Πώς αποφεύγεται η υποτροπή;
Καλησπέρα και από εμένα.
Είμαι νέο μέλος στο forum. Βρέθηκα εδώ ψάχνοντας στο διαδίκτυο σχετικά με την υποτροπή της κατάθλιψης.
Είμαι 27 χρονών και είχα το τελευταίο καταθλιπτικό επεισόδιο τον περασμένο Νοέμβρη, που μάλιστα κορυφώθηκε την ημέρα των γενεθλίων μου, όπου παρουσίασα και αυτοκτονικές τάσεις. Εδώ και πολλά χρόνια υποψιαζόμουν πως υπήρχε κατάθλιψη, καθ' ότι ανά διαστήματα κλεινόμουν στον εαυτό μου και έκανα "μαύρες" σκέψεις, αλλά βεβαιώθηκα φέτος οπότε άρχισα να επισκέπτομαι και ψυχολόγο (εδώ και 6 μήνες).
Ο τελευταίος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος για εμένα, καθώς βρέθηκα απόφοιτη Πανεπιστημίου - μία από τους πολλούς - αντιμέτωπη με την ανεργία και έτσι αποφάσισα να φύγω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό. Στο μεταπτυχιακό μου βρέθηκα αντιμέτωπη με μία καθηγήτρια η οποία συνεχώς με μείωνε και δεν με καθοδηγούσε, ενώ για τους πρώτους μου 8 μήνες σε αυτήν την χώρα ζούσα σε ένα φοιτητικό σπίτι με άλλους 24 φοιτητές, σε συνθήκες άθλιες, με προσωπικό χώρο ένα δωμάτιο των 9 τ.μ. Μαζί με όλα αυτά χώρισα και μετά από 6 χρόνια πολύ δύσκολης και ψυχοφθόρας σχέσης. Έτσι, έφτασα τον Νοέμβρη, να έχω ουσιαστικά μηδενική αυτοπεποίθηση και να πιστεύω πως δεν αξίζω τίποτα. Οφείλω να ομολογήσω πως 2 ήταν οι παράγοντες που με κράτησαν στη ζωή τότε: η σκέψη της μητέρας μου η οποία κάνει αγώνα για να με στηρίξει σε όλους τους τομείς (η οποία έχει χρόνια κατάθλιψη) και η ψυχολόγος μου η οποία έδρασε πάρα πολύ γρήγορα και με επανέφερε ως ένα βαθμό.
Κατάφερα να ξεπεράσω τα βασικά προβλήματα που είχα στο μεταπτυχιακό μου (παραλίγο να μην γίνω δεκτή γιατί κοβόμουν στις εξετάσεις από το άγχος) και κατάφερα να είμαι καλά τους τελευταίους 2 μήνες και χωρίς καθόλου αρνητικές σκέψεις.
Τις τελευταίες ημέρες όμως, αφού συνάντησα τυχαία και εκείνη την καθηγήτρια που προανέφερα, νιώθω το σώμα μου να μην με υποστηρίζει. Παράλληλα, προέκυψε και ένα πρόβλημα υγείας το οποίο σήμερα με ενημέρωσαν από την ασφαλιστική μου ότι δεν θα με καλύψουν, ενώ μπορεί να χρειαστεί να κάνω και επέμβαση. Γενικά, την τελευταία εβδομάδα έχω αρκετά αγχογόνα ερεθίσματα. Στην αρχή είπα πως μπορώ να το παλέψω, αλλά σήμερα κλαίω πολύ, κάνω πάλι αρνητικές σκέψεις και αισθάνομαι - πάλι - ότι δεν έχω επαφή με την πραγματικότητα. Επειδή πλέον αναγνωρίζω τα σημάδια, ξέρω πολύ καλά πως όλα αυτά είναι προοίμια καταθλιπτικού επεισοδίου. Και αυτή η σκέψη με φοβίζει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα που έχω να αντιμετωπίσω. Πώς μπορώ να το αποφύγω?Δεν θέλω να το ξαναπεράσω αυτό...
Με συγχωρείτε για το μακροσκελές μήνυμα.
