Διπολικη διαταραχη και εγκυμοσυνη
Καλησπερα,
Εχω και εγω διπολικη διαταραχη, και τωρα ειμαι 4 μηνων εγκυος. Διαγνωστηκε πριν 4 χρονια, με εντονοτερα τα επεισοδια καταθλιψης και δευτερευοντως αυτα της μανιας. Εκανα επι εναμιση χρονο ψυχοθεραπειες που με βοηθησαν παρα πολυ και μεχρι να μεινω εγκυος επαιρνα κανονικα tranxene και cipralex. Μολις ειπα στο γιατρο οτι ειμαι εγκυος μου ειπε να κοψω τα φαρμακα. Οποτε εκοψα απευθειας το cipralex και σταδιακα το tranxene. Η αληθεια ειναι οτι δεν πιστευα οτι θα τα καταφερω, αλλα ολα καλα με τη σταδιακη απεξαρτηση απο το tranxene, με βοηθησε και ο συντροφος μου παρα πολυ, και με λιγα "νευρακια", αλλα οk, το ξεπερασα...
Το θεμα ομως ειναι τωρα τι γινεται... :confused: Στον 4ο μηνα και ηδη εχω λιγο κακη διαθεση, δεν εχω ορεξη να βγω πολυ απο το σπιτι και καμια ορεξη να δω τις φιλες μου. Εχω παρει και 5-6 κιλα και επειδη πριν την εγκυμοσυνη εκανα χορο και ημουν αδυνατη και γυμνασμενη, τωρα το θεμα βαρος με ριχνει πολυ και ανησυχω μηπως δεν τα χασω ποτε. Γενικα παντα ημουν λιγο "τσιτα" με την εμφανιση μου και τωρα σκεφτομαι οτι ισως η εγκυμοσυνη μου χαλασει για παντα το σωμα μου. (Ναι οκ, ξερω ποσο κακια ακουγομαι, να σκεφτομαι οτι το μωρο μου χαλαει το σωμα μου, αλλα αυτη ειναι η αληθεια). Ο γιατρος μου εχει πει επισης οτι εχω ψυχαναγκασμο με την εμφανιση μου,και γενικα να κανω τα παντα στη ζωη μου τελεια, αλλα οχι σαν νοσημα απο μονο του, ειναι απλα λογω της διπολικης. Και δεν εχει αδικο, γιατι οσο ημουν οκ με την αγωγη μου, δεν παθαινα κρισεις αν επαιρνα μισο κιλο, ή αν ειχα μια μετρια παραγωγικη μερα στη δουλεια μου.
Τωρα ομως εχω γεμισει με αγχος και ανησυχιες. Φοβαμαι οτι αφου απο τον 4ο μηνα εχω συμπτωματα καταθλιψης, τα πραγματα πιο μετα μπορει να χειροτερεψουν. Η αληθεια ειναι οτι το θελω το μωρο, αλλα φοβαμαι παρα πολυ. Τι θα κανω αμα γεννηθει και εγω παθαινω επεισοδια καταθλιψης ? Και πως θα το φροντιζω ? Δεν θελω να το υποβαλλω σε καμια διαδικασια του τυπου να εχει μια μαμα μουντρουχα με επεισοδια καταθλιψης. Καλυτερα να εχω επεισοδια μανιας, δεν πειραζει, καλο θα μου κανει να μαι (χαζο)χαρουμενη και σε υπερενταση αμα γεννηθει το μωρο και μετα. Αλλα παντα τεινω περισσοτερο προς την καταθλιψη. Απο τη μια καλο το μωρο, αλλα αν ειναι να επανελθω στις παλιες αθλιες καταστασεις της καταθλιψης..ουτε να το σκεφτομαι. Ο γιατρος μου λεει οτι με τη μητροτητα ολα τα ξεπερναει κανεις και πιστευει οτι ειμαι πολυ δυνατη και θα το ξεπερασω. Αλλα πολυ αμφιβαλλω. Ο αντρας μου ειναι στον κοσμο του, μεσα στην καλη χαρα και μου σπαει τα νευρα. Λεει οτι το παιδι ειναι τυχερο που θα εχει τετοια μαμα (ειμαι βρεφονηπιοκομος) και οτι εφοσον ειμαι αγαπητη σε παιδια αλλων που προσεχω, δεν ειναι δυνατον να μη με αγαπαει το δικο μου παιδι. Αλλα αμα εχω επεισοδια καταθλιψης, με νευρα κλαματα και ξεσπασματα σιγα να μη με αγαπαει. Οταν ειμαι ετσι, ουτε εγω δεν αγαπω τον εαυτο μου.
Εχει κανεις παρομοια εμπειρια - ισως απο το οικογενειακο του περιβαλλον ? Η κατι που ξερει ? Οποιαδηποτε συμβουλη / γνωμη, θα μου ηταν χρησιμη !!!