Originally Posted by
Yoco Choco
Θέλω να ζήσω αλλά δεν ξέρω πως...Τα τελευταία 3 χρόνια δεν είμαι και τοσο σίγουρος ακόμα και για αυτό το ''θέλω''.
Οι συμβατικές ενασχολήσεις/διασκεδάσεις του κόσμου δεν με ενδιαφέρουν...Μόνο θέατρο/σινεμά/λάιβ εμφανίσεις μου άρεσαν, αλλά έχω να πάω από το 2019 λόγω φόβου για κρίσεις πανικού.
Το ερωτικό κομμάτι νομίζω ανήκει στο παρελθόν...Νομίζω έχω γίνει κυνικός ή ''ώριμος'' και δεν μπορώ πια να ερωτευτώ...Αλλά δεν υπάρχει ούτε το σεξουαλικό στοιχείο...Τα χάπια μου
έχουν εξαφανίσει την λίμπιντο, και όταν βλέπω μια ωραία κοπέλα δεν μου κάνει αίσθηση καμμία...Δεν ήμουν έτσι μικρός...Είχα όνειρα, φιλοδοξίες για το μέλλον..Εχω ξεχασει πως είναι να είσαι ερωτευμένος με την ζωή.
Τα χάπια δεν μπορώ να τα κόψω όσο δεν εξομαλύνω την καθημερινότητά μου και οσο δεν εχω βρει τα θέλω μου, γιατί τα ψυχοσωματικα συμπτώματα άγχους/κατάθλιψης επιδεινώνονται.
Και τι μένει?...
Φόβος, απάθεια, απογνωση, ραθυμία, νωθρότητα.
Αραγε ερχεται κάποτε η στιγμή στον άνθρωπο που κλείνει ο κύκλος του ψυχολογικά και διανοητικά σε αυτόν τον κόσμο και πρέπει να αλλάξει πίστα?