7 μήνες μετά

Καλησπέρα, είμαι 18 χρονών και δεν νομίζω αν αυτό που έχω είναι κατάθλιψη αλλα φοβαμαι οτι αν συνεχισω ετσι στο τέλος σιγουρα θα αποκτήσω. Από πολύ μικρή είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση λόγω της εμφανισης μου και λογω του οτι με εβριζαν για την καταγωγη μου, παρολα αυτα ποτε δεν επαψα να ειμαι κοινωνικη ακομα κι αν ενιωθω μειονεκτηκα σε σχεση με τους αλλους. Πριν απο ενα μιση χρονο περιπου ερωτευτηκα καποιον ο οποιος με εκανε να νιωσω πολυ ομορφα με τον εαυτο μου και μεσα σε 3 μηνες που τον εβλεπα καθε μερα και μιλουσαμε πολλες ωρες τον ερωτευτηκα. Αυτος ο ανθρωπος ειναι 13 χρονια μεγαλυτερος μου και παντα ηταν τελειος, δεν μου εδωσε ποτε αφορμη για να δω κατι αρνητικο πανω του και ετσι για 4 μηνες ημουν μαζι του σε σχεση. Εδω και 7 μηνες εχουμε χωρισει, οταν χωρισαμε εμαθα οτι παραλληλα με μενα ηταν με αλλες δυο και εκτος αυτου, οταν καναμε ερωτα μια φορα μας ειχε τραβηξει βιντεο, χωρις εγω να το γνωριζω, και το εμαθα απο γνωστους που το ειχαν δει. Απο τοτε που χωρισαμε ημουν χαλια ψυχολογικα μιας και ηταν ο πρωτος μου και ειχα κανει πολλα σχεδια για εμας τους δυο και ολα διαλυθηκαν μεσα σε μια στιγμη. Ημουν μαθητρια της 3ης λυκειου και τουλαχιστον μεχρι τον Ιανουαριο που ημασταν καλα, διαβαζα συνεχεια και ηθελα να περασω σε καποια καλη σχολη, αλλα μολις χωρισαμε τα παρατησα ολα διοτι δεν ημουν καλα ψυχολογικα ωστε να μπορεσω να συγκεντρωθω στα μαθηματα. Ενα μηνα αφου χωρισα μαζι του αποφασισα να κανω σεξ με εναν πρωην μου για να αποδειξω στον εαυτο μου οτι δεν ειμαι κολληνη μαζι του αλλα μολις βρεθηκα μαζι με αυτον, θυμομουν το σκηνικο με τις καμερες που εμαθα και ενιωθα οτι ειχε κανει και αυτος το ιδιο οποτε δεν μπορεσα να κανω κατι. Μου εχει μεινει και νομιζω οτι με παρακολουθουν πλεον. Αλλα δεν ειναι μονο αυτο! Δεν εχω ορεξη να κανω τιποτα, βγαινω που και που με τους φιλους μου και προσπαθω να ειμαι δραστηρια αλλα οτι και να κανω νιωθω σαν να μην με ευχαριστει ολο αυτο, και προτιμω την τελικη να μεινω σπιτι μου, εχω 4 μηνες που ειμαι συνεχεια κουρασμενη, παρολο που δουλευω, η κουραση που νιωθω δεν μπορει να προκληθει μονο απο την δουλεια. Καθε φορα που τον σκεφτομαι και αρχιζω και κλαιω, φτανω σε σημειο να θελω να κανω εμετο, εχω αναγουλες και ποναει το κεφαλι μου αφορητα. Αυτη την στιγμη ξεκινησα να σπουδαζω σε μια ιδιωτικη σχολη αλλα το κανω για τους γονεις μου, απο μονη μου δεν μπορω να σκεφτω αν υπαρχει κατι που με ενδιαφερει για το μελλον μου. Ενω πριν ειχα ονειρα και φιλοδοξιες, πλεον απλα δεν με νοιαζει. Στην αρχη προσπαθησα να το θαψω μεσα μου και να μην το σκεφτομαι αλλα εχω 3 μηνες τωρα που ειμαι ειλικρινα αρρωστη, το κεφαλι μου το νιωθω καθε μερα βαρυ, σωματικα νιωθω αδυναμη συνεχεια, η ορεξη μου δεν ειναι σταθερη, μπορει μια εβδομαδα να πειναω και να θελω να φαω τα παντα, και την αλλη να μην κατεβαινει τιποτα, και τελος ποναω παντου στο σωμα μου λες και εχω μελανιες παντου, χωρις να εχω κανει κατι τοσο κουραστικο. Και το χειροτερο ειναι οτι δεν ξερω αν θελω να γινω καλα....