Τον σκέφτομαι παρόλο που δεν μου αξίζει
Όσοι δεν έχετε δει το προηγούμενο θέμα μου, έγραφα ότι μου άρεσε κάποιος αλλά μου την έπεσε αγαρμπα και εγώ τον αποπηρα και με κατέβασε από το αυτοκίνητο τα ξημερώματα. Ήταν άτομο της παρέας μου.
Τελικά το είπα στις φίλες μου και έχουν ξεκόψει μαζί του και μάλιστα τον αντιπαθούν ( και για άλλους λόγους).
Το θέμα είναι ότι εγώ τον σκέφτομαι ακόμα και παρόλο που δεν τον βλέπω δεν μπορώ να τον ξεχάσω.
Σκέφτομαι τι κρίμα να είναι τέτοιος άνθρωπος που με παράτησε μόνη μέσα στη νύχτα, και δεν είχε το θάρρος να μου ζητήσει συγγνώμη και να τα παραδεχτεί όλα στις φίλες μου και το έμαθαν από εμένα τελικά.
Τον τελευταίο καιρό γνώρισα κάποιον που μου έστελνε και ενώ δεν ένιωθα κανέναν ενθουσιασμό, βγήκα μαζί του και από κοντά έμοιαζε πολύ εξωτερικά με αυτό το άτομο που σκέφτομαι. Ας πούμε ότι είναι μια βελτιωμένη εκδοχή του τύπου που σκέφτομαι. Είναι πιο όμορφος και πολύ πιο ευγενικός σε κάποια πράγματα ( ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, επιφυλάσσομαι με τους άντρες). Έχουμε βγει δύο ραντεβού και στο δεύτερο παραλίγο να φιλιομασταν. Με λέει κορίτσι του, με κερναει, σκέφτεται μην ταλαιπωρηθω και δείχνει σωστός. Όμως δεν το βλέπω να πηγαίνει μακριά γιατί ενώ είναι καλός άνθρωπος , ανεξάρτητος και γενναιόδωρος σε κάποιες απόψεις του διαφωνώ. Αλλά αυτό που μου αρέσει πολύ είναι ότι μοιάζει με τον άλλο. Σαν να το είχα κάνει παραγγελία να ζήσω αυτό που δεν έζησα. Δεν ξέρω πως να το πω.
Δεν έχει νόημα αυτό που γράφω το ξέρω, ούτε ζητάω κάποια συμβουλη. Αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν και ίσως για πρώτη φορά το απολαμβάνω κάπως ( όσο μπορώ να αφεθω, γιατί μου βάζω όρια πια στους άντρες και δεν ελπίζω σε τίποτα). Αλλά θέλω απλά να το βγάλω από μέσα μου