Φοιτητικός έρωτας: έρωτας που μπαίνει στο ψυγείο το καλοκαίρι
Είμαι 21 ετών κοπέλα και έχω σχέση 2 χρόνων με ένα παιδί 21 ετών στην πόλη που σπουδαζουμε μαζί. Οι μόνιμοι τόποι κατοικίας μας απέχουν περίπου 400 χιλιόμετρα με αποτέλεσμα να κρατάμε μια σχέση εξ αποστάσεως όσο δεν λειτουργεί η σχολή, δηλαδή κατά την περίοδο του καλοκαιριού, τις γιορτές κλπ. Ενώ όταν είμαστε και μένουμε μαζί περνάμε υπέροχα. Όλα κατά στρέφονται μόλις γυρίσουμε στα πατρικα σπίτια μας. Ξεκινάει να βγαίνει σε βόλτες χωρίς όρια με τους φίλους του. Δηλαδή φεύγει από το σπίτι νωρίς το πρωί γυρνάει μόνο για φαγητό και ξαναφευγει μέχρι την απαγόρευση κυκλοφορίας (στα πλαίσια της καραντίνας). Το προηγούμενο καλοκαίρι πέρασε πολύ δύσκολα με εμένα να τον περιμένω κάθε βράδυ να γυρίσει το λιγότερο στις 2 επειδή έκανε "βόλτες" με τους φίλους του (2 παιδιά τα οποία συνηθίζουν να παίρνουν σβάρνα τα χωριά της περιοχής για να βρουν κοπέλες τις οποίες θα απατησουν για τις επόμενες) . Εδώ θέλω να πω ότι όσο είναι έξω μιλάμε με μηνύματα ξέρω συνεχώς που βρίσκεται και σχεδόν πάντα και με ποιους. Επίσης, γενικά δεν είμαι άτομο με τόσο κοινωνική ζωή όσο εκείνος και επισης δεν έχω τόσες ελευθερίες από την οικογένεια μου. Ουσιαστικά τον τρόπο ζωής του δεν μπορώ να τον καταλάβω. Θεωρώ ακραίο να λείπει όλη μέρα. Συχνά νευριαζω γι αυτό τον λόγο. Καμία φορά και πολύ σπάνια του ζητάω να μην βγει αν μπορεί ένα βράδυ για να μιλήσουμε όταν τυχαίνει να είμαι σπίτι μόνη μου. Εκείνος μου λέει όχι και ότι το κάνω επειδή δεν έχω παρέα ή κάτι να ασχοληθώ. Γενικά τσακωνομαστε για το λόγο αυτό και πάντα τα ρίχνει όλα πάνω μου. Καταλαβαίνω ότι είναι νέος και θέλει να βγαίνει αλλά δεν καταλαβαίνω την τρελή αλλαγή συμπεριφοράς μόλις εγώ φεύγω. Γίνεται άλλος άνθρωπος, παρασύρεται από την παρέα του ή όποια δεν είναι ότι καλύτερο και δεν μένει σπίτι στιγμή. Από την άλλη σκέφτομαι ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι δικό μου επειδή εγώ δεν έχω αυτή τη δυνατότητα στο σπίτι μου. Επίσης όσες φορές του ζητάω να το συζητήσουμε παιδιαριζει και λέει ότι θέλω θα κάνω αν έχεις θέμα δικό σου πρόβλημα. Άρα εγώ δεν είμαι καλά και τσακωνομαστε μέρα παρά μέρα λέγοντας τα ίδια πράγματα. Σκέφτομαι ότι όντως μπορεί να φταίω εγώ τις περισσότερες φορές και ότι του δημιουργώ πρόβλημα και τον βάζω να απολογείται χωρίς λόγο. Απλά με ενοχλεί ότι το έχει τόσο ανάγκη να βγαίνει και να δείχνεται με τους υπόλοιπους ενώ δεν είναι καν τέτοιο άτομο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέφτομαι ότι μπορεί να χαζεύει άλλες όσο λείπω αλλά δεν μου έχει δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα να το πιστευω. Συχνά απλά δημιουργείται μια σκέψη στο μυαλό μου η οποία απλως μεγαλώνει μεγαλώνει και στο τέλος γίνεται το μπαμ και ξεσπάω πάνω του. Θα ήθελα να βρω τρόπο να είμαι πιο άνετη και να μην με ενοχλούν ούτε οι ώρες που βγαίνει ούτε ο τόπος ούτε τα άτομα ώστε να του δείξω την εμπιστοσύνη που του αξίζει και να τον απαλλαξω από την μόνιμη γκρίνια μου. Ακόμη, φέτος το καλοκαίρι θα δουλέψω για πρώτη μου φορά και θα ήθελα να είμαι πολύ πιο ήρεμη και να μην ξενυχταω πάλι περιμένοντας τον ως τόσο αργά και μάλιστα κάθε βράδυ. Το θέμα είναι ότι όσο είναι έξω η σκέψη μου δεν ηρεμεί, η καρδιά μου χτυπά πολύ δυνατά και δεν μπορώ να κοιμηθώ.. Έχει τύχει να μείνω αυπνη ολόκληρη νύχτα που είχα δουλειά το επόμενο πρωί γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Πιστεύω ότι ίσως σκέφτομαι πως αν πάψουν να με ενδιαφέρουν θέματα όπως που είναι και τι κάνει και πάψω να ανησυχώ τόσο, η αγάπη μου για εκείνον θα εξασθενήσει και στο τέλος δεν θα τον αγαπάω αρκετά. Είναι και η απόσταση κι εκείνος δεν καταλαβαίνει ότι δεν γίνεται να φέρεται πάντα έτσι και να ρίχνει όλο το φταίξιμο πάνω μου. Δεν με καταλαβαίνει και αυτό συμβαίνει μόνο όταν γυρίσει στο μέρος που ζει. Ενα τόσο υπέροχο και ευαίσθητο παιδί που έχουμε περάσει τόσες στιγμές μαζί να νιώθω ότι δεν με νοιάζεται καθόλου μόλις φεύγει. Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε στην πόλη που σπουδάζουμε για πάντα....
