Καλησπέρα! Είμαι η Λία! Μου συμβαίνει κάτι εδώ και πολλά χρόνια και ακόμη δεν έχω βρει τι μπορεί να είναι και πως να το αντιμετωπίσω. Δε μου αρέσει να είμαι μόνη μου κάπου έξω! Το σιχαίνομαι! Θέλω πάντα να βρίσκω κάποιον για να πάω να κάνω κάτι. Είναι ελάχιστες οι φορές που πήγα κάπου μόνη μου. Είτε σουπερμάρκετ , είτε σε γιατρό είτε ακόμα και για ψώνια. Έχω κουραστεί απίστευτα από αυτήν την κατάσταση. Και το θέμα είναι ότι καταλαβαίνω πως είναι παράλογο και δεν μπορώ να κάνω κάτι!!!! Στην αρχή σκεφτόμουν ότι ίσως φταίει που έφυγα από τον τόπο μου και μένω σε άλλη πόλη που δεν ξέρω κιόλας τους δρόμους κλπ αν και υπάρχουν τα gps πλέον, από την άλλη το πάθαινα και στον τόπο μου αυτό απλώς όχι σε τέτοιο βαθμό πήγαινα αν ήθελα κάπου αλλά με μισή καρδιά και με το άγχος ότι θα βγω μόνη μου. Είχα πάθει και ένα σκηνικό μετά την καραντίνα που έφτασα σε σημείο να τρομάξω με μένα. Βγήκα με δύο κοπέλες σε ένα μαγαζί που είχε πάρα πολύ κόσμο μας έβαλαν να κάτσουμε σε ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο και ένιωθα τέρμα άβολα. Ένιωθα ότι όλοι με κοιτάνε και άρχισε να τρέμει το χέρι μου!!! Τώρα βρήκα μια νέα δουλειά που απέχει 20 λεπτά από το σπίτι μου και είμαι σε φάση πως θα πηγαίνω με τα πόδια μέχρι εκεί; Επίσης και τώρα στη δουλειά που είναι καφέ και θα έχει μερικά τραπέζια μέσα σκέφτομαι πως όταν θα δουλεύω μόνη μου και θα έχει κόσμο μέσα τι θα κάνω;;; Παιδιά αλήθεια έχω φρικαρει