πιστευετε οτι πρεπει να φυγω εξωτερικο;
Καλησπερα σας είχα δημοσιευσει και παλιότερα στο φορουμ. Υποφέρω απο κατάθλιψη χρονια η οποία μαλλον έχει μετατραπεί πλέον σε δυσθυμία και είναι καπως διαχειρίσιμη. Το πρόβλημα που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό είναι οτι αισθανομαι οτι υποφέρω ανεχομενος απο την ελληνική κουλτούρα και νοοτροπία σε πολλες απο τις ασχημιες της. Εχω έντονες τασεις φυγεις και συχνα πιανω τον εαυτο μου να αναρωτιεται ποια θα ήταν η καλυτερη χωρα για μεταναστευση. Πραγματικα ομως δυσκολευομαι να αποφασίσω κυριως το που θα παω και για ποιο σκοπο (διδακτορικο η δουλεια) και αυτο σε συνδυασμο με μια προοπτική δουλειας που μου παρουσιαστηκε με κραταει εδω.
Η ταση φυγης συνδεεται αμεσα με το χαρακτηρα μου. Θεωρουμαι ντροπαλος, κλειστος, ησυχος κλπ και αισθανομαι οτι εξοβελιζομαι ζωντας σε μια θορυβωδη κουλτουρα. Δεν ειμαι ομως αντικοινωνικος δηλαδη δεν αποφευγω τις συναναστροφες με τους αλλους.Πολλες φορες γνωριζω ατομα που κανουν διαπιστωσεις σε σχεση με το χαρακτηρα μου (κλειστος κλπ) και αισθανομαι οτι αυτο με προσβαλλει η οτι το βλεπουν σαν εμποδιο για τη γνωριμια η μειονεκτημα. Η αληθεια ειναι οτι οι κοινωνικες μου δεξιοτητες δεν ειναι και οι καλυτερες. Ομως δεν ευθυνομαι εγω που ειμαι ντροπαλος. Εχω σκεφετει οτι πιθανο να εχω συνδρομο Ασπεργκερ. Απο παλια θυμαμαι οτι τα παιδια συνηθως με απομονωναν στο σχολειο και οτι δεν μπορουσα να ταιριαξω παρα με ελαχιστα ατομα. Ενω εχω τη διαθεση για γνωριμιες συνηθως οι αλλοι δεν δειχνουν ιδιαιτερο ενδιαφερον ή στην αρχη δειχνουν ενδιαφερον και μετα περιοριζεται. Δηλαδη περναω απαρατηρητος ενω εχω σχετικα καλη εμφανιση και αυτο συμβαινει και στη σχεση μου με τις γυναικες. Δεν εχω καταφερει να κανω σχεση μεχρι σημερα. Ενα αλλο προβλημα ειναι οτι δυσκολευομαι να γνωρισω τους σωστους ανθρωπους δηλαδη αυτους που θα με καλυπταν σαν ατομα.
Πολλες φορες εχω την αισθηση οτι στην ελληνικη κοινωνια ζουν ολοι κλεισμενοι στο καβουκι τους, εχουν τη ζωη τους και δεν ενδιαφερονται για τον αλλο. Το ερωτημα είναι εαν εχοντας ολες αυτες τις ελλειψεις θα τα καταφερνα καλα σε μια αλλη χωρα ή είναι απλα ενα τεχνασμα του μυαλου μου για να αποφυγει το συναισθημα ενοχης και να αποδωσει το προβλημα αλλου. Εχοντας χασει και τους λιγους φιλους που ειχα στην πολη μου το μονο που με κραταει στην ουσια ειναι οι γονεις που θα στεναχωρηθουν και η μη-μονιμη δουλεια. Γενικα εχω το συναισθημα οτι πνιγομαι απο το περιβαλλον μου και αν μου ελεγαν οτι θα πρεπει να κατσω εδω μονιμα θα επεφτα σε βαρια καταθλιψη!
Τον τελευταιο καιρο σε συνδυασμο με ολα αυτα που βλεπω στην πολιτικη και οικονομικη σφαιρα εχω σιχαθει τη σημερινη Ελλαδα και δεν μπορω καθημερινα να απαλλαγω απο τη σκεψη του ποια θα ηταν η καλυτερη χωρα για να παω και να εχω τη δυνατοτητα να γυριζω εδω συχνα να βλεπω τους γονεις μου. Ειμαι και γυρω στα 30 και τα περιθωρια αρχιζουν να στενευουν για μια καινουρια αρχη.. εσεις τι πιστευετε;