Originally Posted by
Δρυάδα
Γεια σας.
Το παλεύω ώρες, θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω.
Είμαι χάλια. (Εύκολο να το μαντέψετε. :rolleyes: )
Εδώ κι έναν χρόνο έχουμε επιστρέψει στην Αθήνα (με τον αγαπημένο μου) έπειτα από δεκαπέντε χρόνια. Δεν. Την. Παλεύω.
Έπρεπε να έρθουμε, δεν ήταν ακριβώς ότι πετάγαμε τη σκούφια μας να το κάνουμε, τέλος πάντων.
Είμαι 44 χρονών. Με πολύ δύσκολη ζωή, ως τώρα. Από την παιδική ηλικία κιόλας. Και μετά, απλά όλα δύσκολα. Ακόμη κι ένα παιδάκι, που το θέλησα τόσο πολύ, δεν τα κατάφερα, όλο αποβολές. (Τώρα πια, δεν θέλω. Έχει περάσει. Θέλω μια καλή ζωή με τον άντρα μου, επιτέλους, να μας πάνε καλά τα πράγματα).
Αθήνα: γκρίζα, άχρωμη, άσχημη. Με απάλευτο θόρυβο. Δεν κοιμάμαι. Θα αρρωστήσω, στο τέλος. Ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, ό,τι ώρα του καπνίσει. Προσπαθώ να κάνω τις ασχολίες μου, να συγκεντρώνομαι, αλλά είναι πολύ δύσκολο και δεν μπορώ να ζω διαρκώς με ακουστικά στ' αυτιά. Μου λείπει η ησυχία. Και σκέφτομαι πώς θα είναι όταν, αν, βρω δουλειά. Πώς θα πηγαίνω, όλο κομμάτια από την αϋπνία;
Τέλος πάντων.
Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά μου, οπότε να μη σας κουράζω και να τα πω μια κι έξω: νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει. Από τότε που ήρθα εδώ, έχω βρει μια άλλη κατάσταση από αυτή που νόμιζα πως με περίμενε.
Δεν έχω φίλους. Αυτοί οι ελάχιστοι που είχα, ή έχουν αλλάξει τόσο πολύ που δεν συνεννοούμαστε πια, ή (οι άλλοι) δεν ενδιαφέρονται να με δουν. Ενώ όταν ερχόμουν επισκέψεις των 4-5 ημερών, τόσα χρόνια που ζούσα στην επαρχία, όλοι σκοτώνονταν να με δουν, σκοτώνονταν κυριολεκτικά. Μιλάμε, ένα χρόνο εδώ και κάποιους που τους είπα ξανά και ξανά να βρεθούμε, δεν τους έχω δει ακόμα!
Ακόμη κι η αδερφή μου (είναι μεγαλύτερη) δεν μου φέρεται τόσο καλά πια. Δεν ξέρω, έχει αλλάξει, μου μιλάει επιθετικά και καταλήγουμε, όταν βλεπόμαστε (κάθε 3 μήνες! ) να την αφήνω να μιλάει μόνο αυτή, γιατί ό,τι κι αν πάω να πω με ειρωνεύεται. Μια φορά είπα ότι δεν είχα κοιμηθεί (γιατί έπαιζα με το ανηψάκι μου και του είπα "κάτσε βρε, δεν το κατάλαβα, δεν έχω κοιμηθεί) και η αδερφή μου μού είπε με ύφος "γιατί δεν έχεις κοιμηθεί; Οι άρρωστοι και οι γέροι δεν κοιμούνται". Δεν γκρινιάζω ποτέ, δεν είναι ότι την έχω κουράσει. Προσπαθώ να λέω πάντα άλλα πράγματα, όχι αρνητικά. Απλά, σας να μην την ενδιαφέρει το οτιδήποτε έχω να πω. Αυτό με πληγώνει αφάνταστα, γιατί οι γονείς μας έχουν πεθάνει και είναι η μόνη που έχω.
Είναι ότι, εκτός από τις κοινωνικές κουβέντες, που λέμε όλοι "τα νέα μας", έχουμε δεν έχουμε, δηλαδή "έκανα αίτηση εκεί για δουλειά", "γράφτηκα στο γυμναστήριο", τέτοια πρακτικά ζητήματα, όταν περνάμε κάτι δύσκολο θέλουμε να το συζητήσουμε μ' έναν δικό μας. Και δεν μπορεί να τα λέμε ξανά και ξανά με τον άντρα μου. Ναι, μιλάμε, αλλά θέλω να τα πω και κάπου αλλού. Σε κάποιον που δεν τα ξέρει. Είναι περίεργο; Νομίζω, όχι.
Νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει, γιατί δεν μ' αρέσει εδώ που είμαι και δεν ξέρω ποια είμαι πλέον και τι στο καλό κάνω εδώ. Έφυγα από την Αθήνα γιατί ποτέ δεν ήμουν ευτυχισμένη εδώ, και τώρα ξαναγύρισα με αισιοδοξία, ότι έρχομαι με άλλα δεδομένα και θα πάνε αλλιώς τα πράγματα. Όμως, μέχρι στιγμής, η αισιοδοξία μου έχει διαψευστεί. Είμαστε από τους τυχερούς, ο άντρας μου δεν έχασε την καινούργια του δουλειά λόγω της καραντίνας. Αλλά εγώ υποφέρω από μοναξιά, κλεισμένη σ' ένα σπίτι (με την καραντίνα ήμουν ένα τσακ από κρίση πανικού, νομίζω, ήμουν σε κακά χάλια, ένιωθα φυλακισμένη στο διαμέρισμα). Δεν έχω πού να πάω. Οι ελάχιστες εξωτερικές ασχολίες που είχα, τώρα πια δεν υπάρχουν. Εκτός αυτού, με παίρνει από κάτω (πολύ) και η γενική κατάσταση στον κόσμο. Όλα πάνε κατά διαόλου, πολιτική, περιβάλλον, τα πάντα. Είμαι συνέχεια θυμωμένη.
Φτάνει, ε; Σας τα είπα πολλά και ντρέπομαι λίγο. Ευχαριστώ αν τα διαβάσατε, να είστε καλά, και μόνο που τα 'πα μου έκανε καλό.