Originally Posted by
Sonia
Αν είναι το αντικείμενο που αγαπάς και είσαι εργασιομανής μήπως κουράζεσαι κυρίως επειδή δεν έχεις καθόλου ζωή εκτός δουλειάς;
Αν υπάρχει και θέμα μέσα στη δουλειά, τι είναι αυτό; Π.χ. το κλίμα με τους συναδέλφους δεν είναι πολύ καλό, αισθάνεσαι ότι ο τρόπος που δουλεύετε είναι λάθος ή έμαθες ότι είχες να μάθεις εκεί, δεν υπάρχουν προκλήσεις ενώ εσύ θες να εξελίσσεσαι κτλ ;
Εγώ πιστεύω ότι ίσως είναι λίγο κι από τα δύο. Κατ'αρχήν δες μήπως έχεις από μόνη σου αναλάβει πολύ μεγαλύτερο βάρος από ότι σου αναλογεί και φρόντισε να απεμπλακείς σιγά σιγά από χρονοβόρα και ενεργοβόρα καθήκοντα έτσι ώστε να σου μένει χρόνος και ενέργεια για άλλα πράγματα. Δες τι βήματα μπορεί να κάνεις για να εξομαλυνθεί η κατάσταση με τους συναδέλφους ή να μη σε επηρεάζει τόσο. Μήπως η δουλειά δεν είναι τόσο χάλια αλλά δεν έχεις βάλει όρια από την αρχή και μόνη σου κάπου σου βάζεις τρικλοποδιές και ζορίζεσαι χωρίς λόγο;
Στη συνέχεια, όταν έχεις χρόνο και ενέργεια, μπορείς να κοιτάξεις πιο εύκολα για κάποια άλλη δουλειά ή να αποκτήσεις περισσότερα προσόντα και γνωριμίες, π.χ. με συμμετοχή σε webinars, κάποιο project εκτός της δουλειάς σου, εθελοντικό ή άλλο, να αναθερμάνεις σχέσεις με παλιούς συναδέλφους/συμφοιτητές που είναι στον ίδιο επαγγελματικό χώρο κτλ.
Παράλληλα ναι, είσαι σε μικρό μέρος, ναι, μπορεί οι επιλογές να μην είναι πάρα πολλές σε δραστηριότητες και ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που κάθονται μόνοι τους σαν τον κούκο και κλαίνε τη μοίρα τους. Αν ανοιχτείς λίγο θα βρεις ανθρώπους που μπορεί να μην ταιρίαζετε 100% ή να μην σε καλύπτουν σε όλα, αλλά να έχετε κάποια σημεία επαφής και να σου καλύπτουν τις ανάγκες σου σε ένα 60% π.χ. Δεν είναι ήττα ή συμβιβασμός, είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις τη δεδομένη στιγμή το να προσαρμόζεσαι στις συνθήκες και το περιβάλλον που έχεις μπροστά σου. Καμια φορά πέφτουμε στην παγίδα να τα θέλουμε όλα ή τίποτα, "Εγώ είχα μάθει αλλιώς, τι κοινό έχω με αυτούς, δεν τους πολυμιλάω¨" κι έτσι μένουμε στο τίποτα. Έχοντας ζήσει σε πολλά μέρη κατά καιρούς, πιο πολύ μικρά, άγνωστη μεταξύ αγνώστων αρχικά, σου λέω ότι αν προσπαθήσεις, πάντα θα βρεθούν άνθρωποι να κάνεις παρέα και ίσως να γίνουν στενοί φίλοι, εκεί που δεν το περιμένεις και που μπορεί αρχικά να μην πίστευες ποτέ ότι θα κολλήσεις με αυτούς τους ανθρώπους. Επίσης εύκολα λέμε "Εδώ δεν έχει τίποτα να κάνω και βαριέμαι τη ζωή μου", αλλά αυτό δεν βοηθάει πουθενά. Πάντα, παντού, κάτι θα έχει να κάνεις, ακόμα κι αν αυτό είναι απλά ένας κατσικόδρομος όπου μπορείς να πας να περπατήσεις. Έστω μισή ώρα περπάτημα τη μέρα αλλάζει τη διάθεση και μειώνει τους κινδύνους για διάφορα προβλήματα υγείας, οπότε πιο ευεργετικό είναι για εσένα από το να κοιτάς τους τοίχους :) Κάποιο στέκι θα υπάρχει να αράξεις να πεις δυο κουβέντες, κάποια εκδήλωση θα συμβαίνει που και που και στο μικρότερο χωριό. Αν είσαι σε λίγο μεγαλύτερο μέρος, θα έχει κάποιο σύλλογο, κάποιο γυμναστήριο, κάποιο φροντιστήριο ξένων γλωσσών, κάτι άλλο να ασχολείσαι και να αλλάζει η διάθεσή σου, περνώντας το χρόνο σου πιο δημιουργικά και ερχόμενη σε επαφή και με άλλους ανθρώπους.
Τέλος, μην ξεχνάς ποτέ ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα να έχουν ρίζες, αντίθετα έχουν ποδαράκια που τα κινούν και σηκώνονται και φεύγουν. Όπου γης και πατρίς. Αν πραγματικά σε χαλάει πάρα πολύ το μέρος, βάλε ένα σχέδιο και σήκω φύγε. Αν δε, δεν έχεις ιδιαίτερες υποχρεώσεις, π.χ. παιδιά να μεγαλώσεις ή ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα να φροντίσεις, την κοπανάς και για την περιπέτεια κι ας μη σου βγει. Μαζεύεις κάποια λεφτά, πας κάπου που σου κινεί το ενδιαφέρον και βλέπεις τι θα γίνει. Προϋπόθεση βέβαια να αισθάνεσαι αρκετά δυνατή και το θέμα σου να είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό ότι το μέρος που ζεις σε χαλάει, αν λες ότι σε χαλάει το μέρος αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είσαι εσύ κι ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα, κι αλλού πάλι χάλια θα τα βλέπεις.
