Αγχώδης διαταραχή...

Καλησπέρα σε όλους! Ειμαι καινούρια στο forum.. διαβάζοντας τις εμπειρίες σας πηρα λιγο κουράγιο και δύναμη .. σκέφτηκα πως δεν ειμαι η μονη.. η δίκη μου περιπέτεια ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια που έφυγε από την ζωή η πρώτη μου ξαδέρφη.. μετα από λιγο καιρό ξεκίνησα να παθαίνω κρίσεις πανικού.. πιστευοντας οτι θα πεθάνω κ εγω..πήγα σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο αφού είχα παει 3 φορες στα επείγοντα καθώς νόμιζα οτι παθαίνω έμφραγμα ή καρδιακό επεισόδιο.. ξεκίνησα ladoze μαζι με xanax..στο εξάμηνο ήμουν πολυ καλα και τα σταμάτησα.. έπειτα από 5 μηνες τα συμπτωματα επέστρεψαν πολυ χειρότερα.. όποτε ξεκίνησα πάλι το ladoze μέχρι και σημερα.. σε όλο αυτο το διάστημα ήμουν σχετικά καλα χωρις κρίσεις απλα με κάποιες ανησυχίες και εξάρσεις άγχους ελεγχόμενες.. τον τελευταίο μηνα ομως ειμαι χάλια.. κανω συνεχεια άσχημες σκέψεις, ειμαι θλιμμένη χωρις ουσιαστικό λόγο, νομίζω οτι κατι εχω μονίμως και σκέφτομαι μηπως αρχίζω να τρελαίνομαι.. ξερω οτι όσα σκέφτομαι ειναι παράλογα, όπου κ να μιλησω δεν το καταλαβαίνει κανεις.. ψυχίατρο πήγαινα ένα εξάμηνο περίπου και δεν κατάλαβα καμία βελτίωση.. δεν με βοήθησε σε κατι.. μου έβαζε εργασίες για το σπίτι και μου έλεγε οτι θα πρεπει μονη μου να καταλάβω γιατί παθαίνω κρίσεις πανικού και τι θέλει να μου πει με αυτές το σώμα μου.. το μόνο που καταλάβαινα ειναι οτι δεν με βοηθούσε για να παίρνει το 50ρικο κάθε εβδομάδα.. όποτε και σταμάτησα.. το ερώτημα μου ειναι το εξής.. Περνάει ποτε όλο αυτο ή απλα θα πρεπει να μάθουμε να ζούμε με το τέρας; θα γίνουμε ποτε όπως πριν;

Καλησπερα κ γω τυριανιεμαι εδω και 2 χρονια αυτην τν απαντηση ψαχνω και εγω αμα περναει αυτο τ μαρτυριο..

Εστάλη από SM-G900F στο E-Psychology.gr Mobile App

Καλησπέρα!! Δεν μπορει.. θα περάσει!!!☺️

Καλησπερα, κι εγω ειμαι καινουργια στη παρεα εδω. Ειμαι 27 ετων και εχει 1 χρονο που γνωρισα κι εγω αυτο το 'τερας' που λεγεται κριση πανικου,συνεχης φοβια και θλιψη,συνοδευομενη με ταχυκαρδιες,με φοβο θανατου και γενικοτερα φοβο να μη νοσησω απο κατι..
Ειναι σιγουρα η πιο επιπονη περιοδος που βιωσα ποτε.Ειναι σαν να χανεις τον εαυτο σου..Κι εγω,ξεκινησα συνεδριες με ψυχοθεραπευτη,που δεν κρατησαν πολυ γιατι δεν με βοηθουσε ουσιαστικα. Βασικα,ολα οσα λεγαμε στις συνεδριες,ηταν πραγματα που ηδη γνωριζα και μπορουσα και μονη μου να τα επεξεργαστω κ να δουλεψω με αυτα.Δεν ενιωσα οτι εμαθα κατι καινουργιο μεσα απ'τις συνεδριες δηλαδη. Εννοειται,περιττο να πω οτι πρωτα ειχα παρει με τη σειρα ολους τους γιατρους ολων των ειδικοτητων για να τσεκαρω αν η υγεια μου ειναι καλα και να για να σιγουρευτω οτι δεν εχω κατι παθολογικο.Καρδιολογοι,νευ ρολογοι,ενδοκρινολογοι,εξε τασεις αιματος,τα παντα. Ολα δειχνανε αψογα. Φυσικα εγω,ως δυσπιστη-καχυποπτη και αρρωστοφοβικη,πηγαινα ξανα και ξανα σε διαφορετικους γιατρους για να παρω και δευτερη γνωμη για να ειμαι εντελως σιγουρη!!! Καποια στιγμη,το ξεπερασα ολο αυτο,χαλαρωσα,προσθεσα διαφορες δραστηριοτητες στη ζωη μου,ερωτευτηκα,εβγαινα κλπ. Κι ετσι σιγα σιγα φυγανε οι κρισεις πανικου και οι μαυρες σκεψεις γενικοτερα.. Ή για να ειμαι πιο ακριβης,δεν φυγανε,αλλα οταν τολμησει καποια κρισουλα να κανει την επισκεψη της,πλεον το διαχειριζομαι κ την στελνω απο κει που ηρθε στα πρωτα δευτερολεπτα... Εχω μαθει δηλαδη να εχω τον ελεγχο του εαυτου μου. Κι ολα αυτα, χωρις κανενα χαπι και χωρις βοηθεια ψυχολογου. Εννοειται οτι στην αρχη,τους 3 πρωτους μηνες,επειδη ηταν κατι πρωτογνωρο και σοκαριστικο,ηταν ενα μαρτυριο η ολη εμπειρια.Βαθια καταθλιψη,αισθηση τρελλας,απωλεια ελεγχου,σωματικα συμπτωματα στο φουλ...Ομως,σιγα σιγα μονο με διαλογο με τον ιδιο μου τον εαυτο και εσωτερικη μαχη, καταφερα να ''αποδυναμωσω'' αυτο το τερατακι, και να το διωχνω καθε φορα που πηγαινε να εμφανιστει.
Φυσικα δεν ειμαστε ολοι ιδιοι,ουτε ολοι αντιμετωπιζουμε ενα προβλημα με τον ιδιο τροπο. Ομως,αισιοδοξα θελω να κλεισω,ειμαι πεπεισμενη πως μπορει κανεις να απαλλαγει απο τετοιου ειδους διαταραχες, απλα με λιγη προσπαθεια και αν καταφερει να υποτιμησει τον ''εχθρο''του, να σταματησει να τον φοβαται, αλλα να σκεφτεται ''οκ, ελα, χτυπα, σε περιμενω, ξερω οτι δεν μπορεις να με σκοτωσεις''..:)

έχει τύχει σε εμένα μια ξαφνική απώλεια και ήταν κάτι που δύσκολα μπορούσα να παλέψω η αλήθεια... σε εμένα εκδηλώθηκε σε δερματοπάθεια κιόλας (αυτοάνοσο) και η ήμουν η χαρά του δερματολόγου, με είχε πεθάνει στην κορτιζόνη και είχα γίνει σαν μπαλόνι!

Αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν οι περίπατοι στο άλσος (που ευτυχώς έχω πάρα πολύ κοντά μου), μπορεί να περπατούσα μέχρι και 2 ώρες, αν δεν ένιωθα λίγο καλύτερα δεν γύριζα σπίτι μου. Μετά μου σύστησε κάποιος μια κεραλοιφή με βαλσαμέλαιο και μπόρεσα και έκανα καλύτερα τα δερματικά μου. Έχω καταλάβει ότι ο καλύτερος γιατρός να σε δει, την καλύτερη αγωγή να σου δώσει, αν δεν βρει κάποιος μόνος του τις λύσεις για την διαχείριση των σκέψεων και των συναισθημάτων του, δεν μπορεί να καταφέρει και πολλά! Σε εμένα λειτουργεί πάρα πολύ καλά η επαφή με την φύση, έβρισκα το χρόνο να περάσω κάθε μέρα λίγη ώρα στο άλσος μου.

Καλησπέρα και απο δω..

Και εμενα μου ξεκινησαν ολα αυτα που γραφεις μετά απο βαριά ασθενεια πολυ κοντινού μου ανθρώπου. Και απο εκεί που πάντα ημουν μέσα στην ενεργεια, έκανα σχέδια για το μέλλον μου, έβγαινα έξω με φίλους, ειχα κέφι, έκανα ταξίδια.. ξαφνικά έπεσα σε ενα γκρεμό χωρίς πάτο.. Και όλα αυτά φυσικά ξεκίνησαν ξαφνικά όταν στο άσχετο διάβασα σε ένα άρθρο για τα μελανώματα του δέρματος και πόσο επικίνδυνος είναι ο ήλιος! Πήρα έντρομη τον δερματολόγο μου όντας σίγουρη οτι έχω καρκίνο του δέρματος.. Χάος..

Φυσικά δεν είχα (έβγαλα 2-3 ελιές στην πλάτη μου καλού κακού), αλλά μπήκα σε εναν φαυλο κύκλο ο οποίος δεν σταματάει πουθενα. Μετά απο λίγο καιρό ξεκίνησαν οι ζαλάδες, τα βουητά στα αυτιά, οι στομαχικές διαταραχές και φυσικά οι επισκέψεις στους γιατρούς. Κλείνω 6 μήνες σε αυτή την κατάσταση, και θέλω να σου πώ πως βελτιώθηκα αισθήτα όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο (κλέινω 2 μήνες τώρα). Υπάρχουν φάσεις που ειμαι χάλια με όλα αυτα τα συμπτώματα που προ ανέφερα, αλλά ομολογώ οτι υπάρχουν και φάσεις που είμαι αρκετά καλά!

Και όσο μπορώ το προσπαθώ.. Να μην με παίρνει απο κάτω, να μην δίνω σημασία στα συμπτώματα όταν εμφανίζονται, να κρατάω όσο γίνεται την ψυχραιμία μου. Επίσης ξεκίνησα να κάνω και διάδρομο 3-4 φορές την εβδομάδα ( το οποίο είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο οτι βοηθάει στην κατάθλιψη καθώς έχει να κάνει με την ενδοκρινολογία), παίρνω ωμέγα λιπαρά κάθε πρωί σε ταμπλέτα όπως και επίσης βιταμίνη Β.

Τα έχω περάσει όλα αυτά που περιγράφεις, και φαντάζομαι και πολύς κόσμος εδω μέσα. Δεν είσαι μόνη! Κράτα γερά!!!