δεν ξέρω τι να κάνω

Λοιπόν ,αυτή είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ γιατί δεν έχω σε ποιον να μιλήσω για αυτό το θέμα και χρειάζομαι τη γνώμη κάποιου.
Είμαι 17 χρονών και πάω τρίτη λυκείου,το 2020 λογικά θα δώσω πανελλήνιες.Το θέμα μου είναι ότι δεν έχω ενέργεια και αντοχή για να διαβάσω.Έχω κατάθλιψη η οποία άρχισε να δημιουργείτε στα 14-15 και τώρα είναι χειρότερη από ποτέ.Δεν έχω φίλους και όλες η φιλίες που είχα ήταν αποτυχίες μικρής διάρκειας.Η οικογένεια μου δεν θα έπρεπε καν να λέγεται οικογένεια, δεν υπάρχουν υγιείς σχέσεις και συνεχώς υπάρχουν προβλήματα.Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι χωρίς διαζύγιο γιατί περιμένουν να γίνω 18.Εγώ μένω με τη μάνα μου και τον αδερφό μου.Η μάνα μου αν και ξέρει για την κατάθλιψη δεν το αποδέχεται και απλά λέει ότι βαριέμαι,αν και έχω πάρει διάγνωση από ψυχίατρο.Δεν έχω με κανέναν καλή σχέση και απλά ζω στο δωμάτιό μου.Κάθε μέρα νιώθω χάλια και δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ήμουν χαρούμενη.Πηγαίνω φροντιστήριο αν και δεν διαβάζω πολύ.Σήμερα η μάνα μου είπε να σκεφτώ αν θα διαβάσω ή όχι για να μην ξοδέψουν τζάμπα λεφτά.Η χρονιά είναι 2,700 ευρώ ,χρήματα που δεν έχει ο μπαμπάς μου που πληρώνει ακόμα την περσινή χρονιά που ήταν 1,700. Επίσης αν περάσω δεν θα έχουν χρήματα για να σπουδάσω εκτός αν περάσω Θεσσαλονίκη όπου τα μόρια είναι πιο ψηλά.Κάθε μέρα νιώθω κουρασμένη χωρίς να κάνω τίποτα και μόνο το σχολείο συν τρίωρο φροντιστήριο κάθε μέρα με αφήνει χωρίς ενέργεια να κάνω το οτιδήποτε.Επίσης κάθε μέρα έχω πονοκέφαλο και μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ και να διαβάσω.Μου είναι δύσκολο να διαβάσω όταν κάθε μέρα είμαι χάλια ψυχολογικά και κουρασμένη ψυχικά.Όλοι μου λένε να διαβάσω μια χρονιά και να φύγω όταν δεν ξέρω καν πως θα πληρώσουν το φροντιστήριο ας μην μιλήσω για νοίκι. Υπάρχουν φορές που χάνω κάθε κίνητρο για ζωή και απλά θέλω να εξαφανιστώ.Κάθε μέρα κλαίω για το παραμικρό και δεν μπορώ καν να μιλήσω με άλλους.Πρόσφατα άρχισα ξανά ψυχοθεραπεία που την είχα σταματήσει γιατί δεν με βοηθούσε τόσο.Θα πηγαίνω δυο φορές το μήνα.Δεν ξέρω τι να κάνω,να σταματήσω το φροντιστήριο και να μην δώσω;Φοβάμαι ότι τζάμπα βάζω τον μπαμπά μου σε καινούργια χρέη.Θα μπορούσα να πάω έξω αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα.Ποια είναι η άποψή σας;

Quote:

---

Originally Posted by Christina13x

Λοιπόν ,αυτή είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ γιατί δεν έχω σε ποιον να μιλήσω για αυτό το θέμα και χρειάζομαι τη γνώμη κάποιου.
Είμαι 17 χρονών και πάω τρίτη λυκείου,το 2020 λογικά θα δώσω πανελλήνιες.Το θέμα μου είναι ότι δεν έχω ενέργεια και αντοχή για να διαβάσω.Έχω κατάθλιψη η οποία άρχισε να δημιουργείτε στα 14-15 και τώρα είναι χειρότερη από ποτέ.Δεν έχω φίλους και όλες η φιλίες που είχα ήταν αποτυχίες μικρής διάρκειας.Η οικογένεια μου δεν θα έπρεπε καν να λέγεται οικογένεια, δεν υπάρχουν υγιείς σχέσεις και συνεχώς υπάρχουν προβλήματα.Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι χωρίς διαζύγιο γιατί περιμένουν να γίνω 18.Εγώ μένω με τη μάνα μου και τον αδερφό μου.Η μάνα μου αν και ξέρει για την κατάθλιψη δεν το αποδέχεται και απλά λέει ότι βαριέμαι,αν και έχω πάρει διάγνωση από ψυχίατρο.Δεν έχω με κανέναν καλή σχέση και απλά ζω στο δωμάτιό μου.Κάθε μέρα νιώθω χάλια και δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ήμουν χαρούμενη.Πηγαίνω φροντιστήριο αν και δεν διαβάζω πολύ.Σήμερα η μάνα μου είπε να σκεφτώ αν θα διαβάσω ή όχι για να μην ξοδέψουν τζάμπα λεφτά.Η χρονιά είναι 2,700 ευρώ ,χρήματα που δεν έχει ο μπαμπάς μου που πληρώνει ακόμα την περσινή χρονιά που ήταν 1,700. Επίσης αν περάσω δεν θα έχουν χρήματα για να σπουδάσω εκτός αν περάσω Θεσσαλονίκη όπου τα μόρια είναι πιο ψηλά.Κάθε μέρα νιώθω κουρασμένη χωρίς να κάνω τίποτα και μόνο το σχολείο συν τρίωρο φροντιστήριο κάθε μέρα με αφήνει χωρίς ενέργεια να κάνω το οτιδήποτε.Επίσης κάθε μέρα έχω πονοκέφαλο και μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ και να διαβάσω.Μου είναι δύσκολο να διαβάσω όταν κάθε μέρα είμαι χάλια ψυχολογικά και κουρασμένη ψυχικά.Όλοι μου λένε να διαβάσω μια χρονιά και να φύγω όταν δεν ξέρω καν πως θα πληρώσουν το φροντιστήριο ας μην μιλήσω για νοίκι. Υπάρχουν φορές που χάνω κάθε κίνητρο για ζωή και απλά θέλω να εξαφανιστώ.Κάθε μέρα κλαίω για το παραμικρό και δεν μπορώ καν να μιλήσω με άλλους.Πρόσφατα άρχισα ξανά ψυχοθεραπεία που την είχα σταματήσει γιατί δεν με βοηθούσε τόσο.Θα πηγαίνω δυο φορές το μήνα.Δεν ξέρω τι να κάνω,να σταματήσω το φροντιστήριο και να μην δώσω;Φοβάμαι ότι τζάμπα βάζω τον μπαμπά μου σε καινούργια χρέη.Θα μπορούσα να πάω έξω αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα.Ποια είναι η άποψή σας;

---

Παρόλο που είμαι 27 σε καταλαβαίνω σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπορεί προσωπικά να μην έχω πανελλήνιες, αλλά έχω ενα μεταπτυχιακό το οποίο ενώ είχα κακή ψυχολογία και άπειρο άγχος, προσπάθησα να το βγάλω με κίνητρο ότι θα μου δώσει το εισητήριο να φύγω από το πατρικό (στο οποίο γύρισα πριν 2 χρόνια έπειτα από σπουδές). Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να μην είσαι καλά ψυχολογικά, να νιώθεις μοναξιά και να καταλαβαίνεις ότι δε ζεις σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Και πολλές φορές πόσο έντονη είναι η ανάγκη να φύγεις από εκεί. Ασχολίαστη και η κατάσταση στην χώρα. Αλλά κάποια από αυτά δεν περνάνε από το χέρι μας οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να καίμε το κεφάλι μας με "γιατι" κλπ.

Πιστεύω σε πρώτη φάση πρέπει να κοιτάξεις την ψυχολογία σου (που πηγαίνοντας σε ψυχολόγο θεωρητικά το έκανες). Και γενικά να μην το αφήσεις το θέμα της κατάθλιψης να εξελιχθεί σε μεγαλύτερο τέρας. Ήδη θεωρώ ότι έκανες μεγάλο βήμα στο ότι πήγες και σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο. Ψάχνε το συνέχεια και μην το αφήνεις να σε ρίχνει κάτω. Το ότι το έχεις αποδεχτεί είναι τεράστιο βήμα as well. Κλέβε χρόνο για εσένα, έστω και 15 λεπτά την ημέρα. Βρες τις δυνάμεις σου, σκέψου τι θέλεις να κάνεις, τι σ'αρέσει, ποια θέλεις να είσαι, τι σε εμποδίζει, τι σε ενοχλεί, τι θέλεις να αλλάξεις. Πράγματα άπειρα σημαντικά ειδικά όταν είσαι μεταξύ 15-18. Πιστεύω ότι μετά το διάβασμα και η όλη φάση της τρίτης λυκείου θα είναι λιγότερο περίεργη και "επώδυνη".

Μετά όσον αφορά το διάβασμα, βρες μία σχολή η κάτι που να σου τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο πολύ ώστε να μπεις στη διαδικασία να διαβάσεις. Όσο να'ναι λειτουργούμε με κίνητρα λίγο πολύ. Εμπιστεύσου την ανθρώπινη φύση σου, χαχα. Εμένα πχ με είχε βοηθήσει πολύ όταν έδινα στο ότι έμπαινα στα site των σχολών που γούσταρα, και έλεγα ναι ρε φίλε τέτοια μαθήματα θέλω να κάνω, και κατευθείαν μετά με έπιανε τρελό focus και motivation και συνέχιζα το διάβασμα. Και κάνε συχνά εικόνα το που θα θέλεις να βρίσκεσαι σε ένα χρόνο από τώρα και πως θα ήθελες να είσαι. Οτιδήποτε που να σου δίνει ελπίδα. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Όσο χαζό και να φαίνεται.

Επίσης όσον αφορά τις σπουδές, σε περίπτωση που περάσεις εκτός Θεσσαλονίκης, υπάρχουν και οι εστίες. Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς, έμενα σε εστίες και δεν είναι καθόλου άσχημα. Ίσα-ίσα βιώνεις λιγότερη μοναξιά σε σύγκριση με το διαμέρισμα (γιατί έμενα και σε διαμέρισμα). Και με μια δουλειά part-time βγαίνεις πολύ άνετα. Αν γουστάρεις να σπουδάσεις μην σκέφτεσαι το οικονομικό. Εμπιστεύσου τον εαυτό σου, και θα το καταφέρεις. Πραγματικά μένοντας πχ εστίες και τρώγοντας σε λέσχη δε θα έχεις να πληρώνεις σπίτι και φαγητό, οπότε ήδη δύο παράγοντες που σου τρώνε αρκετά από το μηνιάτικο είναι εκτός. Βέβαια δεν ξέρω για όλες τις πόλεις, αλλά για Γιάννενα και Ξάνθη ξέρω ότι είναι πολύ καλές οι εστίες. Επίσης το να μένεις μόνος σε μία περίοδο που θέλεις χρόνο και απόσταση από κάποια πράγματα είναι λυτρωτικό. Επίσης όσον αφορά το εξωτερικό παρόλο που δεν σπούδασα, ξέρω ότι σε πολλές χώρες βοηθάνε τους φοιτητές με επιδόματα κλπ. Οπότε έναν σχετικά καλό βαθμό να έχεις, δεν υπάρχει φόβος. Γνωρίζω άτομο που έφυγε στα 26 του να σπουδάσει μόνο με απολυτήριο λυκείου και μέτριο βαθμό.

Ελπίζω έστω και λίγο να σε βοήθησα. Ξέρω ότι η κατάθλιψη σε κάνει να τα βλέπεις όλα με ένα διαστρευλωμένο φακό γαμώτο, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα. Βρες πράγματα που έστω και λόγο σε γεμίζουν με χαρά, με ανυπομονησία. Σίγουρα θα υπάρχουν τέτοια. Μην στερείς αυτές τις σκέψεις από τον εαυτό σου. Εκμεταλλεύσου αυτές τις σκέψεις και βρες κίνητρο για το διάβασμα και οτιδήποτε άλλο κάνεις αυτήν την περίοδο. Γνώμη μου λόγω εμπειρίας είναι ότι η τρίτη λυκείου δεν είναι δύσκολη χρονιά. Εμείς την κάνουμε δύσκολη με τις προσδοκίες μας και το κακό πρόγραμμα διαβάσματος. Κατα τη γνώμη μου εάν διαβάζαμε, κάθε μέρα, με κίνητρο κάθε φορά να βελτιωνόμασταν έστω και λίγο στο εκάστοτε μάθημα, θα είχαμε καλύτερη απόδοση από το αγχωτικό "πρέπει να γράψω 18000". Η γνώση είναι όμορφο πράγμα και σου δίνει κίνητρο. Καλό ξημέρωμα να έχεις!

Quote:

---

Originally Posted by i_want_to_break_free

Παρόλο που είμαι 27 σε καταλαβαίνω σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπορεί προσωπικά να μην έχω πανελλήνιες, αλλά έχω ενα μεταπτυχιακό το οποίο ενώ είχα κακή ψυχολογία και άπειρο άγχος, προσπάθησα να το βγάλω με κίνητρο ότι θα μου δώσει το εισητήριο να φύγω από το πατρικό (στο οποίο γύρισα πριν 2 χρόνια έπειτα από σπουδές). Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να μην είσαι καλά ψυχολογικά, να νιώθεις μοναξιά και να καταλαβαίνεις ότι δε ζεις σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Και πολλές φορές πόσο έντονη είναι η ανάγκη να φύγεις από εκεί. Ασχολίαστη και η κατάσταση στην χώρα. Αλλά κάποια από αυτά δεν περνάνε από το χέρι μας οπότε δεν έχει και πολύ νόημα να καίμε το κεφάλι μας με "γιατι" κλπ.

Πιστεύω σε πρώτη φάση πρέπει να κοιτάξεις την ψυχολογία σου (που πηγαίνοντας σε ψυχολόγο θεωρητικά το έκανες). Και γενικά να μην το αφήσεις το θέμα της κατάθλιψης να εξελιχθεί σε μεγαλύτερο τέρας. Ήδη θεωρώ ότι έκανες μεγάλο βήμα στο ότι πήγες και σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο. Ψάχνε το συνέχεια και μην το αφήνεις να σε ρίχνει κάτω. Το ότι το έχεις αποδεχτεί είναι τεράστιο βήμα as well. Κλέβε χρόνο για εσένα, έστω και 15 λεπτά την ημέρα. Βρες τις δυνάμεις σου, σκέψου τι θέλεις να κάνεις, τι σ'αρέσει, ποια θέλεις να είσαι, τι σε εμποδίζει, τι σε ενοχλεί, τι θέλεις να αλλάξεις. Πράγματα άπειρα σημαντικά ειδικά όταν είσαι μεταξύ 15-18. Πιστεύω ότι μετά το διάβασμα και η όλη φάση της τρίτης λυκείου θα είναι λιγότερο περίεργη και "επώδυνη".

Μετά όσον αφορά το διάβασμα, βρες μία σχολή η κάτι που να σου τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο πολύ ώστε να μπεις στη διαδικασία να διαβάσεις. Όσο να'ναι λειτουργούμε με κίνητρα λίγο πολύ. Εμπιστεύσου την ανθρώπινη φύση σου, χαχα. Εμένα πχ με είχε βοηθήσει πολύ όταν έδινα στο ότι έμπαινα στα site των σχολών που γούσταρα, και έλεγα ναι ρε φίλε τέτοια μαθήματα θέλω να κάνω, και κατευθείαν μετά με έπιανε τρελό focus και motivation και συνέχιζα το διάβασμα. Και κάνε συχνά εικόνα το που θα θέλεις να βρίσκεσαι σε ένα χρόνο από τώρα και πως θα ήθελες να είσαι. Οτιδήποτε που να σου δίνει ελπίδα. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Όσο χαζό και να φαίνεται.

Επίσης όσον αφορά τις σπουδές, σε περίπτωση που περάσεις εκτός Θεσσαλονίκης, υπάρχουν και οι εστίες. Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς, έμενα σε εστίες και δεν είναι καθόλου άσχημα. Ίσα-ίσα βιώνεις λιγότερη μοναξιά σε σύγκριση με το διαμέρισμα (γιατί έμενα και σε διαμέρισμα). Και με μια δουλειά part-time βγαίνεις πολύ άνετα. Αν γουστάρεις να σπουδάσεις μην σκέφτεσαι το οικονομικό. Εμπιστεύσου τον εαυτό σου, και θα το καταφέρεις. Πραγματικά μένοντας πχ εστίες και τρώγοντας σε λέσχη δε θα έχεις να πληρώνεις σπίτι και φαγητό, οπότε ήδη δύο παράγοντες που σου τρώνε αρκετά από το μηνιάτικο είναι εκτός. Βέβαια δεν ξέρω για όλες τις πόλεις, αλλά για Γιάννενα και Ξάνθη ξέρω ότι είναι πολύ καλές οι εστίες. Επίσης το να μένεις μόνος σε μία περίοδο που θέλεις χρόνο και απόσταση από κάποια πράγματα είναι λυτρωτικό. Επίσης όσον αφορά το εξωτερικό παρόλο που δεν σπούδασα, ξέρω ότι σε πολλές χώρες βοηθάνε τους φοιτητές με επιδόματα κλπ. Οπότε έναν σχετικά καλό βαθμό να έχεις, δεν υπάρχει φόβος. Γνωρίζω άτομο που έφυγε στα 26 του να σπουδάσει μόνο με απολυτήριο λυκείου και μέτριο βαθμό.

Ελπίζω έστω και λίγο να σε βοήθησα. Ξέρω ότι η κατάθλιψη σε κάνει να τα βλέπεις όλα με ένα διαστρευλωμένο φακό γαμώτο, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα. Βρες πράγματα που έστω και λόγο σε γεμίζουν με χαρά, με ανυπομονησία. Σίγουρα θα υπάρχουν τέτοια. Μην στερείς αυτές τις σκέψεις από τον εαυτό σου. Εκμεταλλεύσου αυτές τις σκέψεις και βρες κίνητρο για το διάβασμα και οτιδήποτε άλλο κάνεις αυτήν την περίοδο. Γνώμη μου λόγω εμπειρίας είναι ότι η τρίτη λυκείου δεν είναι δύσκολη χρονιά. Εμείς την κάνουμε δύσκολη με τις προσδοκίες μας και το κακό πρόγραμμα διαβάσματος. Κατα τη γνώμη μου εάν διαβάζαμε, κάθε μέρα, με κίνητρο κάθε φορά να βελτιωνόμασταν έστω και λίγο στο εκάστοτε μάθημα, θα είχαμε καλύτερη απόδοση από το αγχωτικό "πρέπει να γράψω 18000". Η γνώση είναι όμορφο πράγμα και σου δίνει κίνητρο. Καλό ξημέρωμα να έχεις!

---

Ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου!Θα προσπαθήσω να κάνω ότι μπορώ με τις τωρινές δυνάμεις μου αν και για κάποιους αυτό δεν είναι αρκετό (πχ κάποιους καθηγητές μου).Και πάλι ευχαριστώ

Εισαι 17 χρονων οποτε μην αγχωνεσαι.κανε οτι καλυτερο μπορεις εχεις χρονο για σπουδες.μπορεις απλα να τελειωσεις το λυκειο και μ αποφασισεις αργοτερα αν θες να δωσεις πανελληνιες οταν θα εισαι καλυτερα ψυχολογικα.προεχει η υγεια.εγω θυμαμαι ειχα περασει στα 17 μου σε μια σχολη αλλα μετα κατερευσα τοοοοσο που μου πηρε 6 χρονια να την τελειωσω κ μετα ψυχολογικα δεν εχω τελειωσει ακομα.προεχει η υγεια σου.Αν εχεις βρει αυτο που θες να σπουδασεις κ σ αρεσει βαλτο στοχο μη σκεφτεσαι τιποτε αλλο μονο αυτο.αν ομως δε σ αρεσει κατι κι ακομα ψαχνεσαι να θυμασαι οτι δε χρειαζεται να βιαζεσαι εισαι μικρουλα ακομα κι εχεις χρονο δεν ειναι απαραιτητο να πας απο τωρα στο πανεπηστημιο.συζητατα με τον ψυχολογο σου αυτος θα σε βοηθησει.η ανηψια μου δε σπουδασε εβγαλε μια σχολη που για νυχια κ δουλευει απ τα 18 εγω σπουδασα κ μεχρι τα 27 δεν ειχα βγαλει λεφτα

Καλημέρα σου! Μπραβο σου με την ωριμότητα που έχεις:) Πρακτικά προσπάθησε να διαβάσεις όσο μπορείς! ειναι δύσκολο το ξέρω γιατι ειχε παιθάνει ο μπαμπάς μου όταν εδωσα πανελλήνιες αλλά τα εβαλα κάτω και πείσμωσα και πέρασα. Το να σπουδάσεις είναι το εισιτήριο σου για το μέλλον σου! επισης είναι και μια όμορφη αρχή για να κάνεις νέες γνωριμίες και φίλους:) Μπορείς να δουλέψεις κάπου να στηρίξεις τον εαυτό σου και να μείνεις σε εστία:) Δυναμη Δυναμη είσαι πολύ χαρισματικός ανθρωπος με δύναμη!!

Αυτή η μαλακία να διαβάσω να περάσω κάπου έτσι γενικώς και απροσδιορίστως είναι ακριβώς μία μαλακία. Εσύ τι θα ήθελες να κάνεις μετά το σχολείο; Σε ενδιαφέρει κάποιο επάγγελμα ή κάποιο αντικείμενο σπουδών; Από εκεί ξεκινάμε πρώτα σε αυτή την περίπτωση και όχι αντίστροφα. Πρώτα πρέπει να σκεφτείς ποιόν στόχο έχεις και μετά να δεις πως θα τον πετύχεις, όχι να ξεκινήσεις μία συγκεχυμένη προσπάθεια χωρίς συγκεκριμένο σκοπό.

Δηλαδή αν εσένα σε ενδιαφέρει να γίνεις ξέρω κι εγώ κομμώτρια, θα διαβάσεις να περάσεις τυροκομική επειδή έχει αντίστοιχη σχολή στη Θεσσαλονίκη και σε βολεύει οικονομικά; Ή αν θες να σπουδάσεις ιχθυοκαλλιέργειες κι έχει σχολή στο Μεσολόγγι θα κάτσεις Θεσσαλονίκη να σπουδάσεις ανθοκομική γιατί εκεί πέρασες; Ή εάν θες να πας σε ιδιωτική σχολή για ταξιδιωτικός πράκτορας θα σταματήσεις τα φροντιστήρια στις ξένες γλώσσες για να μη ζορίσεις τον πατέρα σου; Δεν πάει έτσι, τα πράγματα πρέπει να τα δεις πιο μακροπρόθεσμα.

δεν ξερω σονια θα διαφωνησω μαζι σου καλη τη πιστη ως προς το συγκεχυμενη προσπαθεια που λες. Μικρος ειχα στοχο να περασω δασκαλος τελικα εγινα καθηγητης και τωρα στα 29 βλεπω οτι δεν μου πολυαρεσει . Και ξερω και αλλα ατομα που σπουδασαν και ειτε δεν το ακολουθησαν ειτε το ακολουθουν αλλα θελουν να αλλαξουν ροτα. Δεν ξερω ισως δεν θα πρεπε να διναμε πανελληνιες σε τοσο μικρη ηλικια . Ποιος ξερει απο μικρος τι θελει να κανει ; Και αν ξερεις οπως εγω πχ το τι θα συναντησεις κατα την ασκηση του επαγγελματος ουτε να το φανταστεις μπορεις ... Δεν ξερω ειμαι γεματος ερωτηματικα. Ενας που ξερω ειχε στοχο να φυγει απ το σπιτι . εκατσε διαβασε γι αυτο το σκοπο . δεν τον ενοιαζε πολυ που θα περασει αλλα απλως να φυγει λογω αρρωστου οικογενειακου περιβαλλοντος. Θελω να πω πως πολλες φορες παραστρατεις η μπαινεις στον δρομο σου στη ζωη . απς εντ νταουνς. Δεν ξερω κατα ποσο κανουν ολοι οι ανθρωποι δουλεια που τους αρεσει.

Μα εγώ δεν είπα ότι αν σπουδάσεις το τάδε αντικείμενο θα το δέσεις κόμπο ότι θα ακολουθήσεις το ανάλογο επάγγελμα σώνει και καλά. Μπορεί να μην σου αρέσει τελικά, μπορεί να μην τα καταφέρεις, μπορεί να δεις ότι δεν θα καταφέρεις να επιβιώσεις με αυτό και να συμβιβαστείς σε κάτι άλλο, μπορεί να στα φέρει αλλιώς η ζωή, πολλά μπορεί. Ούτε μπορεί ένα παιδί σώνει και καλά να ξέρει 100% τι θα ήθελε να σπουδάσει. Αλλά μπορεί να ξέρει τουλάχιστον ΑΝ θέλει να σπουδάσει και προς τα που κλίνει και τι θα ήθελε να κάνει με τη ζωή του στο άμεσο μέλλον. Και αυτό το να δώσω γενικά εξετάσεις για να περάσω όπου να 'ναι και να πάω να το σπουδάσω χωρίς να με ενδιαφέρει απλά για να έχω ένα χαρτί στα χέρια μου ή επειδή με βολεύει η περιοχή ή για να γλιτώσω από τους δικούς μου ή για ένα σωρό άσχετους λόγους ποτέ δεν το κατάλαβα και έχουμε φτάσει να το θεωρούμε δεδομένο και λογικό κιόλας σε αυτή τη χώρα...

εχω κ εγω ακριβωσ το ιδιο πρόβλημα στειλλε μου αν θες να αλληλοσυμπαραστεκομαστε τι να πω

γεια σας,αποφασισα να γραψω εδώ γιατι δεν εχω που αλλου να πω αυτά που με απασχολουν.Καταρχας είμαι 17 χρονων τριτη λυκειου κ δινω πανελλήνιες σε λιγο καιρο.Ολο αυτό τον καιρο δεν μπορω να συγκεντρωθώ στο διάβασμα όπως ολοι οι συμμαθητες μου και νιώθω απαισια.Να σημειωσω ότι εχω διαγνωστεί με κοινωνικο αγχος που ερχεται και φευγει κατά περιοδους αλλα δεν είναι αυτό το πρόβλημα.Αυτο που με απασχολει είναι το θεμα της μοναξιας.Νιωθω απίστευτα μονος παρολο που φετος εχω παρεα αλλα λογω των συνθηκων(διάβασμα) δεν πολυβγαινουμε φετος.Το πρόβλημα ομωσ ξεκιναει από τα προηγουμενα χρονια καθως την προηγουμενη χρονια ενώ ολοι εβγαιναν κάθε σαββατο αλλα κ άλλες μερες εγω για διαφορους λογους δεν ταιριαξα με την παρεα και εμεινα για ένα χρονο χωρισ παρεες και ουτε έναν φιλο οποτε αναγκαστικα εκτοσ του αθλητισμου που ασχολούμαι καθομουν ολη την ημερα στο σπιτι ιδιως τα σαββατα ηθελα να αυτοκτονήσω!Επισης υπαρχει και ένα άλλο πρόβλημα που με βασανιζει και αυτό είναι το ότι δεν εχω και δεν ειχα ποτε καποια σχεση ουτε εχω φιλισει ακομη ενώ είμαι 17 σε αντιθεση με αλλουσ που εχουν κανει πολλεσ σχεσεισ.παρολο που μπορω να πω ότι μια καλη εμφανιση πιστευω δηλαδή ,είμαι αρκετα γυμνασμενοσ προσπαθω τουλάχιστον παρολα αυτά δεν μου δινει καμια σημασια, καποιες φορες είναι σαν να μην υπαρχω μεσα στην ταξη.Να προσθεσω ότι είμαι ντροπαλοσ με ολους εκτος των γονιων μου που δυστυχως ξεσπαω σ αυτους.Σασ παρακαλω βοηθήστε με δεν αντεχω άλλο να μην μπορω να βγω είναι και ο κορονοιος αλλα γενικα πωσ να ξεφυγω από αυτή την κατασταση και να μπορεσω να ασχοληθώ με το διάβασμα για οσο καιρο μου εχει μεινει πριν τις εξετασεις

Καλησπέρα.. Είσαι μόνο 17 χρόνων γιατί τόσο άγχος για σχέσεις? Δώσε βάση τώρα να πας καλά στις εξετάσεις σου, διάβασε μεθοδικά και όλα αυτά θα έρθουν μόνα τους. Με όλη αυτη την κατάσταση άλλαξε σε όλους οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας, απομακρυνθηκαμε από φίλους αλλά κάνουμε υπομονή. Προσπάθησε όσο μπορείς να απασχολεις το μυαλό σου για να μην σκέφτεται αρνητικά και σιγά σιγά θα αρχίσεις πάλι να βγαίνεις με την παρέα σου.

Αυτό που ίσως θα σε βοηθούσε για να αποκτήσεις κι άλλους φίλους (φαίνεται ότι το έχεις ανάγκη) και κάποια σχέση είναι να γίνεις δυναμικός. Δηλαδή να μην ντρέπεσαι, να μιλάς, να έχεις αυτοπεποίθηση και να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Δούλεψε λίγο την σχέση που έχεις μαζί του (του ευατου σου), αφιέρωσε του χρόνο να τον γνωρίσεις και θα δεις με τον χρόνο πόσο απλά είναι όλα.

unknown17, δεν ξέρω αν μένεις σε μεγάλο ή μικρό μέρος, αλλά έχεις σκεφτεί ότι έχεις που έχεις την κοινωνική φοβία, κινείσαι και στις ίδιες παρέες, στους ίδιους κύκλους και με αυτά τα άτομα δεν ταιριάζεις, σε έχουν κουράσει κι έχεις κουράσει; Είναι ένα επιπλέον κίνητρο να δώσεις βάση στα μαθήματα, σπουδές σημαίνουν ένα σωρό νεαρόκοσμο στην ίδια φάση με εσένα, φρέσκες γνωριμίες με άτομα που ακριβώς έχουν διάθεση για γνωριμίες. Πιο πιθανό να κάνεις νέους φίλους και να αποκτήσεις νέα ενδιαφέροντα στο πρώτο έτος σπουδών, παρά να αναθερμάνεις παλιές γνωριμίες που δεν πολυταιριάζατε στην τρίτη λυκείου.