυτές οι στεναχώριες και όλα αυτά που έζησα και μετά απο έναν χωρισμό σχέσης που χα με βρήκε η αρρώστια έτσι ξαφνικά έτσι και πάλι βρέθηκα στον πάτο εκεί που νόμιζα ότι ξέφυγα οτι μπορούσα λίγο να ζήσω όπως ήθελα.
Τελικά όμως τίποτα δεν ξεπέρασα ακόμα με βασανίζουν όλα αυτά που έζησα ο θάνατος του πατέρα μου εκει που βρέθηκα μετά, όλα αυτά που έζησα και ζώ και πραγματικά με στιγματίζουν πολλές φορές σκέφτηκα να τερματίσω όμως πιστεύω πολυ στον θεό και το μετέπειτα και έτσι λέω δεν αξίζει να το κάνω όμως τριγυρνάει στο μυαλό μου συνέχεια. Σήμερα ακόμα ζώ σαν να με πίονι νιώθω οτι δεν έχει ουσια τίποτα και εγώ δεν είμαι τίποτα μείωνω συνέχεια τον εαυτό μου στην δουλειά στους γύρω μου όμως θέλω να ξεφύγω ξέρω οτι θέλω βοήθεια όμως τα οικονομικά μου δεν με βγάζουν γιατί ζώ και συντηρούμε μόνη νίωθω να με σεναν λαβύρινθο και θάθελα άτομα με τήν ίδια ασθένεια να μιλήσω μαζί τους αλλα δεν ξέρω που να απευθυνθώ ισως μεσα απο κει πάρω κάποια συμβουλή και δύναμη.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και που διαβάσατε ελπιζω να μην εγινα κουραστική, εστώ και αν έκανα μια πολύ σύντομη περίληψη γιατι ειναι δύσκολο να πείς ολα αυτά που χεις ζήσει σε λίγες γραμμές και όλα αυτά που θες να πεις. Να είστε όλοι καλά.
