Quote:
Originally posted by NADINE
Αυτό το \"να σε κυκλοφορήσει\"λες και είμαι ένα σκυλάκι,που θα το πάνε τη βόλτα του,πονάει πολύ,αλλά κάπως έτσι είναι...
Ναι, είμαι παχύσαρκη...Πάντα πίστευα ότι αν με άφηναν όλοι στην ησυχία μου,δε θα είχα πρόβλημα εγώ μ\'αυτό,αλλά αυτό είναι αδιανόητο για τους τρίτους(δικούς μου και ξένους) και με τα πολλά,έγινε μία εμμονή,που καθορίζει όλη μου τη ζωή...
Κι ενώ το πάλευα με τον κοινωνικό ρατσισμό και κάπως είχα καταφέρει να μου επιτρέπω να υπάρχω όπως όλοι,δέκα χρόνια πριν,μπήκε στη ζωή μου ένας άνθρωπος,που ενώ στην αρχή δήλωνε ότι δεν τον νοιάζει η εικόνα μου,αλλά εγώ(αυτόν τον διαχωρισμό τον κάνω κι εγώ,λες και αυτό το σώμα δε μου ανήκει!)στην πορεία,όσο εγώ δεν αδυνάτιζα δεν μπορούσε να το χειριστεί.
Ζήσαμε 10 χρόνια κλεισμένοι(ο καθένας έβγαινε ασφαλώς με τους δικούς του φίλους)εκείνος είχε μπει στον κόσμο μου,τους είχε γνωρίσει όλους τους δικούς μου,εγώ ασφαλώς ούτε έναν γνωστό του(μόνο τηλεφωνικά τους μιλούσα κι έτσι πίστευαν την ύπαρξη μου),ούτε καν μιά βόλτα στην πόλη,όπου δεν μας ξέρει κανείς δεν ήταν εφικτή κι εντωμεταξύ θυμός,πολύς θυμός που είμαι ακόμα \"γουρούνι\",μετά βία,μετά απομόνωση και κάπου εκεί με έχασα...
Πίστεψα ότι μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά,είχα πέσει σε καταθλιψη,είχα αποδεχτεί οτι κάποια μέρα απλά θα μου πάρει τη ζωή και δεν αντιδρούσα...πολλές απόπειρες χωρισμού κι επιτέλους έβαλα ένα όριο(ποιά θα ήταν η στάση του σ\'ένα τρίτο χειρουργείο,που θα έκανα όσο ήμασταν μαζί )ήταν πάλι απών,πιο προκλητικά αυτή τη φορά και αυτό ήταν...
7 μήνες μετά,ζορίζομαι αρκετά γιατί ζω στο ίδιο σπίτι,γιατί,παρά τα όσα,τον είχα λατρέψει και κυρίως γιατί αυτή η απόρριψη από κάποιον που υποτίθεται σ\'αγαπάει πονάει πάρα πολύ!
Κατάφερα να χωρίσω γιατί κατάφερα μία φορά να με βάλω πάνω απ\'αυτόν και την διάσωση πάσει θυσία της σχέσης μας και να πω\"δε θέλω να νιώθω πια χοντρή,θέλω επιτέλους να νιώσω άνθρωπος!\".
Είμαι πολύ καλύτερα,έχω την ηρεμία μου,προσπαθώ να συμμετέχω στη ζωή,είχα αφήσει τα πάντα πίσω(πχ.σχολή)...
Εκεί που κολλούσα πάντα και γι\'αυτό υπέστη ό,τι υπέστη,είναι στην πεποίθηση ότι η αγάπη στα δύσκολα φαίνεται.
Όσο πιο δύσκολα τόσο πιο μεγάλη η αγάπη...Κατανόηση,στήριξη,υ� �ομονή,ακόμα και αυτοθυσία στο όνομα της!
Η μη αποδοχή από εκείνον όμως μου την ακυρώνει(τη δική του αγάπη για μένα,).Ίσως σας ακούγεται αστείο,αλλά υπήρξα η μοναδικός δικός του άνθρωπος,είχαμε και πολλά όμορφα που μας έδεναν,είχαμε όνειρα για παιδιά,κοινή ολοκληρωμένη ζωή...Δεν μπορώ να το στηρίξω τώρα,πάντως μας κρατούσε κάτι πολύ δυνατό μαζί.
Το θέμα μου πάντα ήταν αν μ\'αγαπούσε και τώρα που προσπαθώ να το τακτοποιήσω μέσα μου και κάποτε να το αφήσω πίσω μου,παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ετικέτα που θα του βάλω πριν το αποθηκέυσω στο παρελθόν μου.
Δεν τον γνωρίζετε για να μου πείτε τι ένιωσε για μένα,γι\'αυτό ρωτώ την άποψη σας τι είναι για σας αγάπη και κατά πόσο συνάδει με τη μη αποδοχή.
Ευχαριστώ,που με ακούσατε και συγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης μου.
Σου απάντησε εκείνη θεοφανία.