Καλησπέρα και σε σένα Γιώργο και σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να δώσεις μια τόσο εκτενή απάντηση. Σίγουρα ο εγκλεισμός και η κατάσταση έχουν συμβάλλει στην έξαρση του άγχους που βιώνω, όπως σωστά λες αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους. Δεν θεωρώ πως αυτό το πράγμα είναι μια απλή μελαγχολία της εποχής, ούτε πως είναι κατάθλιψη. Οι ιδεοληψίες με έχουν κάνει να θέσω τον εαυτό μου γενικά υπο μια αμφισβήτηση και νιώθω πως έχω χαθεί τελείως. Έχω όνειρα ακόμη απλά στο καπάκι που κάνω μια ευχάριστη σκέψη, έρχεται η αυτοαμφισβήτηση, το αυτομαστίγωμα και έπεται το άγχος, η πίεση, η δυσφορία κοκ. Όσον αφορά τον έρωτα που αναφέρεις, θα συμφωνήσω με την End_of_an_era..δεν είμαι για έρωτες έτσι όπως είμαι τώρα πραγματικά. Μπορεί να φαίνεται ωραίο ως σενάριο το να έρθει ο έρωτας και να σε σώσει αλλά δεν λειτουργεί έτσι. Καταρχάς, έχω χάσει τη λίμπιντο μου και ούτε έλξη μπορώ να νιώσω, νιώθω πως όλα έχουν χαθεί. Πριν κάποιους μήνες ένιωθα. Αυτή η κατάσταση με τρομάζει και μένω να διαπραγματεύομαι τις σκέψεις μου.