ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΜΥΘΟΜΑΝΙΑ, ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ

Καλημέρα σας,
Για εναμιση χρόνο είχα σχέση με ένα παιδί ο οποίος τελικα διαπίστώθηκε οτι πάσχει απο βαριας μορφής κατάθλιψη, μυθομανία, κρίσεις πανικού, αγοραφοβία και με μια ιδιαίτερη και πολυ εντονη προσκόλληση στη μητέρα του. Η σχέση ειχε πολλα προβλήματα απο την αρχή και καποια στιγμη απευθύνθηκα σε ενα ψυχολογο προκειμένου να με συμβουλεψει πως θα μπορούσα να βοηθήσω την ολη κατάσταση. Ο φίλος μου παραδέχτηκε οτι πράγματι αυτα προυπήρχαν αλλα οτι ειχε την αναγκη να απεγκλωβιστει απο αυτο το κοσμο που ζουσε. Κατι πολυ σημαντικό ειναι οτι στην ηλικία των 11 ο μπαμπάς του αυτκτόνησε και εκείνος εζησε απο πολυ κοντα ολη αυτη την τραγωδία. Στο διάστημα της σχεσης μας, οι κοινωνική μας ζωη ηταν ανυπαρκτη. Δεν εχει φιλους, εγω απομακρυνα ολους τους δικούς μου, προκειμένου να αφοσιωθω στη σχεση μας και να τον βοηθησω σιγα σιγα να αρχισει να ζει. Δεν πηγαμε ποτε για καφε, δεν πηγαμε ποτε ενα ταξίδι. Ο,τιδηποτε τον απομακρυνε απο τα πλαισια στα οποια ενοιωθε ασφαλης, του δημιουργουσε ταχυπαλμίες, λιποθυμίες και έντονες εκρήξεις οργής.Προσαρμόστηκα με την ελπίδα οτι η αγαπη μου και η κατανοηση μου θα τον εκαναν να αντιδράσει. Το αποτέλεσμα αυτης της ιστοριας ειναι οτι αποφάσισα να χωρισω, μιας και τελικά καταλαβα οτι δεν ειχε την δυναμη να κανει κατι για να αλλαξει τη ζωη του, ουτε και την διαθεση. Παραλληλα με εμενα διατηρούσε σχεσεις με καποιες πρωην τις οποίες τις δικαιολόγησε εχοντας ως άλλοθι την ψυχικη του υγεία. Οτι δηλαδη δεν μπορουσε να αποκοπεί γιατι ενοιωθε αδυναμος.
Διαβάζω στο site, τοσο καιρό ιστορίες ανθρώπων που εχουν βιωσει αυτη τη τοσο επωδυνη κατασταση και βλεπω οτι το πρωτο ειναι να υπαρχει η θεληση να φυγουν. Δεν ξερω αν εχω παρει τη σωστη απόφαση, για το μονο ομως που επιβεβαιωθηκε ο ψυχολογος τον οποιο επισκεφτηκα ειναι οτι εγω δεν μπορω να τον βοηθησω οσο και να θελω. Του ζητησα να ξεκινησουμε να βλεπουμε μαζι ενα ψυχολογο, οσος καιρος και αν χρειαστει αλλα το ψοβαται πολυ και ειναι ιδιαιτερα αρνητικος.
Θα με βοηθουσε πολυ να μου λεγατε κι εσεις την αποψη σας, ειδικά αν εχετε αντιμετωπίσει ποτε ενα προβλημα αναλογο. Πως μπορω να βοηθησω να ξεφυγει απο ολα αυτα? Πως να φερθω?Να μεινω σα φιλη διπλα του? Να μιλησω στον αδερφο του για ολα αυτα, που δεν εχει ιδεα?
Ειμαι ιδιαιτερα ευασθητη στο ολο θεμα και δεν τον κατηγορω για ολα οσα εχει κανει, το μονο το οποιο στα ματια μου φανταζει ανηθικο ειναι το γεγονος οτι χρησιμοποίησε την αδυναμια μου, προκειμένου να μου περναει καθε φορα που δημιουργούνταν ενταση οτι θα αυτοκτονήσει και πιστεψτε με ειναι απιστευτο το βαρος της ευθυνης που καλουμαι να παρω.
Σας ευχαριστω εκ των προτερων για τη προσοχη σας

sorry, αλλά ως μη ειδικός και ως ιδιαίτερα παρορμητική, σου λέω:

κόψε λάσπη!
όσο είναι καιρός, γιατί όσο περνάει ο καιρός, μπορεί να μπεις σε τρυπάκι μεγάλης μιζέριας.

όταν εκείνος θελήσει, ας είσαι εκεί μακριά να τον περιμένεις.
μακριά όμως.
και η ζωή συνεχίζεται για όσους θέλουν. αλλιώς δε γίνεται. αποκλείεται η μητέρα και ο αδελφός του να μην ξέρουν το πρόβλημα.
οι ηλίθιοι συγγενείς που κάνουν τους ανήξερους για να πασάρουν ένα πρόβλημα σ\' ένα θύμα, και να του την πέσουν μετά λέγοντας ότι αυτός φταίει, κλπ, κλπ, είναι ανήθικο σχεδόν κομμάτι. αλλιώς αφελές. σόρρυ και πάλι για τον τόνο...

μπορει οπως λες να μην εισαι ειδικος αλλα εχεις απολυτο δικιο!!! Απο τη πρωτη εβδομαδα γνωριμιας η μητερα του παρακαλουσε να μεινω εγκυος!!!!! ετσι ωστε να ζησουμε μαζι, πιθανοτατα ολοι!!! Θεωρω οτι μια μητερα ιδιαιτερα προσκολλημενη στο γιο της, δυσκολα συμπαθει μια υποψηφια νυφη αφενος και αφετερου εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι ηθελαν να μου πασαρουν το προβλημα και να θεωρηθω υπευθυνη για οτιδηποτε θα επετο. Ειμαι κι εγω παρορμητικη και γι αυτο δεν εχω καταφερει να τη κανω με ελαφρα.... Δουλευουμε και μαζι και αυτο ειναι ενα κομματι που δυσκολευει κατα πολυ την ιστορια. Εκτος απο παρορμητικη μαλλον ειμαι και αφελης που πιστευω οτι αν κανω υπομονη θα μπορεσω να τον κανω καλα. Η ψυχολογος μου ειπε οτι αυτος ο ανθρωπος δεν μπορει να ανταπεξελθει στις υποχρεωσεις μιας φυσιολογικης σχεσης, οσο και να θελει δεν μπορει. Κι οσον αφορα το γεγονος της αυτοκτονιας το οποιο μου το θετει συχνα, εκεινη μου ειπε οτι ειτε μεινω μαζι του ειτε οχι αυτο μπορει καποια μερα να συμβει. Δεν ειμαι ικανη να το αποτρεψω.

Κατερίνα μου δεν έπρεπε να κάνεις εσύ βήμα για να δεις ψυχολόγο για την κατάσταση του αγοριού σου..........

Αυτός δεν είναι ήδη σε κάποια αγωγή και παρακολούθηση δεδομένου του ιστορικού του?????

η ψυχολογος που απευθυνθηκες εχει απολυτο δικιο. δεν μπορεις εσυ να κανεις κατι για να αποτρεψεις την πιθανοτητα αυτοκτονιας του φιλου σου. δεν μπορεις να κανεις κατι για να τον \'κανεις καλα\', η υπομονη και η προσπαθεια οχι μονο δεν βοηθουν, αλλα τον διευκολυνουν να παραμεινει σε αυτη την κατασταση, ενω παραλληλα δυσκολευουν τη δικη σου ζωη.

αρα η συμβουλη μου ειναι να ασχοληθεις μονο με τον εαυτο σου, τι θελεις απο τη ζωη σου και αν αυτη η σχεση πραγματι σε καλυπτει. το οτι τα πραγματα ΘΑ αλλαξουν ειναι μια απο τις μεγαλυτερες παγιδες. οι σχεσεις δεν μπορουν να λειτουργησουν μονο με μια αβεβαιη προοπτικη ενος \'καλυτερου\' μελλοντος. η σχεση ειναι πανω απ\'ολα το παρον που ζεις καθημερινα.

και την καθημερινη ζωη την περιεγραψες ως μια ζωη με επικεντρο τα ψυχολογικα προβληματα του φιλου σου, χωρις κοινωνικες συναναστροφες, χωρις διασκεδαση, ακομα και με παραλληλες σχεσεις του φιλου σου που διατηρουσε με αλλοθι την \'ψυχικη του υγεια\'!!!

αυτο ειναι που εσυ ζητας απο μια σχεση; αυτη η σχεση μονο αυτο μπορει να σου προσφερει.

Καλή μου μόνο για τον εαυτό μας μπορούμε να αποφασίζουμε και μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να σώσουμε!

Μια συμβουλή για όλους μας είναι αυτή : \"να δίνεις βοήθεια , να λες την γνώμη σου μόνο όταν στην ζητήσουν\".

Ο καθένας μας έχει τον δικό του δρόμο, τις δικές του εμπειρίες να περάσει.. Όσο καλές και να ειναι οι προθέσεις μας , δεν παύει να είναι η ζωή κάποιου άλλου.

Αυτό που εσείς θα σκεφτείς ειναι : αν περνάς καλά μαζί του. Αν εισαι ευτυχισμένη, και ανάλογα με την απάντηση που θα δώσεις στον εαυτό σου πράξε... γιατί η ζωή ειναι δική σου! :)

παιδια σας ευχαριστω παρα πολυ για τις απαντησεις σας. Αναλυω τη καθε προταση που γραφετε γιατι το να συμμετεχεις σε ενα τετοιο site, σημαινει οτι εχεις περασει πραγματα και οτι γενικα το ψαχνεις. Προσπαθω να δω τι ειναι καλυτερο και για μενα και για κεινον και τοσο καιρο ψαχνω τη χρυση τομη η οποια μεχρι τωρα αγνοειται.... Τον αγαπαω και ειναι δεδομενο, υποφερω που δεν μπορει να κανει ο,τι κανω..Να κανονισει να παει για καφε και ξαφνικα να βρεθει στα μπουζουκια.... και να περασει καλα...., να αναβαλει για μια φορα το ******** προγραμμα του που λεει, δουλεια, υπνος, επισκεψη στη μαμα, υπνος.....Το να παει στα ΙΚΕΑ μια Τριτη απογευμα το θεωρει αθλο, σε αντιθεση με μενα που να βρεθω το ιδιο απογευμα στη Πατρα να πινω καφε με το κολλητο μου το θεωρω προκληση. Δεν ηθελα να μοιαζουμε, δεν θελω αυτο. Θελω να ξεφυγει απο τη μιζερια του, απο αυτο τον κοσμο που νομιζει οτι του δινει χαρα. Αν παραγγειλει σουβλακια στις 11, μεσανυχτα για κεινον, το διατυμπανιζει ολη μερα στο γραφειο και νοιωθει περηφανος γι αυτο. Δεν θελω να ειμαι μαζι του αφου δεν μπορω βρω ενα τροπο ανωδυνο για μενα, θελω να τον κανω να καταλαβει οτι αφηνει το καιρο να περναει...Οτι δεν ζει. Φοβαμαι ομως να παρω ενα τετοιο ρισκο γιατι ολοι εχετε δικιο οτι δεν μπορω να βοηθησω. Δεν μπορω να διανοηθω ομως οτι αυτος ο ανθρωπος θα κανει καποια στιγμη αυτο που καποτε εκανε ο πατερας του, οτι θα αυτοκτονησει. Πως να το αποτρεψω κατι τετοιο????????

για να ειμαι ειλικρινης, ουτε εγω θα ειχα την διαθεση να παω μεχρι την πατρα για καφε με τον κολλητο μου, και δεν πασχω απο τιποτε ιδιαιτερο απ οτι ξερω...
θελω να πω, οτι εκτος απο τις παθησεις, υπαρχει και η ασυμφωνια χαρακτηρων....
μακαρι να ισχυει και στην περιπτωση σου και να μην ειναι τα πραγματα τοσο σοβαρα οσο φοβασαι...
λες \'θελω να φυγει απ τη μιζερια του και απο αυτον τον κοσμο που νομιζει οτι του δινει χαρα\"
μα αν κατι του δινει χαρα, ποια εισαι εσυ που θα του υποδειξεις οτι απλα το \"νομιζει\"? μακαρι να παιρνει χαρα το παιδι!! το προβλημα ειναι αν ΔΕΝ παιρνει...