Καλησπέρα, Νίκος λέγομαι καταρχάς και είμαι 24 χρονών. Ακολουθεί ενα μικρό κατεβατό ελπίζω να μην σας κουράσω. Κάνω αυτό το ποστ κυρίως γιατί θα ήθελα να ακούσω και απο κάποιον άλλον με παρόμοια προβλήματα πως το διαχειρίστηκε. Θα σας εξηγήσω πρώτα όμως πως ξεκίνησε όλο αυτο και πως εξελίχθηκε με τα χρόνια.
Γενικά απο πολύ μικρός ήμουνα αρκέτα αγχώδης άνθρωπος. Αν θυμαμαι καλά ηταν περίπου στην έκτη δημοτικού που άρχισε να εμφανίζεται. Εκείνη τη περίοδο όμως σαν μικρό παιδί δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτο το στρες οπότε άρχισα να τραβάω τα μαλλιά μου με αποτέλεσμα πολλές φορές να έχω κενά ... Μετα απο καιρό μου είπαν οτι αυτό λέγεται τριχοτιλομανία. Ευτυχώς όμως με τον καιρό κατάφερα και το σταμάτησα απο μόνος μου διότι αυτο κράτησε για αρκετά χρόνια και ειμαι πάρα πολύ τυχερός που δεν έπαθα μόνιμη ζημιά...
Τα επόμενα χρονια της σχολικής μου ζωής φαινομενικά κύλισαν "αρκετά" ομαλά μόνο που θυμάμαι τον εαυτό μου απο πάντα οτι είχα πρόβλημα στο να συγκεντρώνομαι που ντάξει με αποτέλεσμα οταν τελικά έφτασα στη τρίτη λυκείου να δώσω πανελλήνιες δεν τα κατάφερα... αλλα ντάξει ο καθένας βρίσκει το δρόμο του δεν ειναι κατι σοβαρό.
Τώρα φτάνουμε στο μέρος που θυμάμαι πιο καθαρά. Ειδικά αφότου τελείωσα το σχολείο θυμάμαι απο πάντα τον εαυτό μου να νίωθω ενα σφήξιμο στο στήθος μου ή στο λαιμό μου λες και μου είχε κάτσει κατι. Να είμαι συνέχεια μες στη τσίτα να μη μπορώ να κάτσω λιγο ήσυχος. Το πρόβλημα με όλο αυτό είναι οτι μετά απο ένα σημείο δεν ξέρεις πια τι είναι φυσιολογικό και τι όχι. Δεν λέω πως δεν ήμουν ποτε χαρούμενος η κάτι τέτοιο αλλα το στρες είχε γίνει ενα μέρος της ζωής μου οπότε δεν καταλάβαινα ιδιαίτερα τη διαφορά του είμαι καλα ή οχι..
Γενικά με όλα αυτά που σας ανέφερα δεν είχα πρόβλημα να ζώ τη καθημερινότητα μου φυσιολογικά. Σπουδές εκανα ( και ακόμα κάνω ) , δουλεύα ασταμάτητα απο τότε που τελέιωσα το σχολειο.
Το πραγματικό πρόβλημα ξεκίναει με αυτό που θα σας πώ τωρα. Πέρσυ όταν εργαζόμουν είχα αναλάβει κάποιες δουλειές που αν και δε το καταλάβαινα με στρεσάραν παρα πολυ..ας πούμε ότι ήταν η σταγόνα στο ποτήρι. Μία μέρα που πήγα στο μετρό για να πάω σε μια δουλεία όπως ήμουν ήρεμος στη θέση μου ξαφνικα έπαθα πρώτη φορά στη ζωή μου κρίση πανικού. Χωρίς να καταλαβαίνω αρχικά τι έιχα πάθει νόμιζα οτι πέθαινα..Δεν καταλάβαινα που ήμουν , δυσκολευόμουν να αναπνεύσω και ένιωθα ενα ρίγος στο σώμα μου σαν αυτό το αίσθημα όταν έχεις τρομάξει ΠΑΡΑ πολυ. Με τα πολλά λοιπόν όταν ηρέμησα γύρισα στο σπίτι μου.
Δυστηχώς όμως γιαμένα απο εκείνη την ημέρα ξεκίνησαν τα προβλήματα...Το πρώτο και κυριότερο είναι οτι πλέον δυσκολεύομαι να χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς...η να είμαι σε γύρω απο πολύ κόσμο..όπως και επίσης δυσκολεύομαι λιγο να κοιμηθώ ή να νίωθω ώρες ώρες σαν να "πνίγομαι". Αλλα αυτο που με προβληματίζει είναι οτι νιώθω άβολα αν βγώ έξω με τους φίλους μου και έχει γύρω πολύ κόσμο... Θα σας εξηγήσω τι έχω καταλάβει γιαυτό στην επόμενη παράγραφο.
Γενικά πέρασα αρκετά δύσκολή χρονιά μέχρι που πήρα απόφαση να παω σε έναν ψυχίατρο. Όπως τα είπα σε εσάς ακριβώς τα ίδια είπα και στον γιατρό. Στην μία συνεδρία που κάναμε μου είπε οτι έχω Αγχώδη διαταραχή. Απο αυτά που είπαμε όμως κατάλαβα ένα πράγμα, οτι π.χ αυτο που σας είπα πιο πριν οτι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα μέσα η ότι νιώθω άβολα οταν είμαι γύρω απο πολύ κόσμο είναι οτι φοβάμαι ασυνείδητα οτι θα ξαναπάθω κρίση πανικού.. Δηλαδή πρίν πάω κάπου το έχω σαν έμμονη ιδέα. Κάποιες φορές μπορώ να το διαχειριστώ αλλα γενικά όλο αυτό με ταλαιπωρεί αφάνταστα...
Συγνώμη αν σας κούρασα με όλο αυτό το κατεβατό απλα ήθελα κιόλας να τα βγάλω απο μέσα μου. Ο Γιατρός μου πρότεινε να ξεκινήσω αγωγή με αντικαταθλιπτικά,αγχολυτιk a, σε συνδιασμό με ψυχοθεραπεία. Μου είπε οτι τα αντικαταθλιπτικά δεν τα παίρνεις για πολύ καιρό, ισχύει αυτό ; Κάποιος άλλος με παρόμοιο πρόβλημα πως το διαχειριστήκατε ; Σας βοήθησε η αγωγή ; για να είμαι λίγο ειλικρινής με τρομάζει κάπως...
Ευχαριστώ