νιώθω πως το τρένο της ζωής μου περνάει από μπροστά μου χωρίς εγώ να είμαι μέσα....
ο κόσμος μου καταρρέει.....ζω μια κόλαση καθημερινά η οποία μου δημιουργεί ανασφάλεια κ οι φόβοι μου γίνονται θηρία στο μυαλό μου....από μικρή είχα ένα πρόβλημα δεν μπορούσα να διαχειριστώ τίποτα όταν ήμουν μόνη μου....αλλά όταν είχα κάποιον ο οποίος ήξερα ότι ήταν δίπλα μου τότε μπορούσα να τα βάλω με όλο τον κόσμο κ να βγω νικήτρια...κ όταν λέω να έχω κάποιον δίπλα μου δεν εννοώ απαραίτητα να είναι σωματικά αλλά μόνο να ξέρω ότι υπάρχει κάποιος που με στηρίζει μου έφτανε....μπορώ να πω πως δεν είχα κ τα καλύτερα παιδικά χρόνια.....ίσα ίσα μόνο παιδικά δεν ήταν.....έγινα ένα λάφυρο που το διεκδικούσαν δυο πλευρές σαν να μην καταλάβαιναν ότι ήμουν παιδί κ όχι αντικείμενο....βέβαια μιλάω για το διαζύγιο των γονιών μου.....μια απαίσια εμπειρία στην οποία βρέθηκα στη μέση στα 5 μου χρόνια χωρίς να το θέλω....τώρα όλα αυτά που έζησα έχουν γίνει φόβοι κ ανασφάλειες που δεν με αφήνουν να κάνω τίποτα, ούτε να χαρώ τίποτα....προσπαθώ με νύχια κ με δόντια να κρατήσω καλή κ όμορφή τη σχέση μου αλλά με όλα αυτά που ζω είναι αρκετά δύσκολο....είμαι 20 χρονών κ πρέπει να είμαι μέσα σε ένα σπίτι γιατί πρέπει να προσέχω έναν άνθρωπο 102 χρονών ο οποίος δεν κάθετε μαζί μου γιατί ζητάει συνέχεια τον πατέρα μου κ εκτός αυτού έχει αρχίσει να τα χάνει....νιώθω χαντακωμένη....νιώθω ότι η ζωή μου περνάει μπροστά από τα μάτια μου αλλά εγώ δεν μπορώ να τη ζήσω....ζητάω βοήθεια κ όλοι είναι εναντίον μου....ο σύντροφός μου μου λέει χαλαρά πάρτα όλα χαλαρά....αυτό δεν γίνεται κ να το θέλω....φοβάμαι ότι στο τέλος θα μείνω μόνη μου χωρίς άντρα χωρίς φίλους χωρίς κανέναν....θα έχω χάσει το τρένο που λέγετε ζωή πριν καλά καλά πάω στη στάση για να το πάρω....έχω τόσα όνειρα που φοβάμαι ότι δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα.....ώρες ώρες πιστεύω πως ένα παιδί θα μου έλυνε όλα μου τα προβλήματα....θα έχω ένα σκοπό ένα νόημα στη ζωή μου.....θα έχω έναν άνθρωπο που θα με αγαπάει κ θα έχει ανάγκη την αγάπη μου....έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ότι μπορώ πιο εύκολα να διαχειριστώ έναν θάνατο παρά έναν χωρισμό.....νιώθω ανίκανη να κάνω το οτιδήποτε.....δεν έχω δύναμη ούτε από το κρεβάτι να σηκωθώ....αν κ μόνο όταν κοιμάμαι δεν σκέφτομαι φοβάμαι να πάω να ξαπλώσω για να μην βιώσω όλο αυτό το μαρτύριο που νιώθω πριν με πάρει ο ύπνος.....γιατί εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που οι φόβοι μου γίνονται θηρία....εκείνη είναι η στιγμή που ξεκινάει το μυαλό μου να σκέφτεται κ δεν μπορεί να με πάρει ο ύπνος....άλλος ένας λόγος που μένω ξύπνια ως αργά κ πολλές φορές ως το πρωί είναι γιατί φοβάμαι ότι θα ξυπνήσω πολύ νωρίτερα από την ώρα που είναι να με πάρει τηλέφωνο ο σύντροφός μου κ αν έχει προηγηθεί κάτι το προηγούμενο βράδυ τότε δεν θα μπορέσω να το διαχειριστώ όλον αυτόν τον χρόνο....η μόνη φορά που είμαι ήρεμη μετά από καυγά είναι όταν κοιμόμαστε μαζί....εκεί κοιμάμαι σαν πουλάκι...νιώθω τόσο ελαφριά σαν πούπουλο κ ο λόγος είναι ότι εκεί δεν έχω ανασφάλειες εκεί νιώθω το σώμα του πως αντιδρά....πριν ένα χρόνο περίπου είχαμε τσακωθεί πολύ άσχημα είχαμε φτάσει σε σημείο να χωρίσουμε ήταν απόμακρος μου έλεγε πράγματα που με πλήγωναν αλλά εγώ εκείνο το βράδυ ήμουν ήσυχη κοιμήθηκα χωρίς εφιάλτες κατευθείαν....κ ο λόγος ήταν ότι με είχε όλη τη νύχτα αγκαλιά μόλις έπαιρνε το χέρι του από πάνω μου ασυναίσθητα έβγαζα έναν ήχο κ αμέσως μ ξαναέπαιρνε αγκαλιά.....όταν είμαστε στον ίδιο χώρο κ τσακωνόμαστε όσο κ αν τσακωθούμε δεν μου αφήνει το χέρι....κ έτσι νιώθω ασφάλεια κ οι φόβοι μου φεύγουν μακριά....όμως αυτό δεν γίνεται όταν τσακωνόμαστε από το τηλέφωνο εκεί τρελαίνομαι....δεν ξέρω τι σκέφτεται δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στο επόμενο λεπτό....φοβάμαι....σήμερα τσακωθήκαμε πάλι....μου είπε πράγματα που με πείραξαν αλλά αν κ δεν το παραδέχτηκα ήταν αλήθεια....το συμπέρασμα από σήμερα είναι ότι είμαστε καλά κ ότι εγώ τσακώθηκα μόνη μου....ο φόβος όμως είναι φόβος....δεν θέλω να τον χάσω δεν θέλω να τον διώξω μόνη μου....αυτά είχα να πω....ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν αυτό το κείμενο κ ακόμα περισσότερο όσους κατάφεραν να φτάσουν στο τέλος....
