Originally Posted by
Dimitra01
Τις τελευταιες ημερες ειχα μια διαθεση γκρινιας, ολα μου εφταιγαν και ειχα γραψει και εδω οτι ενιωθα μειονεκτικα. Ομως κατι εγινε που με εκανε να αναθεωρησω.
Τις προαλλες μια συναδελφος επαθε κριση πανικου. Τη πρωτη μερα εφυγε και απο τη δουλεια, το ξαναεπαθε την επομενη αλλα πηρε τηλεφωνο το συζυγο της που την ηρεμησε.
Δεν καταφερα να μαθω πολλα γιατι δουλευουμε σε διαφορετικα τμηματα. Μονο οτι το παθαινε πιο συχνα οταν ηταν νεοτερη και ειχε να το παθει τρια χρονια τωρα.
Ολα αυτα μου θυμισαν τα δικα μου. Μια εποχη που ειχα υπερμετρο αγχος, που ξυπνουσα το πρωι με ταχυκαρδιες και νομιζα οτι θα πεθαινα, ή οταν εχασα τη δουλεια μου και δεν ηθελα καν σηκωθω απο το κρεβατι το πρωι απο το αγχος. (Αλλη ιστορια και αυτη)
Αυτο Θελω να πω οτι ειμαι ευγνωμων που εχω μια δουλεια που ειμαι καλα, τους συναδελφους μου που αγαπω παρα πολυ και που τους εκτιμω-αυτους δηλ που εχουμε καθημερινη επικοινωνια- και δεν θελω να σκεφτομαι οτι μπορει να τους αποχωριστω.