Αντιμετωπιση αυτοκτωνικων ιδεασμων
Καλησπερα στην παρεα.
Εχω περασει στο παρελθον απο εντονους αυτοκτωνικους ιδεασμους λογω πενθους σ σημειο που θεωρουσα οτι σ ενα τσαφ θα κανω αποπειρα χωρις ν το καταλαβω κ οτι εχω πιασει πατο. Δεν εχω κανει ποτε διοτι μ συγκρατουσε το κομματι της λογικης εν τελη.
Παρα αυτα, χρονια μετα στο σημερα, ξεκινησα ξανα ψυχοθεραπεια μ τον φοβο πως θ ξαναβρεθω στο ιδιο σημειο μ τις σκεψεις αυτες στο μελλον. Δεν παιρνω φαρμακα κ θεωρω πως εχω βρει εναν εξαιρετικο θεραπευτη που οντως μ ταιριαζει κ μ υποστηριζει.
Αρκετα συχνα μ ρωταει αν κανω ασχημες σκεψεις απαντωντας αρνητικα απτη πλευρα μ αλλα στο μυαλο μου υπαρχει ο φοβος της αυτοκτωνιας κ πως νιωθω μια ματαιοτητα π μπορει ν μ οδηγησει εκει, ακομα τουλαχιστον κ σαν σκεψη χωρις ν κανω καποια αποπειρα αλλα χωρις ν ειμαι κ απολυτα βεβαιος γ αυτο.
Δεν ξερω αν οντως ειναι αυτοκτωνικοι ιδεασμοι αυτοι, δν ξερω ακριβως ρι περιλαμβανουν αυτες οι "ασχημες σκεψεις" κ πως ν τ επικοινωνησω στον θεραπευτη μ χωρις ν θεωρηθει κατι σοβαρο κ επειγον ωστε να αισθανθω οτι θα απειληθω.
Οσοι εχετε εμπειριες ιδεασμων πως τις αντιμετωπιζετε μ τους θεραπευτες σας;