Originally Posted by
marileni
Συμπληρώνουμε 2,5 χρόνια σχέσεις με τον σύντροφό μου. Συγκατοίκηση απ' τον πρώτο μήνα. Γι' αυτόν είναι η πρώτη σχέση με συγκατοίκηση, και η πρώτη στην ουσία "σοβαρή" σχέση που έκανε, μετά από αποχή(από σχέσεις) 6 χρόνων. Την περίοδο που γνωριστήκαμε είχε μόλις παραιτηθεί απ' τη δουλειά, λόγω κρίσεων πανικού που τον ταλαιπωρούσαν κ μιας ελαφριάς κατάθλιψης. Όλη αυτή η κατάσταση οντας απόρροια μη διαγνωσμένου υπερθυρεοειδισμου, ξεπεράστηκε μέσα σε λίγους μήνες, μετά από αγωγη (τον γνώρισα λίγο πριν την ολοκληρώσει).
Θα μου πείτε γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί ήταν πράγματα που έλαβα υπόψιν στην αρχή της σχέσης, και που με έκαναν να τον δικαιολογώ για οτιδήποτε δεν άντεχε, η ήταν πολύ κουρασμένος να κάνει πχ. δουλειές στο σπίτι, σεξ. Επί ένα χρόνο, έμενε σπίτι, ενώ εγώ Δευτέρα - Παρασκευή δούλευα απ' το πρωί ως το βράδυ, με εξαίρεση ένα τρίωρο-τετραωρο το μεσημέρι που ερχόμουν σπίτι, έπλενα πιάτα, μαγείρευα, τρώγαμε, και πάλι απ' την αρχή. Ήθελα να τον φροντίζω. Μου άρεσε. Έλεγα: δούλευε τόσα χρόνια, πέρασε αυτό που πέρασε, ας ξεκουραστεί 1 χρόνο, θα τον στηρίξω.
Πίστευα, μετά από ένα σερί αποτυχημένων σχέσεων από πλευράς μου, ότι α) είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν άνθρωπο να κάθεστε να συζητάτε με τις ώρες και να ταιριαζουν τόσο πολύ οι απόψεις σας, β) κάποιο λάθος κάνω εγώ, δεν γίνεται να φταίει ο άλλος.
Έκανα υπομονή. Ο ένας χρόνος πέρασε, το ταμείο σταμάτησε, έπιασε δουλειά, δεν άλλαξε τίποτα σ αυτόν. Σε μένα όμως ναι. Κουράστηκα ψυχικά, με την όλη φροντίδα που έδινα, αλλά που δεν εισέπρατα πίσω όση χρειαζομουν κι εγώ. Σεξουαλικα κλείδωσα τελείως. Μετά από απορρίψεις που είχα φάει, μου ήταν αδύνατο να κάνω κίνηση. Ήθελα πολύ να κάνουμε, αλλά ήξερα ότι σε περίπτωση που κάνω κίνηση κ την αγνοήσει θα κατάρευσω. Σταμάτησα να νιώθω ερωτική. Κάποια στιγμή σταμάτησα και να θέλω.
Λίγο πριν κλείσουμε 2 χρόνια, του είπα να χωρίσουμε: Γιατί αυτή η σχέση είναι άδικη και για τους δυο μας. Τον αγαπώ πολύ, αλλά πλέον δεν τον θελω. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει ερωτισμός σε τίποτα. Και έτσι δεν μπορώ να ζήσω.
Έφυγα εγώ απ' το σπίτι.
Δεν κράτησε.
Ήθελα να γυρίσω πισω. Και γύρισα. Συζητήσαμε ότι είχε πάει λάθος. Είπαμε θα τα διορθώσουμε. Γιατί εγώ είμαι η οικογένεια του, κι αυτός δική μου.
Έχουν περάσει 7 μήνες από κείνη τη μέρα. Προσπαθεί, κάνει πράγματα, αλλά....
Δεν τον βλέπω πια ερωτικά. Προσπάθησα κι εγώ. Μίλησα με τον ψυχολόγο μου, μίλησα με σεξολόγο, τι μπορώ να κάνω;; Διάβασα δεκάδες βιβλία, άκουσα δεκάδες εκπομπές ψυχολογιας. Πώς θα ξεπερασω το κόλλημα στο μυαλό μου. Πώς γίνεται να τον αγαπάω, να τον θέλω στην ζωή μου, αλλά να έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ΆΒΟΛΑ όταν πάει να με ακουμπήσει;
Τι είναι πιο σημαντικό σε μια σχέση; Η αγάπη και η συντροφικότητα; Η το πάθος; Ο έρωτας, που προσπαθείς και βρίσκεις τρόπους να τον ζωντανευεις ξανά και ξανά και ξανά;
Εδώ και τρεις εβδομάδες, κάθε φορά που γυρίζω απ' τη δουλειά θέλω να του πω να μιλήσουμε. Αλλά δε θέλω να τον πληγώσω. Λέω, όχι σήμερα, δουλεύει μετά, ας μην έχει κ αυτά στ μυαλό του. Όχι σήμερα, έχει αυτό. Όχι σήμερα, έχει το άλλο. Τον αγαπώ υπερβολικά πολύ. Απ' τη μια λέω στον εαυτό μου αξίζει αυτή η τοση αγάπη για να ξεχάσεις το "πάθος" που τόσο αποζητας. Κι απ' την άλλη σκέφτομαι, μήπως στερω κι απ' τους δυο μας την σχέση που θα μπορούσαμε να έχουμε με κάποιον άλλον, κι αν όντως τον αγαπώ όσο λέω πρέπει να μας αφήσω να "φύγουμε".
Η μήπως οτι σκέφτομαι είναι λάθος; Μήπως δεν υπάρχει η τέλεια σχέση; Μήπως αυτό που έχω είναι το καλύτερο δυνατό, και δεν το εκτιμώ;