Αυτό που ζει κι αυτό που ζω.

Τον χτυπάει παντού. Ήταν πάντα ανεξάρτητος, του άρεσε να κάνει μόνος του οτιδήποτε, τα χέρια του πιάνουνε
κατά τη γνωστή έκφραση. Τώρα εξαρτάται από άλλους όλο και περισσότερο για καθημερινά. Είναι ένα
χτύπημα στην αξιοπρέπειά του ο καρκίνος γι αυτά που φέρει μαζί του. Η ακράτεια, κρύβει όσα εσώρρουχα μπορεί σε μια σακούλα να μην τα βρω, να προλάβει να πλύνει κάτι πριν ξυπνήσω. Λέει ότι δε θέλει να λυπάμαι, δε θέλει να κλαίω όταν πεθάνει.
Ξέρει τι ζητάει; Δε γίνεται να μην μας πονάει ο χαμός αυτού που αγαπάμε. Και πάλι, ξέρω τι εννοεί. Δε θέλει να μας πονέσει άθελά του, ξέρει τον πόνο. Ο πατέρας του είχε φύγει από βαριά πολύμηνη ασθένεια, μου περιγράφει τι έζησε και πως τον τελευταίο καιρό σκέφτεται τον πατέρα του συνέχεια.
Τις καλές μέρες θέλει να κάνει πράγματα, εξαντλείται όμως όλο και περισσότερο, και πιο γρήγορα από την προηγούμενη φορά.

Χθες το βράδυ το έβγαλε στην τουαλέτα, αγκαλιά με τη λεκάνη που λένε. Η χημειοθεραπεία και το σχήμα που παίρνει αυτή τη στιγμή είναι δυνατό, η διάρροια ήταν ασταμάτητη, νερό. Συγνώμη για το χύμα, αλλά μόνο έτσι περιγράφεται. Δεν προλάβαινε και είναι ένας άνθρωπος που πάντα ήταν απλός αλλά αξιοπρεπής, είχε σημασία και έχει σημασία γι αυτόν η ανεξαρτησία. Μαθαίνει να δέχεται τη βοήθεια, τον "μαλώνω" όταν δε θέλει, όταν κρύβει για να μην κουράσει, του εξήγησα ότι είναι σημαντικό για μένα να τη δέχεται, πως το κάνω γιατί θέλω και μπορώ. Μου λέει πράγματα που νιώθω μέσα μου ότι τα λέει για την μετά εποχή, για όταν θα έχει φύγει...

Quote:

---

Originally Posted by Merlot

Τον χτυπάει παντού. Ήταν πάντα ανεξάρτητος, του άρεσε να κάνει μόνος του οτιδήποτε, τα χέρια του πιάνουνε
κατά τη γνωστή έκφραση. Τώρα εξαρτάται από άλλους όλο και περισσότερο για καθημερινά. Είναι ένα
χτύπημα στην αξιοπρέπειά του ο καρκίνος γι αυτά που φέρει μαζί του. Η ακράτεια, κρύβει όσα εσώρρουχα μπορεί σε μια σακούλα να μην τα βρω, να προλάβει να πλύνει κάτι πριν ξυπνήσω. Λέει ότι δε θέλει να λυπάμαι, δε θέλει να κλαίω όταν πεθάνει.
Ξέρει τι ζητάει; Δε γίνεται να μην μας πονάει ο χαμός αυτού που αγαπάμε. Και πάλι, ξέρω τι εννοεί. Δε θέλει να μας πονέσει άθελά του, ξέρει τον πόνο. Ο πατέρας του είχε φύγει από βαριά πολύμηνη ασθένεια, μου περιγράφει τι έζησε και πως τον τελευταίο καιρό σκέφτεται τον πατέρα του συνέχεια.
Τις καλές μέρες θέλει να κάνει πράγματα, εξαντλείται όμως όλο και περισσότερο, και πιο γρήγορα από την προηγούμενη φορά.

Χθες το βράδυ το έβγαλε στην τουαλέτα, αγκαλιά με τη λεκάνη που λένε. Η χημειοθεραπεία και το σχήμα που παίρνει αυτή τη στιγμή είναι δυνατό, η διάρροια ήταν ασταμάτητη, νερό. Συγνώμη για το χύμα, αλλά μόνο έτσι περιγράφεται. Δεν προλάβαινε και είναι ένας άνθρωπος που πάντα ήταν απλός αλλά αξιοπρεπής, είχε σημασία και έχει σημασία γι αυτόν η ανεξαρτησία. Μαθαίνει να δέχεται τη βοήθεια, τον "μαλώνω" όταν δε θέλει, όταν κρύβει για να μην κουράσει, του εξήγησα ότι είναι σημαντικό για μένα να τη δέχεται, πως το κάνω γιατί θέλω και μπορώ. Μου λέει πράγματα που νιώθω μέσα μου ότι τα λέει για την μετά εποχή, για όταν θα έχει φύγει...

---

Αχ βρε Μερλοτ να ξερες πως με συγκινεις και πόσες αναμνήσεις μου ξύπνησες!
Κοίτα να τον χορτάσεις τώρα και να σας χορτάσει κι εκείνος και να σαι σίγουρη πως αυτό το ταξίδι θα σας κάνει να αγαπηθείτε πιο πολύ και πιο βαθιά, τόσο όσο δεν πίστευες ποτέ.

Εσύ πώς είσαι; αντέχεις; έχεις ανθρώπους γύρω σου να σε στηρίζουν;

Δυστυχώς πολλές φορές ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που ισοπεδώνει την αξιοπρέπεια του ατόμου και συχνά με άσχημη έκβαση. Το έχω ζήσει και σαν συγγενής και σαν γιατρός και είναι εξίσου άσχημο. Στην δε έρευνα, ο καθένας μας εχει απο 20 δημοσιευσεις με υποσχόμενα φαρμακα για τον καρκινο και ομως η χημειοθεραπεία και οι ακτινοβολίες παραμένουν στην πρώτη γραμμή. Και απλά εισαι σε μια φαση, τι μπορώ να κάνω; Και οποιος και να σαι, συγγενης, γιατρος, οτιδηποτε ευχεσαι να δικαιωθεί ο αγώνας και ο ασθενής να απαλλαγεί από το κακό. Δεν ξερω τι να σου πω. Δε θέλω να πω τιποτα πικρο, ουτε να αρχισω τα ανυποστατα ευχολόγια. Μακαρι να φυγουν μακρια οι μαυρες μερες και καιροι και να φανούν μερικές αχτίδες στον ουρανό.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Αχ βρε Μερλοτ να ξερες πως με συγκινεις και πόσες αναμνήσεις μου ξύπνησες!
Κοίτα να τον χορτάσεις τώρα και να σας χορτάσει κι εκείνος και να σαι σίγουρη πως αυτό το ταξίδι θα σας κάνει να αγαπηθείτε πιο πολύ και πιο βαθιά, τόσο όσο δεν πίστευες ποτέ.

Εσύ πώς είσαι; αντέχεις; έχεις ανθρώπους γύρω σου να σε στηρίζουν;

---

elisabet, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το ζεστό μήνυμα και ακόμη περισσότερο! Με συγκίνησε
και νομίζω πως δε μου έχουν δώσει καλύτερη συμβουλή, προσπαθώ να χωρέσω όντως όσες αναμνήσεις φτιάχνουμε καθημερινά μέσα σε λίγους μήνες, να είναι όσο περισσότερες μπορούμε. Απλά, καθημερινά πράγματα κάνουμε μαζί, έτσι κι αλλιώς αυτά είναι τα σπουδαιότερα και συν τοις άλλοις λόγω της κατάστασης, έχουν μειωθεί οι επιλογές.
Πρέπει να είμαστε κοντά στο νοσοκομείο, στην ογκολόγο, στα διαγνωστικά κέντρα για τις συνεχείς αιματολογικές και βιοχημικές και όλες τις άλλες εξετάσεις.

Εγώ; Εγώ όποτε με αναφέρει του θυμίζω ότι δεν είμαι η προτεραιότητα, ναι, προσπαθώ να αντέχω. Υπάρχουν στιγμές που σπάω, στην αρχή έσπαγα μόνο κρυφά, δεν γίνεται όμως πάντα και έτσι είπα στον εαυτό μου δεν πειράζει, μου έδωσα την άδεια να δείχνω ό,τι νιώθω, αυτό που ζει είναι χειρότερο. Σκέφτεται όλους τους άλλους, μην τους κουράζει, μη και μη.

Έχω ανθρώπους, αλλά αυτή τη στιγμή τα βασικά είναι πάνω μου, είμαι συνοδός και στις χημειοθεραπείες που είναι τόσο βασικές. Συζητάμε για μήνες ούτε καν χρόνο. Αυτό με καίει, η γνώση ότι όσο δυνατός κι αν είναι ένας οργανισμός από τη στιγμή που ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί και τόσο βάρος έχει χαθεί, αυτά τα κόκκαλα στους ώμους, αυτή η κλείδα που φαίνεται, το σχήμα του κρανίου. Τι να πω, είναι λίγα όσο κι αν θέλω. Σ' ευχαριστώ ξανά, είναι σημαντικό να το μοιράζομαι με ανθρώπους που έχουν περάσει ανάλογες εμπειρίες.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Δυστυχώς πολλές φορές ο καρκίνος είναι μια αρρώστια που ισοπεδώνει την αξιοπρέπεια του ατόμου και συχνά με άσχημη έκβαση. Το έχω ζήσει και σαν συγγενής και σαν γιατρός και είναι εξίσου άσχημο. Στην δε έρευνα, ο καθένας μας εχει απο 20 δημοσιευσεις με υποσχόμενα φαρμακα για τον καρκινο και ομως η χημειοθεραπεία και οι ακτινοβολίες παραμένουν στην πρώτη γραμμή. Και απλά εισαι σε μια φαση, τι μπορώ να κάνω; Και οποιος και να σαι, συγγενης, γιατρος, οτιδηποτε ευχεσαι να δικαιωθεί ο αγώνας και ο ασθενής να απαλλαγεί από το κακό. Δεν ξερω τι να σου πω. Δε θέλω να πω τιποτα πικρο, ουτε να αρχισω τα ανυποστατα ευχολόγια. Μακαρι να φυγουν μακρια οι μαυρες μερες και καιροι και να φανούν μερικές αχτίδες στον ουρανό.

---

Σ' ευχαριστώ πολύ Noctis! Το γεγονός ότι είσαι γιατρός και κρατάς μέσα σε όσα βλέπεις την ανθρωπιά σου είναι τόσο θετικό σημάδι και σου εύχομαι τα καλύτερα, να μπορείς πάντα να βοηθάς ανθρώπους μέσα στον πόνο τους, να βρίσκουν το μονοπάτι στο σκοτάδι να νιώθουν πιο ασφαλείς. <3
Στη δική μας περίπτωση μόνο χημειοθεραπεία αυτή τη στιγμή, ούτε καν ακτινοβολία δεν παίζει. Δεν ξέρω αν υπάρξει μελλοντικά, αυτό που θέλω είναι να μην υποφέρει, η σκέψη ότι υποφέρει με τσακίζει.

Quote:

---

Originally Posted by Merlot

elisabet, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το ζεστό μήνυμα και ακόμη περισσότερο! Με συγκίνησε
και νομίζω πως δε μου έχουν δώσει καλύτερη συμβουλή, προσπαθώ να χωρέσω όντως όσες αναμνήσεις φτιάχνουμε καθημερινά μέσα σε λίγους μήνες, να είναι όσο περισσότερες μπορούμε. Απλά, καθημερινά πράγματα κάνουμε μαζί, έτσι κι αλλιώς αυτά είναι τα σπουδαιότερα και συν τοις άλλοις λόγω της κατάστασης, έχουν μειωθεί οι επιλογές.
Πρέπει να είμαστε κοντά στο νοσοκομείο, στην ογκολόγο, στα διαγνωστικά κέντρα για τις συνεχείς αιματολογικές και βιοχημικές και όλες τις άλλες εξετάσεις.

Εγώ; Εγώ όποτε με αναφέρει του θυμίζω ότι δεν είμαι η προτεραιότητα, ναι, προσπαθώ να αντέχω. Υπάρχουν στιγμές που σπάω, στην αρχή έσπαγα μόνο κρυφά, δεν γίνεται όμως πάντα και έτσι είπα στον εαυτό μου δεν πειράζει, μου έδωσα την άδεια να δείχνω ό,τι νιώθω, αυτό που ζει είναι χειρότερο. Σκέφτεται όλους τους άλλους, μην τους κουράζει, μη και μη.

Έχω ανθρώπους, αλλά αυτή τη στιγμή τα βασικά είναι πάνω μου, είμαι συνοδός και στις χημειοθεραπείες που είναι τόσο βασικές. Συζητάμε για μήνες ούτε καν χρόνο. Αυτό με καίει, η γνώση ότι όσο δυνατός κι αν είναι ένας οργανισμός από τη στιγμή που ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί και τόσο βάρος έχει χαθεί, αυτά τα κόκκαλα στους ώμους, αυτή η κλείδα που φαίνεται, το σχήμα του κρανίου. Τι να πω, είναι λίγα όσο κι αν θέλω. Σ' ευχαριστώ ξανά, είναι σημαντικό να το μοιράζομαι με ανθρώπους που έχουν περάσει ανάλογες εμπειρίες.

---

αχ βρε Μερλοτ...μακαρι να μασταν κοντα να σου δινα μια μεγαλη αγκαλια τωρα!
Ξερω τι λες ναι, τα χω περασει ολα με τον πατερα μου, μαζι πηγαιναμε στις χημο, εμαθα να κανω ενεσεις που φοβομουν και να τις δω κι ολα τα μαθα.
Οι γιατροι λενε στατιστικες ομως Μερλοτ κι αριθμους, δεν ξερουν τους ανθρωπους. Αστους να λενε. Οταν πηγα τις εξετασεις του πατερα μου η αρχικη διαγνωση ηταν 3-4 μηνες ζωης και έζησε εναν χρονο σχεδον και δεν εφυγε απτον καρκινο. Η μορφη που ειχε ηταν μη ιασιμη, το ξεραμε, καρκινος στο παγκρεας, μεταστασεις παντου σχεδον κι εκείνος όρθιος και όμορφος. Κι οι τελευταιες του εξετασεις ο καρκινος ειχε σχεδον εξαφανιστει σε πεισμα ολων των στατιστικων. Ξερω πως ειναι να σου λενε οτι ο ανθρωπος σου εχει ακομα λιγους μηνες ζωης και ακομα χειροτερα να τον αντιμετωπιζουν σαν ετοιμοθανατο. Μη τους αφησεις, μην το επιτρεψεις σε κανεναν, ουτε στον εαυτο σου. Ειναι εκει ζωντανος τωρα, τον εχεις και σας εχει, χαρειτε ο ενας τον αλλον!

Ο, τι θελησεις σε πληροφορια, ειχα ψαξει τα παντα τοτε, μη διστασεις να μου στειλεις πμ να σου πω ο, τι ξερω και μακαρι να βοηθησω.
Κι αν θες να μιλησεις σε καποιον, εδω θα μαι.