Ποσο πατο μπορει να πιασει πια η αυτοεκτιμηση?

Προσπαθω να σκεφτω ενα παραδειγμα να δειξω τι με κανει να νιωθω καθε μερα χαλια για τον εαυτο μου. Βεβαια δεν μιλαω ποτε σε κανεναν για ολα αυτα που σκεφτομαι οποτε δεν ξερω και απο που να αρχισω.
Νιωθω ανικανη να κανω τον οποιοδηποτε ευτιχισμενο, νιωθω οτι ειμαι μια ντροπη για την οικογενεια μου και για το αγορι μου το οποιο δεν ξερω καν για ποιο λογο ειναι μαζι μου... Δεν μπορω να θυμηθω την τελευταια φορα που κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη και ειπα οτι μετραει ή εστω οτι δεχομαι οτι δεν μαρεσει αυτο που βλεπω αλλα δεν θα το αφησω να με επηρεασει στην ζωη μου. Ειμαι 21 χρονων και νιωθω οτι και αν κανω δεν ειναι ουτε θα ειναι ποτε αρκετο. Πιστευα οτι οταν θα ενηλικιωθω θα εχω βαλει σε μια ταξη τα συναισθηματα μου αλλα οπου κοιταω ειναι ολα μπαχαλο...
Σκεφτομαι και νιωθω ακριβως οτι ενιωθα οταν ημουν 14, δηλαδη οταν αποφασισα οτι ειμαι βαρος για ολους και οτι θα ηταν καλυτερα αν πεθαινα...
Οταν ημουν 15 χρονων πηρα γυρω στα 30 χαπια απο οτι βρηκα στο σπιτι πριν κοιμηθω με την ελπιδα οτι δεν θα υπαρξει επομενο πρωι και οτι δεν θα χρειαστω να νιωθω τιποτα πλεον γιατι θα ημουν νεκρη και πως επιτελους οι γονεις μ δεν θα ειχαν ενα αηδιαστικο πραγμα στο σπιτι τους για κορη, δυστυχως ξυπνησα το πρωι, δυστυχως δεν πηρα το σωστα χαπια γιατι προφανως δεν πετυχε τιποτα. Και αυτο σκατα το εκανα! Ξυπνησα το πρωι κανοντας εμετους και εχοντας τον αδερφο μου να με ρωτα τι επαθα, το ποσο ασχημα ενιωσα οταν ειδα τους γονεις μου και τον αδερφο μου να με κοιτανε οταν τους ειπα τι ειχα κανει δεν εξηγητε... Το οτι επρεπε να βλεπω τι μητερα μου να κλαιει στο ασθενοφορο ενω διαβαζε το ηλιθιο γραμμα που ειχα γραψει λεγοντας αντιο.... Το θεμα ειναι οτι ποτε δεν το μετανιωσα που το εκανα αλλα που δεν το εκανα σωστα...Τοτε δεν ηξερα πως θα αντιδρουσαν οι αλλοι οποτε ηταν πιο ευκολο και τωρα που σκεφτομαι συνεχεια να το ξανακανω, κανω συνεχεια εικονα τους γονεις μου και ποσο θα τους πληγωνε αυτο. ΑΛΛΑ ειναι αδικο γιατι δεν θελω να φτιαξω την ζωη μου, δεν πιστευω οτι μπορω να φτιαξω την ζωη μου, βασικα δεν μπορω να φανταστω καθολου μελλον στην ζωη μου, οταν αλλοι λενε για στοχους και ονειρα εγω βλεπω μονο μαβριλα και μοναξια την οποια προφανως και θα την εχω προκαλεσει εγω...λες και μπορω να καταφερω τιποτα περαν του να κανω δυστυχισμενους τους γυρω μου... ξεκινησα μια ιδιωτικη σχολη και εχω κοπει σε ποσα μαθηματα, ειμαι μονιμα μες στα νευρα και το μονο που κανω πλεον ειναι να θελω να καθομαι σπτιι να ακουω μουσικη, να βλεπω ταινιες και να μην μιλαω σε κανεναν, απορω πως εχω καταφερει να κρατησω σχεση! Εχω παει σε ψυχολογους και δεν εχω καταφερει να μεινω πανω απο 2 μηνες σε κανεναν γιατι δυσκολευομαι να μιλησω. Τι να πω δηλαδη... τα λεφτα μου θελουν και οχι να βοηθησουν οποτε δεν βρισκω καν νοημα να παω... και στους δικους δεν μιλαω γιατι το μονο που ακουω ειναι οτι αλλοι εχουν πραγματικα προβληματα και εγω πνιγομαι σε μια κουταλια νερο. Χαιρω πολυ! Λες και δεν ξερω οτι ειναι ασημαντα αυτα που σκεφτομαι αλλα δεν με κανει να μην τα σκεφτομαι.Τις μισες μερες τις εβδομαδας ξυπναω το πρωι κοιταω το καθρεφτη και λεω στον εαυτο μου " Τι σκατα συμβαινει μαζι σου, γιατι δεν μπορεις να εισαι σαν ολους τους αλλους, τι σκατα παει λαθος με την μουρη σου, γιατι εισαι ετσι, γιατι δεν μπορεις να κανεις τιποτα σωστα, δεν θα εισαι ποτε αρκετη για τιποτα και για κανεναν, κανε την χαρη στον εαυτο σου και απλα πηδα απο καμια γεφυρα να τελειωνουμε" αλλα ευκολο να το λεω, δυσκολο να το κανω, ουτε αυτο δεν μπορω να κανω σωστα, εδω καλα καλα δεν μπορω να βαλω σε μια ταξη τις σκεψεις μου, θελω να βελτιωθω κιολας? Με ποιο δικαιωμα μιλαω? Με ποιο δικαιωμα πιστευω οτι μπορω να εκφραζω αναγκες και επιθυμιες... σκασε και απλα κανε οτι μπορεις για να ειναι οι δικοι σου καλα, το μονο που κανεις ειναι να τους απογοητευεις... αλλες μερες νιωθω οτι δεν μπορω να κοιμηθω και πως με πνιγουν 4 τοιχοι και αλλες μερες κοιμαμαι παρα πολλες ωρες και μενω κλεισμενη, αν δεν ειχαν οι δικοι μου ενα μαγαζακι που υποχρεουμε να παω να βοηθαω δεν πιστευω πως θα εβγαινα απο το σπιτι καν... Ειναι δυσκολο να προσποιουμε οτι ολα ειναι καλα μπροστα σε ολους αλλα δεν μπορω να κανω και αλλιως... Εχει νιωσει ποτε κανεις ενα κομπο στο λαιμο οταν παει να μιλησει για αυτα που νιωθει? Κατι να σε καιει απο το λαιμο μεχρι το στηθος? Να μιλας και να νιωθεις οτι ξαφνηκα δν μπορεις να αναπνευσεις? Γιαυτο απλα σωπαω και δεν μιλω. Για ποιο λογο να μαθουν κατι που δεν τους επηρεαζει? Αν με το να λεω οτι ολα ειναι κλα τους κνει να ειναι αυτοι καλα, δεν πρεπει να συνεχισω? Ηταν ευκολο τοσο καιρο αλλα οσο περνανε οι εβδομαδες και οι μηνες δυσκολευει, και δυσκολευομαι και εγω να ανταπεξελθω στην καθημερινοτητα μου...

Είπες πως έχεις σχέση με ένα αγόρι όπου δεν ξέρεις για πιο λόγο είναι μαζί σου. Προτείνω να του στείλεις ένα μήνυμα τώρα κιόλας και να τον ρωτήσεις τους λόγους που είναι μαζί σου. Αυτοί οι λόγοι είναι και αυτοί που κάνουν τον άλλον να σε θέλει και να σε έχει ανάγκη συναισθηματικά. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως δεν είσαι κάτι το τόσο χάλια όσο νιώθεις. Είναι λογικό να έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση για πολλούς λόγους. Αρχικά είσαι γυναίκα. Η κοινωνία που ζούμε είναι πάρα πολύ εναντίον των γυναικών όσο και αν επειδή όλοι έχουμε γεννηθεί μέσα σε αυτή την κοινωνία δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Όμως ισχύει αυτό που σου λέω. Το ότι όμως ο πολιτισμός παγκοσμίως είναι τέτοιος που μόνο καταπίεση φέρνει στις γυναίκες δεν σημαίνει πως πρέπει να τον αφήσεις να σε επηρεάζει.
Σίγουρα στη ζωή είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς νόημα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να την ζήσει όπως αυτός επιθυμεί. Έχεις σκεφτεί να βρεις κάποια δουλειά εκτός του μαγαζιού σας; Κάτι άλλο, έστω κάτι χαζό. Όσο και αν δεν σου αρέσουν οι άνθρωποι, μια απλή συναναστροφή με άλλους βοηθάει. Και εγώ ας πούμε δεν μου αρέσει ο κόσμος, η χαζή συναναστροφή για τα επαγγελματικά μου όμως μου κάνει ένα καλό. Λες μια κουβέντα, ανταλλάζεις κάποιες απόψεις, κάτι τέλος πάντων. Επίσης σημαντικό είναι να κάνεις τα χόμπι που σε γεμίζουν. Στην εποχή αυτή δυστυχώς όλο και πιο λίγοι άνθρωποι έχουν χόμπι. Αυτό διότι τα πάντα στην εποχή μας είναι image, φιγούρα και social media. Βρε κάτι που θα σε γεμίζει. Ότι και αν είναι αυτό. Εμένα για παράδειγμα μου αρέσουν οι συλλογές, κάνω πάρα πολλές. Διαβάζω κόμιξ κάτι που στο συστήνω να δοκιμάσεις αύριο κιόλας. Υπάρχουν πράγματα που μπορούν αρχικά να απασχολήσουν το μυαλό σου, να δεις και να μάθεις νέα πράγματα. Αν είσαι ευτυχισμένη με το αγόρι που έχεις μπορείς να εστιάσεις λίγο παραπάνω στο τι κάνετε μαζί. Η μάνα σου για να έκλαιγε για εσένα σημαίνει ότι σημαίνεις κάτι για αυτήν. Αυτό δηλαδή που βλέπω είναι πως οι άλλοι βλέπουν σε εσένα πράγματα που εσύ δεν βλέπεις και είναι λογικό γιατί το πιο δύσκολο να αλλάξει είναι η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Γιαυτό θα πρέπει να συζητάμε με τους άλλους και να μαθαίνουμε τι βλέπουν οι άλλοι σε εμάς. Για τους ψυχολόγους έχω και εγώ σε όλη μου τη ζωή την ίδια άποψη που έχεις εσύ. Αλλά βλέπω πως λόγο του δικού μου προβλήματος ίσως ήρθε η στιγμή να πάω. Δεν ξέρω αν θα με βοηθήσει όμως ξέρω πως για να μας βοηθήσει κάποιος πρέπει πρώτα να θέλουμε εμείς να βοηθηθούμε. Αν πηγαίνουμε εξ αρχής με άρνηση τότε δεν θα μας βοηθήσει.

Αποτι φαίνετα εχεις χρόνια κατάθλιψη. Γιατρός δεν είμαι βέβαια αλλά θεωρώ πως και οι ψυχολόγοι που πήγες αυτό σου είπαν.
Βλεπω πως τροφοδοτεις μια άρνηση στο να δεχτείς βοήθεια γιατί ίσως δεν αποδέχεσαι αυτό που έχεις. Αντί να σκεφτείς τρόπους βελτίωσης, σκέφτεσαι τελικές λύσεις πχ πηδάω τη γέφυρα , που και για αυτές , κατηγορείς πάλι τους άλλους.
Στα ψυχολογικά μην περιμένεις κατανόηση έτσι απλά από τους γονείς. Φαίνεται πως και αυτοί είναι σε άρνηση για να σου λένε πως άλλοι έχουν πραγματικά προβλήματα και εσύ όχι.
Επειδή ζεις έτσι χρόνια, έχεις φτάσει να πιστεύεις πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση εξέλιξης. Πως να υπάρξει όμως άμα δεν αποδέχεσαι πως αυτό που ζεις είναι προβληματικο? Εσύ αντί να πεις θέλω βοήθεια γιατί έχω κολλήσει σε μάταιες σκέψεις λες έτσι είναι τα πράγματα τι να κάνουμε.
Επίσης αυτό το οι γιατροί θέλουν τα λεφτά μας οπότε γιατί να πάμε είναι άλλη μια δικαιολογία ανυπόστατη.
Για να σου παρέχει κάποιος εργασία θα ζητήσει κάποιο αντάλλαγμα για να μπορέσει και αυτός να ζήσει. Έτσι είναι το σύστημα που ζούμε. Άρα τι θα έπρεπε να κάνει, να δουλεύει τζάμπα? Δε νομίζω. Και ο μηχανικός ας πούμε για να φτιάξεις το μηχανάκι σου λεφτά θα ζητήσει και ο γιατρός το ίδιο.
Το θέμα είναι πως αν θες να αλλάξει η ζωή σου, θέλει δουλειά. Δουλειά και προσωπική και με ψυχολόγο και στον ψυχολόγο να έρθουν και οι γονείς σου για να σταματήσουν να λένε αυτές τις χαζομάρες που σου λένε.
Μπορεί να χρειαστεί να πάρεις και κάποια αγωγή με αντικαταθλιπτικά. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν βοηθηθεί.