Ψυχαναγκασμος!!!!

Καλησπερα. Ειμαι 19 χρονων φοιτητης 1ο ετος. Εχω περασει σε πολη μακρια απο την πολη που εμενα με τους γονεις μου και ετσι τους τελευταιους 2 μηνες ζω μονος μου. Τον τελευταιο 1,5 χρονο εχω αποκοπει απο παρεες και φιλους και εχω φτασει στο σημειο να μην εχω ενα φιλο να βγω για ενα καφε. Οταν βγηκαν τα αποτελεσματα απο τις Πανελληνιες και η αιτηση για μεταγραφη που εκανα βγηκε αρνητικη ηλπιζα οτι αυτο θα αλλαξει οταν θα πηγαινα στην αλλη πολη αλλα τζιφος. Τον τελευταιο μηνα που εχει ανοιξει η σχολη δεν εχω καταφερει να γνωρισω κανενα ατομο και απογοητευομαι συνεχως. Εχω φτασει στο σημειο να θεωρω τον εαυτο μου γκει ενω δεν ειχα ποτε σεξουαλικη επαφη με αντρα και ολες οι σχεσεις μου ηταν με γυναικες. Προσπαθω να βλεπω καθε γυναικα που συναντω οπουδηποτε σεξουαλικα με σκοπο να επιβεβαιωνω τον αντρισμο μου αλλα και παλι μου μπαινουν αυτες οι σκεψεις στο κεφαλι και με ριχνουν ψυχολογικα ενω δεν εχω σκεφτει να κανω κατι με αντρα. Η αυτοπεποιθεση μου ειναι πολυ χαμηλη και θεωρω οτι δεν αξιζω τιποτα. Δεν αντεχω αλλο με αυτες τις σκεψεις και εχω φτασει στο σημειο να σκεφτομαι την αυτοκτονια. Δεν αντεχω αλλο να ειμαι μονος αλλα η κατασταση δεν δειχνει να διορθωνεται. Δεν βλεπω φως στο τουνελ. Δεν ξερω τι να κανω. Ειμαι σε απογνωση. Πολλες φορες ειμαι μια χαρα και δεν τα σκεφτομαι ενω αλλες φορες πεφτω πολυ ψυχολογικα. Με πιανει αγχος οταν ειμαι αναμεσα σε κοσμο και δεν ξερω γιατι. Αισθανομαι οτι θα με κατακρινουν ολοι και θα με κραξουν για τον οποιοδηποτε λογο. Χρειαζομαι βοηθεια.

Καλωσήρθες!
Έχεις προσπαθήσει να βάλεις τον εαυτό σου σε "πρόγραμμα" ώστε να διορθώσεις τα όποια αρνητικά στη ζωή σου και να βρεις λύσεις; Ας πούμε Τι ακριβώς έχεις κάνει για να γνωρίσεις κόσμο και τι πήγε στραβά, το έχεις σκεφτεί; Τι διαφορετικό θα μπορούσες να κάνεις; Πρακτικά, χωρίς πολλές υπερ-αναλύσεις και δεύτερες σκέψεις.

Αν δεν μπορείς να δώσεις λύσεις στα προβλήματά σου και χρειάζεσαι βοήθεια, η απάντηση είναι να δεις έναν ψυχολόγο να σε κατευθύνει.

Quote:

---

Originally Posted by nickpolicas

Καλησπερα. Ειμαι 19 χρονων φοιτητης 1ο ετος. Εχω περασει σε πολη μακρια απο την πολη που εμενα με τους γονεις μου και ετσι τους τελευταιους 2 μηνες ζω μονος μου. Τον τελευταιο 1,5 χρονο εχω αποκοπει απο παρεες και φιλους και εχω φτασει στο σημειο να μην εχω ενα φιλο να βγω για ενα καφε. Οταν βγηκαν τα αποτελεσματα απο τις Πανελληνιες και η αιτηση για μεταγραφη που εκανα βγηκε αρνητικη ηλπιζα οτι αυτο θα αλλαξει οταν θα πηγαινα στην αλλη πολη αλλα τζιφος. Τον τελευταιο μηνα που εχει ανοιξει η σχολη δεν εχω καταφερει να γνωρισω κανενα ατομο και απογοητευομαι συνεχως. Εχω φτασει στο σημειο να θεωρω τον εαυτο μου γκει ενω δεν ειχα ποτε σεξουαλικη επαφη με αντρα και ολες οι σχεσεις μου ηταν με γυναικες. Προσπαθω να βλεπω καθε γυναικα που συναντω οπουδηποτε σεξουαλικα με σκοπο να επιβεβαιωνω τον αντρισμο μου αλλα και παλι μου μπαινουν αυτες οι σκεψεις στο κεφαλι και με ριχνουν ψυχολογικα ενω δεν εχω σκεφτει να κανω κατι με αντρα. Η αυτοπεποιθεση μου ειναι πολυ χαμηλη και θεωρω οτι δεν αξιζω τιποτα. Δεν αντεχω αλλο με αυτες τις σκεψεις και εχω φτασει στο σημειο να σκεφτομαι την αυτοκτονια. Δεν αντεχω αλλο να ειμαι μονος αλλα η κατασταση δεν δειχνει να διορθωνεται. Δεν βλεπω φως στο τουνελ. Δεν ξερω τι να κανω. Ειμαι σε απογνωση. Πολλες φορες ειμαι μια χαρα και δεν τα σκεφτομαι ενω αλλες φορες πεφτω πολυ ψυχολογικα. Με πιανει αγχος οταν ειμαι αναμεσα σε κοσμο και δεν ξερω γιατι. Αισθανομαι οτι θα με κατακρινουν ολοι και θα με κραξουν για τον οποιοδηποτε λογο. Χρειαζομαι βοηθεια.

---

Το πρόβλημα σου έχει δυο σκέλη..
1) το ότι δεν έχεις φίλους, που αυτό το αλλάζεις, απλά προσπάθησε να γίνεις λίγο πιο κοινωνικός. Πήγαινε στις παραδόσεις στην σχολή κάτσε δίπλα σε κάποιον και πιάσε του συζητηση.
2) ο ψυχαναγκασμος που σε έχει πιάσει με την σεξουαλικότητα σου. Είναι λογικό, όταν πιέζεις τον εαυτό σου να δει την καθε κοπέλα σεξουαλικα, εκείνος να αντιδράει και να μην την βλέπει έτσι. Νιώθω από τα λεγόμενα σου ότι αυτό που σκέφτεσαι δλδ το να είσαι ομοφυλόφιλος σε αγχώνει πολύ, και αυτό είναι από την ιδψ. Ηρέμησε, δεν θα γίνει τίποτα, ούτε θα αυτοκτονήσεις. Απλώς δεν είσαι κοινωνικός και από το άγχος σου το ρίχνεις στην ιδψ. Τα έχω περάσει κι εγώ!