είχα το λέων μου 15 χρόνια .. Όταν πέθανε ο φίλος μου πριν από έξι μήνες άρρωστησε και ο λέων στην αρχή έχασε την όρεξη του Αλλά μέρα με τη μη μέρα έχανε τα μάτια του . η μόνη παρηγοριά μου είναι ότι πέθανε στην αγκαλιά μου . Δεν φεύγουν ποτέ από το μυαλό μας και φυσικά από τη καρδιά μας .. εμείς πονάμε και είναι λογικό . Αλλά είναι λόγω της έλλειψης της φυσικής τους παρουσίας . υπομονή και κουράγιο