Είναι ψυχαναγκασμός;

Μικρο intro. Είχα έναν κολλητό φίλο, μεγαλύτερο από εμένα που εκτός όλων των άλλων ήταν και το πρότυπο μου. Ίσως η απώλεια και η λύπη μου τον έκαναν να φαίνεται "καλύτερος" από ότι ήταν αλλά για εμένα ήταν το τέλειο (σαν άνθρωπος). Ήταν γιατρός και γυμναζόμασταν μαζί.

Το θέμα μου:
Είμαι φοιτητής ιατρικής που ήταν το όνειρο μου. Με πίεζε και ο ίδιος να δώσω για ιατρική γιατί ήξερε πόσο μου άρεσε. Όταν κάτι δεν πάει καλά όλο σκέφτομαι ότι τον απογοητεύω σαν να με βλέπει από ψηλά ξέρω γω και να θέλω να τον κάνω περήφανο. Παίρνω ζωτικά και μου λεει ο καθηγητης οτι κατι εκανα λαθος; Αυτο σκεφτομαι. Διαβαζω διαβαζω και ολολεω να γινω τοσο καλος όσο εκείνος. Το έχω στην γυμναστική σε μικρότερο βαθμό γιατί έκανα πυγμαχία από μικρός και θεωρώ ότι είναι κάτι δικό μου, παρόλα αυτά νιώθω ότι υπάρχει μια σκέψη δικιά του που με σχολιάζει αν τρώω πολύ ή αν δεν είμαι καλός σε κάτι.

αυτο το σχολιο σου, ειναι συνεχεια του θεματος που εχεις ανοιξει για τον φιλο σου. δεν ειναι κατι διαφορετικο.
δεν το λεω για λογους ταξης, αλλα πραγματικα, το θεμα ειναι οτι δεν εχεις διαχειριστει την απωλεια του φιλου σου. δεν ξερω αν θα βελτιωθει με το περασμα του χρονου. ισως σε βοηθησει περισσοτερο η ψυχοθεραπεια...

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Μικρο intro. Είχα έναν κολλητό φίλο, μεγαλύτερο από εμένα που εκτός όλων των άλλων ήταν και το πρότυπο μου. Ίσως η απώλεια και η λύπη μου τον έκαναν να φαίνεται "καλύτερος" από ότι ήταν αλλά για εμένα ήταν το τέλειο (σαν άνθρωπος). Ήταν γιατρός και γυμναζόμασταν μαζί.

Το θέμα μου:
Είμαι φοιτητής ιατρικής που ήταν το όνειρο μου. Με πίεζε και ο ίδιος να δώσω για ιατρική γιατί ήξερε πόσο μου άρεσε. Όταν κάτι δεν πάει καλά όλο σκέφτομαι ότι τον απογοητεύω σαν να με βλέπει από ψηλά ξέρω γω και να θέλω να τον κάνω περήφανο. Παίρνω ζωτικά και μου λεει ο καθηγητης οτι κατι εκανα λαθος; Αυτο σκεφτομαι. Διαβαζω διαβαζω και ολολεω να γινω τοσο καλος όσο εκείνος. Το έχω στην γυμναστική σε μικρότερο βαθμό γιατί έκανα πυγμαχία από μικρός και θεωρώ ότι είναι κάτι δικό μου, παρόλα αυτά νιώθω ότι υπάρχει μια σκέψη δικιά του που με σχολιάζει αν τρώω πολύ ή αν δεν είμαι καλός σε κάτι.

---

Πολλοί άνθρωποι το κάνουμε αυτό, να δίνουμε έναν τέτοιο ρόλο ελεγκτή, πιο σύνηθες είναι νομίζω με κάποιον από τους γονείς μας. Με την ψυχοθεραπεία μόνο μπορείς να καταλάβεις τι εξυπηρετεί ο μηχανισμός αυτός. Σαν μεσολαβητή φαίνεται να τον χρησιμοποιείς, σαν να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και το άγχος σου. Γενικά φαίνεται να έχεις πολλούς κανόνες που πρέπει να ακολουθείς (αλλιώς τι θα συμβεί άραγε;).

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

αυτο το σχολιο σου, ειναι συνεχεια του θεματος που εχεις ανοιξει για τον φιλο σου. δεν ειναι κατι διαφορετικο.
δεν το λεω για λογους ταξης, αλλα πραγματικα, το θεμα ειναι οτι δεν εχεις διαχειριστει την απωλεια του φιλου σου. δεν ξερω αν θα βελτιωθει με το περασμα του χρονου. ισως σε βοηθησει περισσοτερο η ψυχοθεραπεια...

---

Το έγραψα εδώ γιατί ήθελα μια άλλη πτυχή του. Το άλλο το είχα απλά για να πω αυτό που με πόναγε. Μου δημιουργήθηκε αυτή η σκέψη και είπα να ρωτήσω. Κάνω ψυχοθεραπεία με έχει βοηθήσει σε διάφορα, όχι σε αυτό. Και αυτός μου έχει πει πλαγίως ότι ίσως μην φτιάξει ποτέ. Και η αλήθεια είναι δεν ξέρω πως ένα δέσιμο μπορεί να είναι τόσο δυνατό.

Quote:

---

Originally Posted by Niels

Πολλοί άνθρωποι το κάνουμε αυτό, να δίνουμε έναν τέτοιο ρόλο ελεγκτή, πιο σύνηθες είναι νομίζω με κάποιον από τους γονείς μας. Με την ψυχοθεραπεία μόνο μπορείς να καταλάβεις τι εξυπηρετεί ο μηχανισμός αυτός. Σαν μεσολαβητή φαίνεται να τον χρησιμοποιείς, σαν να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και το άγχος σου. Γενικά φαίνεται να έχεις πολλούς κανόνες που πρέπει να ακολουθείς (αλλιώς τι θα συμβεί άραγε;).

---

Ελεγκτή είχα τη μητέρα μου μάλλον. Ο πατέρας ποτέ, ήταν χαλαρός. Η μητέρα ψιλοκέρβερος. Μαρέσει να έχω κανόνες. Ή μάλλον μαρέσει να έχω ρουτίνα. Κάποιοι φίλοι για πλάκα με φωνάζουν "το αυτιστικό παιδάκι". Έχω σκεφτεί πάρα πολύ γιατί είχε τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Έχω σκεφτεί διάφορα. Ήταν πολύ έξυπνος και μαγαπούσε. Τον θαύμαζα, τον είχα πρότυπο. Το πόσο τον αγαπούσα και το πόσο έχω βασανιστεί από την απώλεια του το έχω πιο βαθιά χωμένο μέσα μου και από το ότι είμαι γκει.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Το έγραψα εδώ γιατί ήθελα μια άλλη πτυχή του. Το άλλο το είχα απλά για να πω αυτό που με πόναγε. Μου δημιουργήθηκε αυτή η σκέψη και είπα να ρωτήσω. Κάνω ψυχοθεραπεία με έχει βοηθήσει σε διάφορα, όχι σε αυτό. Και αυτός μου έχει πει πλαγίως ότι ίσως μην φτιάξει ποτέ. Και η αλήθεια είναι δεν ξέρω πως ένα δέσιμο μπορεί να είναι τόσο δυνατό.

---

το "δεσιμο" θελει δυο και να ειναι και οι δυο, εν ζωη...
οταν ειναι μονομερες, παει προς την εμμονη και προς τα αλυτα θεματα. οχι προς το δεσιμο..
αν δεν σε εχει βοηθησει σε αυτο η ψυχοθεραπεια, πρεπει να επιμεινετε κι αλλο.
σε τι σε εχει βοηθησει, αληθεια;

υ.γ.ποια ειναι η αλλη πτυχη του; δεν βλεπω να λες κατι διαφορετικο εδω.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

το "δεσιμο" θελει δυο και να ειναι και οι δυο, εν ζωη...
οταν ειναι μονομερες, παει προς την εμμονη και προς τα αλυτα θεματα. οχι προς το δεσιμο..
αν δεν σε εχει βοηθησει σε αυτο η ψυχοθεραπεια, πρεπει να επιμεινετε κι αλλο.
σε τι σε εχει βοηθησει, αληθεια;

υ.γ.ποια ειναι η αλλη πτυχη του; δεν βλεπω να λες κατι διαφορετικο εδω.

---

Δεν δέθηκα μετά θάνατον. Απλά λείπει ένα κομμάτι του το οποίο δεν αναπληρώνεται. Αν ήταν τραύμα στο σώμα και ο οργανισμός δεν μπορούσε να το επουλώσει αλλιώς, θα έβαζε κολλαγόνο. Το κολλαγόνο βέβαια απλά μπαζώνει δεν είναι ο αρχικός ιστός. Πχ αν ήταν δέρμα δεν θα είχε τρίχες, αν ήταν καρδιά δεν θα είχε μυϊκά κύτταρα να συσπώνται. Αν γίνεται κάτι ανάλογο στον ψυχικό κόσμο, έχω μια περιοχή που συναισθηματικά είναι νεκρή άραγε;
Με έχει βοηθήσει στην καθημερινότητά μου. Ορισμένα πράγματα που με άγχωναν που με έπνιγαν, τα διαχειριστηκα πολυ καλύτερα. Νιώθω καλύτερα. Βέβαια και ο "φίλος" μου στην καθημερινότητα είναι.

Η άλλη πτυχή είναι ότι δεν πηγάζει από το "μου λείπει, λυπάμαι πολύ που δεν τον έχω" αλλά από το να "είμαι αρκετά καλός" για να νιώσει χαρούμενος για μενα. Αυτό το είχα και όσο ήταν ζωντανός βέβαια. Και το να μπω στην ιατρική ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα. Αυτός μου έλεγε θα μπεις εγώ έλεγα δεν θα μπωείναι δύσκολα΄. Και όταν μπήκα σκέφτηκα από μέσα μου κατευθείαν "είχες δίκιο τα κατάφερα". Δεν είναι κάτι τελείως διοφορετικό από το αρχικό θέμα, είναι πιο εστιασμένο θα έλεγα.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Δεν δέθηκα μετά θάνατον. Απλά λείπει ένα κομμάτι του το οποίο δεν αναπληρώνεται. Αν ήταν τραύμα στο σώμα και ο οργανισμός δεν μπορούσε να το επουλώσει αλλιώς, θα έβαζε κολλαγόνο. Το κολλαγόνο βέβαια απλά μπαζώνει δεν είναι ο αρχικός ιστός. Πχ αν ήταν δέρμα δεν θα είχε τρίχες, αν ήταν καρδιά δεν θα είχε μυϊκά κύτταρα να συσπώνται. Αν γίνεται κάτι ανάλογο στον ψυχικό κόσμο, έχω μια περιοχή που συναισθηματικά είναι νεκρή άραγε;
Με έχει βοηθήσει στην καθημερινότητά μου. Ορισμένα πράγματα που με άγχωναν που με έπνιγαν, τα διαχειριστηκα πολυ καλύτερα. Νιώθω καλύτερα. Βέβαια και ο "φίλος" μου στην καθημερινότητα είναι.

Η άλλη πτυχή είναι ότι δεν πηγάζει από το "μου λείπει, λυπάμαι πολύ που δεν τον έχω" αλλά από το να "είμαι αρκετά καλός" για να νιώσει χαρούμενος για μενα. Αυτό το είχα και όσο ήταν ζωντανός βέβαια. Και το να μπω στην ιατρική ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα. Αυτός μου έλεγε θα μπεις εγώ έλεγα δεν θα μπωείναι δύσκολα΄. Και όταν μπήκα σκέφτηκα από μέσα μου κατευθείαν "είχες δίκιο τα κατάφερα". Δεν είναι κάτι τελείως διοφορετικό από το αρχικό θέμα, είναι πιο εστιασμένο θα έλεγα.

---

δεθηκες εν ζωη, αλλα το κολλημα και η αδυναμια να προχωρησεις μονος, ειναι μετα θανατον.
ολα αυτα τα συζητησες στο αρχικο θεμα. και οτι ηθελες να σε καμαρωνει και οτι παντα σκεφτεσαι αν θα χαιροταν, αν σε ενεκρινε κλπ.
δεν βλεπω τπτ διαφορετικο.

μαλλον σου αρεσει να ανοιγεις συνεχως νεα θεματα...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δεθηκες εν ζωη, αλλα το κολλημα και η αδυναμια να προχωρησεις μονος, ειναι μετα θανατον.
ολα αυτα τα συζητησες στο αρχικο θεμα. και οτι ηθελες να σε καμαρωνει και οτι παντα σκεφτεσαι αν θα χαιροταν, αν σε ενεκρινε κλπ.
δεν βλεπω τπτ διαφορετικο.

μαλλον σου αρεσει να ανοιγεις συνεχως νεα θεματα...

---

Δεν βρίσκω λόγο να έχεις αυτό το ύφος απέναντι μου. Μπορείς να μην απαντάς, δε σε κάνω tag ούτε σε αναγκάζω κάπως να συμμετέχεις.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Δεν βρίσκω λόγο να έχεις αυτό το ύφος απέναντι μου. Μπορείς να μην απαντάς, δε σε κάνω tag ούτε σε αναγκάζω κάπως να συμμετέχεις.

---

δεν καταλαβαινω για ποιο υφος λες.
την γνωμη μου λεω.
προφανως και δεν με υποχρεωνεις, οπως και δεν μπορεις να με υποχρεωσεις να μην την λεω.
και θα επαναλαβω οτι δειχνεις να σου αρεσει παρα πολυ να ανοιγεις συνεχως θεματα, κι οποιος καταλαβε, καταλαβε...