Καταπίεση από τους γονείς της συντρόφου μου
Ήμουν μεταξύ των κατηγοριών: ψυχαναγκασμοί, θυμός και αντικοινωνικότητα τελικά επέλεξα το τελευταίο καλώς ή κακώς. Πάμε στην ουσία. Γενικά από μικρός ήμουν πάντα αρκετά ευαίσθητος με αποτέλεσμα αν μου έλεγε κανείς κάτι αρνητικό για μένα να το καταπιέζω και να θυμώνω ετεροχρονισμένα, να μνησικακώ και να ξεσπάω μέσα μου κυρίως και λιγότερο στους άλλους με φωνές. Νομίζω μεγαλώνοντας πως μείωσα κάπως τα ξεσπάσματα μέσα μου καθώς μπορούσα ίσως να διαχειριστώ καλύτερα κάποια προσβολή ή υποτίμηση και ίσως ξεσπάω λίγο περισσότερο στους άλλους τώρα αν και θεωρώ πως δεν είμαι όσο παρορμητικός ήμουν παλαιότερα παρ ολο που τον τελευταίο καιρό αντιδρώ περισσότερο παρορμητικά. Έχω και αυτό το αίσθημα δικαίου με την αίσθηση αδικίας να δουλεύει υποσυνείδητα αν και δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε "για όλα φταίνε οι άλλοι". Και να γίνω πιο συγκεκριμένος τώρα. Ενώ η πολύχρονη συμβιωτική σχέση μου με την σύντροφό μου βαίνει προς την κορύφωσή της... με τους γονείς της υπήρχε από την αρχή μια δυσαρμονία. Υπήρχαν κάτι κοντρίτσες στην αρχή εν μέρει φυσιολογικές γιατί δεν γνωριζόμασταν και από χτες. Αλλά γενικά είναι άνθρωποι που πιέζουν και ελέγχουν λίγο...δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Εγώ συνήθως απαντούσα με την σιωπή μου ή με αδιαφορία. Το καταπίεζα δηλαδή αλλά κάπως ελεγχόμενα. Πριν κάτι μέρες ο πατέρας της συντρόφου με παίρνει τηλέφωνο για να ρωτήσει κατι για την σύντροφό μου αλλά και για μένα (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες) και πως το έφερε η συζήτηση μου λέει κάτι με ειρωνεία τουλάχιστον σε εμένα έτσι φάνηκε. Αν και στην σύντροφό μου δικαιολογήθηκε ότι απλά ρώτησε κάτι. Ακόμα και έτσι ο τρόπος του ήταν ειρωνικός. Γενικά στην αρχή της γνωριμίας μας άφηνε ειρωνικά υπονοούμενα του στυλ ότι εγώ είμαι ο χαϊδεμένος του παππού μου και άλλες τέτοιες άστοχες και ανάρμοστες ανοησίες. Εκείνη λοιπόν την ημέρα με πήρε απανωτά δυο φορές τηλέφωνο και την δεύτερη του φώναξα τόσο πολύ που βράχνιασα. Περνούσα εκείνη την ώρα και μια οικογενειακή δυσκολία. Άλλη μια φορά τα είχα χώσει για τα καλά στη μητέρα της όταν έκανε μια πολύ άσχημη και άκυρη παρατήρηση για το σπίτι μας και δεν άντεξα άλλο. Μάλιστα εκείνη την ημέρα είχαμε έρθει και από νοσοκομείο γιατί ήταν άρρωστος ο πατέρας της αλλά προφανώς δεν το σεβάστηκε. Γενικά εκείνη την περίοδο είχαμε έρθει καπως πιο κοντά και ανοιχτεί όχι ότι ήμασταν στα "μαχαίρια". Και μιλούσαμε και πλάκα κάναμε απλά υπήρχε ένα κλίμα μη οικειότητας και μη απόλυτης αποδοχής. Απλά τώρα που έγινε αυτό με το τηλέφωνο από την μια στεναχωρήθηκα από την άλλη αναζωπυρώθηκαν μέσα μου όλα του παρελθόντος και όσο "χαζό" και αν ακούγεται θέλω να τον πάρω τηλέφωνο να του αραδιάσω τα πάντα όλα όσα κρατούσα μέσα και να τον ταπεινώσω για να ησυχάσω. Το οξύμωρο είναι ότι ήθελα στο άμεσο μέλλον να του κάνω μια εφ όλης της ύλης ξεκάθαρη συζήτηση αλλά με λογική σεβασμό και ειλικρίνεια. Τώρα θέλω απλά να του τα χώσω αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δίνω πολύ ενέργεια και δεν αξίζει τον κόπο ίσως είναι καλύτερα να κρατήσω αποστάσεις. Δεν έχω να αποδείξω να αποδείξω τίποτα. Άλλωστε με την σύντροφό μου είμαστε αγαπημένοι και κανένας δεν μπορεί με καμία δύναμη να προκαλέσει προβλήματα στη σχέση μας άμεσα η έμμεσα. Απλά κάποιες φορές θα προτιμούσα να έχω πεθερικά με μεγαλύτερη κατανόηση και παιδεία.