Originally Posted by
irene1
καλησπερα. Ειμαι 16 χρονών και εδώ και περίπου τρία χρόνια η ψυχολογία μου είναι σε άσχημη κατάσταση. Αρχικά, ξεκίνησαν να εμφανίζονται διάφορα συμπτώματα κατάθλιψης στα οποία δεν έδωσα σημασία. Στη συνέχεια όμως άρχισαν να επιδεινώνονται ολο και πιο πολύ. Στην αρχή μπορούσα και ''άλλαζα'' τη διάθεσή μου, σταδιακά όμως κουράστηκα να το κάνω αυτό. Ετσι, τώρα αισθάνομαι πιο άσχημα από ποτέ και δεν νοιώθω να έχω τη παραμικρή δύναμη να αλλάξω κάτι (κοιμάμαι πάρα πολύ σε σημείο που έχω πρόβλημα με το σχολείο, είμαι εξαιρετικά ευέξαπτη, νοιώθω απελπισία, μοναξιά, άγχος, έχω μεγάλο πρόβλημα με τη συγκέντρωσή μου, δεν εχω ορεξη για τιποτα, αισθανομαι εξαντληση, χρειάζομαι πολύ χρόνο να κάνω το οτιδήποτε κλπ). Επίσης, έχω αρχίσει να έχω και πιο περίεργα συμπτώματα από αυτά όπως κρίσεις πανικού, να τρέμω από άγχος και υπερένταση, να καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να θυμηθώ γιατί βρίσκομαι κάπου και πότε πήγα και γενικά αισθάνομαι ότι χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου και τρελαίνομαι. Εχω κανει διαφορα διαδικτυακα εγκεκριμενα τεστ που μου βρισκουν συμπτωματα καταθλιψης, διπολικης διαταραχης, ιδεοψυχαναγκαστικης διαταραχης, αγχωδους διαταραχης και πανικου ακομη και σχιζοφρενειας, αλλα εγω δε μπορω να ξερω τι ακριβως εχω. Εχω μιλήσει στους φίλους μου και παλιότερα προσπαθούσαν να με βοηθήσουν μέσω της συζήτησης. Τώρα όμως, έχει γίνει δεδομένο οτι ''κάτι έχω'' και δεν τους κάνει εντύπωση να με βλέπουν να μην είμαι καλά και δεν μπορούν πια να βοηθήσουν κάπως. Μίλησα για βοήθεια σε μια καθηγήτρια που οι δυο μας έχουμε πολύ καλή σχέση και μου είπε κάποια πράγματα τα οποία με βοήθησαν, όμως μέσα σε λίγες ημέρες η ψυχολογία μου ήταν και πάλι όπως πριν. Το μόνο φως που έβλεπα ήταν να επισκεφθώ, αρχικά έναν ψυχολόγο, τωρα ομως που εχει επιδεινωθει τοσο η κατασταση, εναν ψυχιατρο. Ειμαι ανηλικη ομως και οι γονεις μου δεν συμφωνουν καθολου με το να επισκεφθω καποιον γιατρο. Εχω εντονες αυτοκτονικες σκεψεις και παλιοτερα συνηθιζα να πληγωνω τον εαυτο μου. Απλα αισθανομαι οτι ειμαι σε αδιεξοδο γιατι εχω προσπαθησει πολλες φορες να ''ειμαι καλυτερα'' προφανως ομως, δεν μπορω να κανω κατι τετοιο μονο με τη σκεψη μου. Μια συμμαθητρια μου παιρνει zoloft και ετσι ειναι ευκολο να αγορασει εκεινη χαπια για μενα και το εχει κανει ηδη, αλλα φοβαμαι να τα παρω και τα εχει ακομα εκεινη γιατι φοβαται μην αυτοκτονησω σε μια στιγμη πανικου. Υπάχει κάποια διεξοδος απο ολη αυτη τη κατασταση; Οι γονεις μου δεν προκειται να πεισθουν και ειμαι σιγουρη για αυτο, ο,τι και να τους πω. Γινεται να επισκεφθω ψυχιατρο χωρις εκεινους και χωρις να το μαθουν; Η εστω ψυχολογο; Ειμαι σιγουρη πια οτι δεν ειναι κατι που θα περασει μονο του
