ειμαι καλα αλλα δε θελω να ειμαι καλα γιατι βαριεμαι

θελω πολυ καιρο να γραψω και δεν ξερω πώς ακριβως να το πω..
εν τω μεταξυ δεν ξερω αν γραφω στη σωστη ενοτητα τελος παντων..
και λεω:υστερα απο 5μιση χρονια ταλαιπωριας (με καταθλιψη στην αρχη και ψυχωση στη συνεχεια),αφου εχω σταματησει τα φαρμακα 3 φορες και τα'χω ξαναρχισει και υστερα απο μια πολυ γερη υποτροπη που επαθα πριν 6 μηνες επειδη ειχα αρχισει να διακοπτω τα φαρμακα σταδιακα και με πηγανε σε κλινικη οι γονεις μου..
υστερα απο ολα αυτα..
ειμαι πλεον καλα και φυσιολογικη.Δεν εχω πλακωμα,δεν αισθανομαι οτι με παρακολουθουν,δεν συσχετιζω ασχετα πραγματα μεταξυ τους,δεν αισθανομαι οτι με κατι που σκεφτομαι οτι επηρεαζω και τις κινησεις του αλλου ή το τι θα σκεφτει ο αλλος..ολα αυτα.

Το προβλημα μου ειναι οτι δεν το αντεχω αυτο το καλα που ειμαι.Η ζωη μου ειναι πολυ βαρετη.
Οι γονεις μου με το που μπηκα στην κλινικη μου πηραν το κινητο οπου ειχα μεσα πολλα ονοματα με διαφορα ατομα που ειχα γνωρισει γενικα στη ζωη μου,
για το δικο μου το καλο,επειδη η ζωη που εκανα με εβαζε σε κινδυνο,λενε,με ολους αυτους που γνωριζα..
λενε οτι τωρα ξαναχτιζω τη ζωη μου και τη χτιζω σωστα πλεον ετσι οπως πρεπει να ειναι δλδ οτι σκοπος ειναι να κανω παρεα με ατομα της ηλικιας μου και οχι με τον καθεναν ασχετο που με εκμεταλλευοτανε χρηματικα ή .....
Και τωρα παντα ο,τι κανω το κανω με τους γονεις μου και και θελω να πω πως ντρεπομαι παρα πολυ που ειναι 2_ χρονων γαϊδουρα και ειμαι συνεχεια με τους γονεις μου χωρις φιλους.
(ομως δεν ειναι μονο αυτο.ειναι και οτι μονη μου δεν στεκομαι στη ζωη.δεν εχω κανει τπτ για να εχω αυτονομια)

Ο γιατρος μου ειπε οτι απο στραβα που ηταν ενωμενα τα εγκεφαλικα κυτταρα τωρα προσπαθουμε να τα ισιωσουμε και μεσα σε αυτη τη διαδικασια ειναι και το να λειτουργει το μυαλο μου με λιγοτερες στροφες απ'ό,τι ειναι το φυσιολογικο και δεν ξερω αν φταιει αυτο που μπορει να μου μιλανε και να μου λενε απλα πραγματα κι εγω να μην καταλαβαινω τι μου λενε.
γενικα δεν χρησιμοποιω καθολου το μυαλο μου.αφηνομαι συνεχεια στην οικογενεια να μου λυνει τα προβληματα.
Κατι αλλο,που εχω που μου λενε οτι ειναι κι αυτο λογω του προβληματος μου,ειναι οτι συνεχεια παω κατι να πιασω να κανω και μετα το αφηνω.
ομως εγω δεν πιστευω οτι ειναι λογω του προβληματος αλλα λογω του οτι δεν με ενδιαφερει τιποτα.
δε με ενδιαφερει ουτε τι λενε οι ταινιες ουτε τι λενε τα βιβλια ουτε τι λενε οι ανθρωποι ουτε να σπουδασω με ενδιαφερει ουτε οι ανθρωπινες σχεσεις με ενδιαφερουν..γενικα δεν με κραταει τιποτα στη ζωη παρ'ότι ειμαι καλα.
και γενικα προτιμω να ειμαι με τις παλαβες ιδεες μου,οπως λεει και η μητερα μου,παρα ετσι οπως ειμαι τωρα.

και σκεφτομαι καθε μερα οτι θελω να πεθανω.αυτο το σκεφτομουνα και πιο παλια θυμαμαι καποια περιοδο, τοτε που ειχα προβλημα..αλλα δεν το εκανα και ουτε τωρα τολμαω να το κανω επειδη το λεει η θρησκεια να μην το κανουμε αυτο..
ομως αναμεσα σε μια ζωη βαλτωμενη και αδεια απο ενδιαφεροντα οπου τιποτα δε σε κραταει ουτε μια συζητηση(γιατι δεν εχω και τι να πω..μια φορα τελευταια βγηκα με μια φιλη και ουτε που ακουγα τι μου ελεγε)ουτε λιγη μουσικη ουτε λιγο διαβασμα..αναμεσα σ'αυτο και στο θανατο τι ειναι προτιμοτερο?
και τι να κανω στη ζωη μου?να κανω μονο δουλειες οπου δεν απαιτει και πολυ μυαλο?και πού να βρω την ψυχικη δυναμη να κανω τις δουλειες?αλλα και τι δουλειες?και πού να τις βρεις?και ποιος να με παρει ετσι οπως σκεφτομαι δλδ

Quote:

---

Originally Posted by favvel

θελω πολυ καιρο να γραψω και δεν ξερω πώς ακριβως να το πω..
εν τω μεταξυ δεν ξερω αν γραφω στη σωστη ενοτητα τελος παντων..
και λεω:υστερα απο 5μιση χρονια ταλαιπωριας (με καταθλιψη στην αρχη και ψυχωση στη συνεχεια),αφου εχω σταματησει τα φαρμακα 3 φορες και τα'χω ξαναρχισει και υστερα απο μια πολυ γερη υποτροπη που επαθα πριν 6 μηνες επειδη ειχα αρχισει να διακοπτω τα φαρμακα σταδιακα και με πηγανε σε κλινικη οι γονεις μου..
υστερα απο ολα αυτα..
ειμαι πλεον καλα και φυσιολογικη.Δεν εχω πλακωμα,δεν αισθανομαι οτι με παρακολουθουν,δεν συσχετιζω ασχετα πραγματα μεταξυ τους,δεν αισθανομαι οτι με κατι που σκεφτομαι οτι επηρεαζω και τις κινησεις του αλλου ή το τι θα σκεφτει ο αλλος..ολα αυτα.

Το προβλημα μου ειναι οτι δεν το αντεχω αυτο το καλα που ειμαι.Η ζωη μου ειναι πολυ βαρετη.
Οι γονεις μου με το που μπηκα στην κλινικη μου πηραν το κινητο οπου ειχα μεσα πολλα ονοματα με διαφορα ατομα που ειχα γνωρισει γενικα στη ζωη μου,
για το δικο μου το καλο,επειδη η ζωη που εκανα με εβαζε σε κινδυνο,λενε,με ολους αυτους που γνωριζα..
λενε οτι τωρα ξαναχτιζω τη ζωη μου και τη χτιζω σωστα πλεον ετσι οπως πρεπει να ειναι δλδ οτι σκοπος ειναι να κανω παρεα με ατομα της ηλικιας μου και οχι με τον καθεναν ασχετο που με εκμεταλλευοτανε χρηματικα ή .....
Και τωρα παντα ο,τι κανω το κανω με τους γονεις μου και και θελω να πω πως ντρεπομαι παρα πολυ που ειναι 2_ χρονων γαϊδουρα και ειμαι συνεχεια με τους γονεις μου χωρις φιλους.
(ομως δεν ειναι μονο αυτο.ειναι και οτι μονη μου δεν στεκομαι στη ζωη.δεν εχω κανει τπτ για να εχω αυτονομια)

Ο γιατρος μου ειπε οτι απο στραβα που ηταν ενωμενα τα εγκεφαλικα κυτταρα τωρα προσπαθουμε να τα ισιωσουμε και μεσα σε αυτη τη διαδικασια ειναι και το να λειτουργει το μυαλο μου με λιγοτερες στροφες απ'ό,τι ειναι το φυσιολογικο και δεν ξερω αν φταιει αυτο που μπορει να μου μιλανε και να μου λενε απλα πραγματα κι εγω να μην καταλαβαινω τι μου λενε.
γενικα δεν χρησιμοποιω καθολου το μυαλο μου.αφηνομαι συνεχεια στην οικογενεια να μου λυνει τα προβληματα.
Κατι αλλο,που εχω που μου λενε οτι ειναι κι αυτο λογω του προβληματος μου,ειναι οτι συνεχεια παω κατι να πιασω να κανω και μετα το αφηνω.
ομως εγω δεν πιστευω οτι ειναι λογω του προβληματος αλλα λογω του οτι δεν με ενδιαφερει τιποτα.
δε με ενδιαφερει ουτε τι λενε οι ταινιες ουτε τι λενε τα βιβλια ουτε τι λενε οι ανθρωποι ουτε να σπουδασω με ενδιαφερει ουτε οι ανθρωπινες σχεσεις με ενδιαφερουν..γενικα δεν με κραταει τιποτα στη ζωη παρ'ότι ειμαι καλα.
και γενικα προτιμω να ειμαι με τις παλαβες ιδεες μου,οπως λεει και η μητερα μου,παρα ετσι οπως ειμαι τωρα.

και σκεφτομαι καθε μερα οτι θελω να πεθανω.αυτο το σκεφτομουνα και πιο παλια θυμαμαι καποια περιοδο, τοτε που ειχα προβλημα..αλλα δεν το εκανα και ουτε τωρα τολμαω να το κανω επειδη το λεει η θρησκεια να μην το κανουμε αυτο..
ομως αναμεσα σε μια ζωη βαλτωμενη και αδεια απο ενδιαφεροντα οπου τιποτα δε σε κραταει ουτε μια συζητηση(γιατι δεν εχω και τι να πω..μια φορα τελευταια βγηκα με μια φιλη και ουτε που ακουγα τι μου ελεγε)ουτε λιγη μουσικη ουτε λιγο διαβασμα..αναμεσα σ'αυτο και στο θανατο τι ειναι προτιμοτερο?
και τι να κανω στη ζωη μου?να κανω μονο δουλειες οπου δεν απαιτει και πολυ μυαλο?και πού να βρω την ψυχικη δυναμη να κανω τις δουλειες?αλλα και τι δουλειες?και πού να τις βρεις?και ποιος να με παρει ετσι οπως σκεφτομαι δλδ

---

-------------------------------------------------------------------------------------
Όλη μου οι ζωή στις γραμμές που έγραψες...

ολο αυτο δεν δειχνει καποια καταθλιψη;εισαι καλα και δεν το αντεχεις;δηλαδη πως θα σου αρεσε να εισαι;

δλδ θα ηθελα να ειναι πιο γεματο το μυαλο μου και πιο αδειο το στομαχι μου(οπως διαβασα και καπου)..δλδ να εχω τις σκεψεις μου να με γεμιζουν κατι σαν γκουρου ενα πραγμα..
τωρα αυτο που εχω ειναι οτι δεν εχω τιποτα μες στο κεφαλι μου,τιποτε για να στραφω προς τα μεσα μου κι ετσι στρεφομαι προς τα εξω,στο να κανω δλδ πραγματα πιο πολυ με το προβλημα ομως οτι ουτε αυτα τα κανω γιατι δε με ενδιαφερουν με αποτελεσμα να τα πιανω και να τα αφηνω..
ετσι κι αλλιως ημουνα συνηθισμενη στο να στρεφομαι προς τα μεσα μου,δεν ημουνα συνηθισμενη σε δουλειες.
ομως καποιος που κανει δουλειες δε σημαινει πως δε σκεφτεται ή οτι δεν στρεφεται προς τα μεσα του.μπορει να τα κανει παραλληλα αυτα ή την ωρα που κανει δουλειες μπορει να σκεφτεται άλλα πραγματα.
οι σκεψεις σου κρατανε συντροφια.αμα εισαι αδειος δεν μπορεις να σταθεις στη ζωη..

και ολοι ειναι πολυ ευχαριστημενοι στην οικογενεια με την πορεια μου εκτος απο μενα.και συνεχεια σκεφτομαι πως εχω γινει ετσι οπως με θελει η οικογενεια να γινω δλδ λειτουργικη.και βλεπω πως απο δω και περα η ζωη μου θα ειναι φυσιολογικη χωρις σκαμπανεβασματα και δεν αντεχω αυτην την σταθεροτητα..


μπορει να τη βλεπω τη σταθεροτητα πχ τη βλεπω στην αδερφη μου,στον πατερα μου,στη μητερα μου..ομως εγω ειμαι άλλος ανθρωπος.γιατι να πρεπει να γινω ιδια με τους αλλους?αυτο δεν αντεχω.
ενας αλλος γιατρος μου ειχε πει πως αυτοι που χρειαζεται να παρουν ψυχοφαρμακα ειναι σαν να εχουν απο κατασκευαστικου τους ενα προβλημα και χρειαζεται να τα παρουν ωστε να ειναι και αυτοι φυσιολογικοι σαν τους αλλους.δλδ σαν τους εκ γεννετης διαβητικους ενα πραγμα?
εχω μπερδευτει γιατι δεν ξερω..ειναι τα σωματικα προβληματα ιδια με τα ψυχικα?πώς γινεται μερικοι να τα βαζουν στην ιδια κατηγορια με τα σωματικα και άλλοι να πιστευουν οτι μπορει ο οργανισμος να ανταπεξελεθει μονος του..?

Μην χανεις την πιστη σου! Σιγουρα θα υπαρχουν κι αλλα περιθωρια βελτιωσης, το οτι βγηκες απο μια ψυχωση, προυποθετει πρωτα μια περιοδο προσαρμογης...Οι δικοι σου θελουν το καλο σου, αλλα χρειαζεται κι εσυ να προσπαθησεις, να βρεις ενδιαφεροντα, νομιζω χρειαζεσαι κινητρα..Παρεες εχεις; Λες οτι δε θελεις να γινεις ιδια με τους αλλους, δεν ειναι αναγκη να γινει αυτο, ομως οπως ησουν πριν το προτιμουσες..; γραφεις οτι ενιωθες οτι σε παρακολουθουν κι οτι επηρεαζεις τις κινησεις κ τις σκεψεις του αλλου...νομιζω δεν ειναι ευκολη πραγματικοτητα για καποιον αυτη..και μονη σου λες οτι ηταν 5μιση χρονια ταλαιπωριας. δεν ελπιζεις σε μια καλυτερη ζωη; δε σου δινει αυτο το κινητρο να συνεχισεις; συζητησε το και με το γιατρο σου..παντως μου φαινεσαι αρκετα σκεπτομενο ατομο, αδικως κατηγορεις τον εαυτο σου οτι δεν χρησιμοποιεις καθολου το μυαλο σου... λιγη υπομονη χρειαζεται!

καλή μου αυτα που περιγραφείσ μοιάζουν με τα αρνητικά συμπτώματα της ψύχωσης :(

Δεν ξέρω αν είσαι καλύτερα.. Οι λέξεις μοιάζουν κενές από περιεχόμενο όταν είσαι σε τέτοια διάθεση. Πέρασα κι εγω από χρόνια κατάθλιψη χωρίς να πάω σε γιατρό ή να πάρω φάρμακα. Ήμουν πολλά χρόνια νεκρή με μικρά διαλείμματα υποκρισίας ότι ζω και είμαι καλά. Τελευταία κάτι άλλαξε. Από τότε που κάνω ομοιοπαθητική. Εδώ κι δύο χρόνια περίπου. Για όλα υπάρχει κάποιος λόγος. "Και ο φόβος και ο πόνος είναι δυο σοφοί." Υπάρχει μια φωνή μέσα σου. Δε νομίζω οτι δε σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι πολύ, γι'αυτό και δεν μπορείς ν'ακούσεις αυτή τη φωνή. Κοίτα ψηλά, στον ουρανό, ή στο ταβάνι, δεν έχει σημασία, αλλά ψηλά, επάνω και ζήτα βοήθεια. Ζήτα την με όση δύναμη ψυχής έχεις διαθέσιμη. Κλάψε αν μπορείς. Και μετά σκύψε και κοίτα μέσα σου. Κι αν δε δεις τίποτα, συνέχισε να κοιτάς. Και να αφουγκράζεσαι.