ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Καλησπέρα σας,
Εύχομαι να σας βρισκω οσο το δυνατόν καλύτερα.
Ειμαι καινούρια στο φόρουμ και γράφω πρωτη φορα.
Λοιπόν ας συστηθώ.
Πολυ δυναμική, εξωστρεφής, κοινωνική καραγκιόζης μεχρι αηδίας. Αρκετές δυσκολίες μεχρι τα 26 αλλα δεν μασάω.
Ξαφνικά μου έρχεται ο ντουβρουτζας( κρίση πανικού). Δεν ηταν τοσο μόδα τότε. Γιατί εδω που τα λέμε το πολυ άγχος με την κρίση πανικού απέχει πολυ. Τεσπα, Ψαχνω διαβαζω ρωτάω καταλαβαίνω αμεσως τι εχω. Λεω στην μητέρα μου πρεπει να παω σε ψυχολόγο. Πράγματι 14/08/2014 παθαίνω την πρωτη κρίση 10/09/2014 ειμαι ηδη στην πρωτη συνεδρια.
Απορώ γιατί βρίσκομαι εγω εδω. Μα ειναι δυνατόν να επεσα εγω; Εγω που ειμαι τοσο σκληρή ;
Μετα την 4η συνεδρια απορω που δεν εχω πεσει χρονια πριν.
Περνάω πολυ καλά με την ψυχολόγο μου, ταιριαξαμε αμεσως δεν πήρα φαρμακευτική αγωγή σε 6 μήνες ειμαι παλι ο εαυτός μου αλλα πιο υποψιασμένη κ φοβισμένη.

Φτάνουμε στο απαίσιο καλοκαίρι του 2021. Μετα απο καραντίνα λόγω νοσησης απο κοβιντ και ενώ ειμαι στα καλύτερα μου κ επαγγελματικά κ προσωπικά (πολυ ερωτευμένη ) 33 χρονων πλέον αρχίζω να μην τρώω (ετσι ξεκίνησε κ την πρωτη φορα, αφαγια) καθολου, μειωμένη ενεργεια, φόβος ανεξέλεγκτος, εμετοί κλάμα.
Ξανα μανα στην ψυχολόγο αλλα πολυ χειρότερα απο την πρωτη φορα όποτε με παραπέμπει σε έναν ψυχίατρο για αγωγή.
Παίρνω ζολοφτ, 50mg ενα την ημέρα. Σε 2 μήνες ειμαι παρα πολυ καλα. Δεν εχω όρεξη να βγω αλλα περνάω πολυ ωραια στο σπιτι μου κανω αρκετά πραγματα δουλευω κ βλεπω τους φιλους μου όποτε θελω. Απλα δεν με πολυενδιαφερει το έξω.
(Εχω ηδη συγκατοίκηση με τον άνθρωπο μου) έρχεται η πρόταση γάμου.

Και τον Μάρτιο μένω έγκυος κατι που ήθελα πολυ. Συνεχίζω την αγωγή μου κανονικά στην έγκυμοσυνη παίρνοντας μισό των 50mg την ημέρα. Παντα με καθοδήγηση γιατρών. Ξεκίνησα τα ζολοφτ 57 κιλα και φτάνω να γεννήσω 100 κιλα ακριβώς. Πήρα αρκετά κιλα κ απο τα χάπια κ απο την εγκυμοσύνη. Δεν με νοιαζει όμως γτ ειμαι καλα.

Κόβω τα ζολοφτ 10 μερες πριν γεννήσω (δεν εχω ολοκληρώσει την αγωγή) για το ενδεχόμενο του θηλασμού.

Τωρα η μπεμπουλα μου ειναι 2 μηνών. Και εχω 3 μερες που εχει μειωθεί πολυ η όρεξη μου ( κ αυτο μου δημιουργεί φόβο γτ παντα ετσι ξεκινάει). Άγχος, ναυτία , βαρεμάρα , κλάμα υπαρξιακά (αυτα με βασανίζουν απο μικρο παιδι). Έκλεισα ηδη ραντεβού με την ψυχολόγο.

Τι συμβαίνει ρε παιδια;
Παλι τα ιδια ;
Δεν αντέχω αλλο. Κουράστηκα να παλεύω. Δεν περνάει ποτε ; Γτ να το παθαίνω αυτο; Υπαρχει περίπτωση να ειναι ορμόνες ;

Συγγνώμη για τη νουβέλα! Απλα ήθελα να τα πω!

ενταξει, ανα διαστηματα σπανε τα νευρα σου. αλλοι εχουν χειροτερα προβληματα.
να θυμασε οτι τωρα που το μωρακι σου ειναι μικρο ειναι τα καλλιτερα χρονια οχι μονο της δικης του αλλα και της δικια σου ζωης. κανονισε μολις ανοιξει ο καιρος να βγαινεις εξω και να μην μενεις μεσα.
οσο για τον θηλασμο μην δινεις και πολυ σημασια, καλο ειναι να θηλαζει αλλα πολλες μητερες για διαφορους λογους δεν το κανουν.
εαν χρειαστει, να ξαναπαρεις τα φαρμακα σου

Αν τα έχεις από μικρή είναι πιθανό να οφείλεται σε γενετικους και κληρονομικους παράγοντες .
Εώ μικρός φοβόμουν πολύ το σκοτάδι και ήμουν ήσυχο και ταυτόχρονα αγνωδης παιδί. μέχρι τα 12 με τη μαμά κοιμόμουν επειδή φοβόμουν το σκοτάδι και τις λίγες φορές που με έβαλαν μόνο μου ξυπνούσα κι ένιωθα φόβο. Στην εφηβεία έμεινα πίσω, περνούσα πολλές ώρες σε ίντερνετ καφέ αλλά σιγά σιγά άρχισα να βγαίνω πάντα με παρακινηση φίλων. Στα 22 μου , δηλαδή πριν από 5 χρόνια μου εκδηλώθηκε διαταραχή γενικευμένου άγχους και έκτοτε κατάλαβα ότι έχω και δυσθυμία (χρόνια ηπια κατάθλιψη) που επομενει μέχρι τώρα. και εμένα οι φάσεις μου έτσι ξεκινούσαν με αφαγια. πήρα διάφορες αγωγές από 2018 αλλά μόνο το σεροξατ με βοήθησε για λίγο και έμαθα να διαχειριζομαι καλύτερα το άγχος αλλά η διάθεση μου είναι πάντα μέτρια προς χαμηλή

Ευχαριστω για την απάντηση.
Δηλαδή βρε Νίκο θεωρείς πως δεν ειναι κατι σοβαρό;
Αυτη η ροπή προς την κατάθλιψη που εχ δεν θα φύγει ποτε ε;
Τον πανικό τον απομυθοποίησα κ νομίζω εκει ειναι κ η λύση του προβλήματος. Δεν τον φοβάμαι σε αντίθεση με την κατάθλιψη που την τρέμω. Φοβάμαι μην έρθει η ωρα που δεν λειτουργεί η ψυχοθεραπεία πανω μου που δεν πιάνουν τα φάρμακα. Και τότε τι; Αυτα τα σενάρια με τρώνε. Οταν παω να πέσω (γτ το καταλαβαίνω όπως τωρα) ζορίζω τον εαυτο μου να κανει κατι προκειμένου να αποσπάσω το μυαλο μου απο αυτές τις αλυσιδωτές σκέψεις. Εχω βρει διέξοδο είτε στις δουλειές του σπιτιού είστε στη φυσική. Μου δημιούργησε άγχος η γέννηση του παιδιού. Το κοιτάζω τρελλαινομαι απο αγαπη κ απο την άλλη λεω ποιος ο λόγος που γεννιόμαστε. Εμένα κατι τέτοια ύπαρξη καλα με πιάνουν κ αρχίζω μετα σιγα Σιγα κ πέφτω.

Πολυ πιθανό ναι, γτ και η μαμα μου και η θεια μου κ ο πατέρας μου έχουν πρόβλημα με το άγχος. Κατι που καταλαβαίνω τωρα πια. Με κάλυψαν αρκετά τα ζολοφτ. Απλα πήρα κιλα τα οποία βέβαια τωρα χάνω.

Απλα ρε παιδι μου δεν υπαρχει έξοδος απο αυτη την λούπα (οριστικό).

Θεωρώ οτι όσοι έχουμε ροπή προς αυτα υπεραναλυουμε καταστάσεις τουλάχιστον εγω αυτο κανω. Μακάρι να ήμουν αλλιώς! Δεν βαριέσαι όλοι κατι έχουν!

Ιωσηφ ελπίζω σύντομα να ανακτήσεις κ την διάθεση σου!

Καλό θα ήταν να ελέγχεις και τη βιταμίνη d τους χειμερινούς μήνες. Μπορεί να έχεις ανεπάρκεια ειδικά αν δεν πολυβγαινεις έξω. Κι άλλες βιταμίνες συνδέονται με το νευρικό σύστημα αλλά φαντάζομαι πως λόγω εγκυμοσύνης θα τις έχεις ελέγξει, b12, φυλλικό οξύ, σίδηρος, μαγνήσιο, ψευδάργυρος. Η υπεραναλυση είναι μέρος του προβλήματος δυστυχώς, αιτία και σύμπτωμα μαζί. Εγώ από παλιά κάνω σενάρια στο μυαλό μου αλλά με τα αντικαταθλιπτικά μειώνονται ή κόβονται τελείως, ανάλογα τη δόση και το αντικαταθλιπτικό.

Χαμηλή d εχω , έπαιρνα αρκετές βιταμίνες κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετα κόπηκαν απότομα ίσως επηρέασε κ αυτο.

Ρε παιδια μολις μου απάντησε ο ψυχίατρος στο μνμ μου: «το πρόβλημα ειναι χρόνιο με υφέσεις κ εξάρσεις». Το πιστεύετε αυτο;

Να τονίσω εδω πως 2-3 φορές έχω παει στον ψυχίατρο μονο για την ρύθμιση της αγωγής και τίποτα αλλο. Δηλαδή δεν έχουμε κανει κάποια κουβέντα η ανάλυση για το πρόβλημα μου. Αυτο το κανω με την ψυχολόγο μου κ αυτη ειναι που μου σύστησε τον συγκεκριμένο ψυχίατρο.

Θεωρείται σωστή αυτη του την απάντηση η λιγο απότομη;

Η αλήθεια είναι ότι έχουν την ικανότητα να κάνουν ψυχολογικό προφίλ και με μια συνεδρία. Φυσικά και εμπλουτίζουν την άποψη τους με τις επόμενες συνεδρίες αλλά τα περισσότερα τα έχουν ήδη καταλάβει. Δύσκολο να κρίνουμε εάν είναι απότομη ή όχι. Ίσως να μιλάει με την ψυχολόγο. Εξάλλου η αλήθεια είναι ότι για τα ψυχικής φύσεως προβλήματα ισχύει. Είναι μια γενική τοποθέτηση με ευρύτατη αποδοχή κι απ'τους μη ειδήμονες. Μη βασανιζεσαι. Κι αυτό υπεραναλυση είναι.

Αυτο κανω εγω κάθομαι και αναλύω την παραμικρή κουβέντα κ πιθανότητα, γτ ετσι γτ αλλιώς γτ γτ γτ..

Με κουράζω εμένα την ιδια. Τεσπα ας ειναι! Οτι βρεξει ας κατεβάσει

εχεις το προβλημα σχεδον απο παιδι, οπως μας λες.
ξερεις πολυ καλα περι τινος προκειται.
το αν θα ειναι μονιμο οπως ειπε ο ψυχιατρος, ή κατι που καποτε θα λυθει, θα φανει...
δεν ειναι τωρα ο χρονος για να το απαντησεις ομως.
τωρα, μολις εχεις διακοψει την αγωγη σου, κι επιπλεον εισαι στην πιο επιβαρυμενη κατασταση υγειας που εχεις βρεθει ποτε σου.
μολις εχεις γεννησει, οι ορμονες σου βρισκονται σε τρικυμια, οι υποχρεωσεις σου και η κουραση σου με το νεογεννητο, επισης.
ΔΕΝ ειναι καιρος ουτε για να αναρωτιεσαι, ουτε για να λυσεις οριστικα, τα χρονια προβληματα.
να εισαι σε στενη επικοινωνια με ψυχολογο και ψυχιατρο και να κανεις οτι χρειαστει για την ψυχικη ισορροπια σου.
η δικη σου καλη ψυχικη υγεια, ειναι πιο σημαντικη για το μωρο απο το γαλα σου.
αν χρειαστει να διακοψεις τον θηλασμο, τπτ κοσμοιστορικο δεν θα συμβει.
αν πεσεις σε βαρια καταθλιψη ομως, μπορει και να συμβει.
ζητα βοηθεια, προχωρα οπως μπορεις για να εισαι καλα και ασε την οριστικη λυση των προβληματων για αργοτερα...

Δεν το συζητάμε αυτο, εννοείται.
Εχω κλείσει ηδη ραντεβού με την ψυχολόγο μου και θα ξεκινήσω και την αγωγή μου σημερα. Απλα απογοητεύομαι.

Σα να κανω κύκλους.
Μικρη απλα ειχα κανει κρίσεις πανικοί οι οποίες πέρασαν πολυ γρήγορα χωρις αγωγή. Και ξαφνικά μετα απο αρκετά χρόνια εμφάνισα ενα επεισόδιο μεικτό άγχος-κατάθλιψη. Το οποίο κ αυτο πέρασε. Γι αυτο αναρωτιέμαι τι εγινε τωρα.

Quote:

---

Originally Posted by Photonio

Δεν το συζητάμε αυτο, εννοείται.
Εχω κλείσει ηδη ραντεβού με την ψυχολόγο μου και θα ξεκινήσω και την αγωγή μου σημερα. Απλα απογοητεύομαι.

Σα να κανω κύκλους.
Μικρη απλα ειχα κανει κρίσεις πανικοί οι οποίες πέρασαν πολυ γρήγορα χωρις αγωγή. Και ξαφνικά μετα απο αρκετά χρόνια εμφάνισα ενα επεισόδιο μεικτό άγχος-κατάθλιψη. Το οποίο κ αυτο πέρασε. Γι αυτο αναρωτιέμαι τι εγινε τωρα.

---

εγινε, οτι βρισκεσαι μεσα σε τεραστιες αλλαγες του οργανισμου σου, της ζωης σου, της ρουτινας σου, της βιοχημικης σου καταστασης. θελει κι αλλα;
με τον ανδρα σου, πως ειναι η μεταξυ σας κατασταση; ολα καλα;

Ειμαι πολυ τυχερή. Εχω έναν άνθρωπο που αγαπιόμαστε πολυ και με καταλαβαινει πολυ.

Παροτι δουλεύει αρκετά με βοηθάει σε ολα κ στο παιδι κ στο σπιτι οταν εχει χρόνο κ στα ψυχολογικά μου με βοηθάει με ακούει παντα.
Ειμαι άνθρωπος πολυ εκφραστικός κ δεν μπορώ να τα κρατήσω μεσα μου, απορώ με άλλους που δεν μιλάνε πως το αντέχουν. Είτε στον άντρα μου είτε στην μητέρα μου είτε στην ψυχολόγο μου θα μιλήσω αμεσως.

Απλα στεναχωριέμαι μηπως τον απογοητευω.
Δεν θελω να τον κουράσω.
Σκεφτομαι μερικές φορές του αξιζει να εχει κάποια σαν εμένα;
Με πλήγωσε μια κουβέντα που άκουσα απο την πεθερά μου: «εγω πριν παντρευτείτε ρώτησα το παιδι μου αν θέλει να εχει στην ζωή του έναν άνθρωπο τέτοιο, όπως το έπαθες μια φορα μπορεί να το ξαναπάθεις».

Κ αυτο ηχεί συνέχεια μεσα μου. Δεν με φοβίζει να παλέψω παλι ούτε να υποφέρω ξέρω πως τίποτα δεν ειναι μόνιμο. Αλλα δεν θελω να με λυπούνται η να με θεωρούν προβληματική αυτο με σκοτώνει. Ξέρω δεν θα πρεπε να με νοιαζει. Ειμαι ανόητη το ξέρω

Quote:

---

Originally Posted by Photonio

Ειμαι πολυ τυχερή. Εχω έναν άνθρωπο που αγαπιόμαστε πολυ και με καταλαβαινει πολυ.

Παροτι δουλεύει αρκετά με βοηθάει σε ολα κ στο παιδι κ στο σπιτι οταν εχει χρόνο κ στα ψυχολογικά μου με βοηθάει με ακούει παντα.
Ειμαι άνθρωπος πολυ εκφραστικός κ δεν μπορώ να τα κρατήσω μεσα μου, απορώ με άλλους που δεν μιλάνε πως το αντέχουν. Είτε στον άντρα μου είτε στην μητέρα μου είτε στην ψυχολόγο μου θα μιλήσω αμεσως.

Απλα στεναχωριέμαι μηπως τον απογοητευω.
Δεν θελω να τον κουράσω.
Σκεφτομαι μερικές φορές του αξιζει να εχει κάποια σαν εμένα;
Με πλήγωσε μια κουβέντα που άκουσα απο την πεθερά μου: «εγω πριν παντρευτείτε ρώτησα το παιδι μου αν θέλει να εχει στην ζωή του έναν άνθρωπο τέτοιο, όπως το έπαθες μια φορα μπορεί να το ξαναπάθεις».

Κ αυτο ηχεί συνέχεια μεσα μου. Δεν με φοβίζει να παλέψω παλι ούτε να υποφέρω ξέρω πως τίποτα δεν ειναι μόνιμο. Αλλα δεν θελω να με λυπούνται η να με θεωρούν προβληματική αυτο με σκοτώνει. Ξέρω δεν θα πρεπε να με νοιαζει. Ειμαι ανόητη το ξέρω

---

ο καθενας εχει αυτον που του αξιζει.
δεν ειναι δικη σου ευθυνη να κρινεις αν εισαι αρκετα καλη γι αυτον.
ειναι δικη του ευθυνη.
εκεινος κρινει οτι εισαι καλη για εκεινον.
εσυ θα κρινεις αν ειναι καλος εκεινος, για σενα.
δεν ειμαστε ανηλικοι για να εχουν αλλοι την ευθυνη μας...
η πεθερα, αν σου ειπε κατι τετοιο καταμουτρα, τι να πω... αχαρακτηριστη...

φυσικα και πρεπει να σε νοιαζει. δεν εισαι ανοητη.
μονο που τα προβληματα του ο καθενας δεν τα γραφει στο μετωπο, οπως ειναι γραμμενες οι διαγνωσεις.
ολοι εχουν προβληματα.
το να αποδεχθεις καποιον για συντροφο σου, ενας ισολογισμος ειναι αναμεσα στα καλα και στα ασχημα.
οταν αποδεχεσαι καποιον για συντροφο σου, τα καλα που αναγνωριζεις βαραινουν για εσενα περισσοτερο απο τα ασχημα.
ολοι εχουμε ελαττωματα..

Αρχικά να σε ευχαριστήσω πολυ που μου απαντάς, με βοηθάει πολυ η κουβέντα μας.

Να σου πως επισης πως το ιδιο λεει και ο αντρας μου σε αγαπαω για ολα όσα εισαι (καλα και άσχημα) όπως άλλωστε κ εγω αυτόν.

Ακόμη, ναι ετσι κατάμουτρα μου το είπε μπροστά στην μητέρα μου κ την θεια μου, ήμασταν οι 4 μας και μου έπεσαν τα μούτρα, απο την μια νευρίασα απο την άλλη ντράπηκα κ τελικά κατέληξα να παω μεσα να κλαίω. Τεσπα. Τωρα που γέννησα ήθελα κοντα την μητέρα μου τον πρώτο καιρο αλλα μου είπε η πεθερά μου να μην την βγάζω απεξω και πως θέλει κ αυτη να έρχεται όποτε κατέληξε εδω μεσα ενας χαμός.
Να εχω μια τομή (καισαρική) που με πονούσε Εντωμεταξυ πονούσα γτ ειχα κανει αποκόλληση οστού στην ηβική περιοχή γι αυτο άλλωστε εκανα κ καισαρική να παλεύω με το θήλαστρο γτ το μωρο δεν μπορούσε να θηλάσει απευθείας να εχω πανω μου 40 κιλα έξτρα που με ταλαιπωρούσαν σωματικά και να εχω κ ενα καρο ανθρώπους είτε να φωνάζουν δυνατά πανω στο μωρο (απο χαρα υποτίθεται) κ αυτο να τρομάζει είτε να το ξυπνάνε γτ ήθελαν να το δουν. Εντωμεταξυ μολις ειχα κόψει κ την αγωγή (την οποία δεν ήθελα, παλι με πήρε η πεθερά μου κ μ εκανε κυρηγμα γτ ειμαι τοσο αρνητική με τον θηλασμό). Το αποκορύφωμα ηταν οταν ειδα την αδερφή του άντρα μου να φιλάει το μωρο (7η μερών) διπλα στο στόμα.
Εκει έκατσα κ μίλησα στον άντρα μου κ με την σειρά του κ αυτός μίλησε στους δικούς τους.

Τωρα λοιπόν που ηρεμήσαμε απο ολα αυτα βγήκαν τα δικά μου. Μια ηρεμω μια τρέμω.
Αγχώνομαι για το μωρο μου δεν θελω να δυστυχήσει εξαιτίας μου.

Quote:

---

Originally Posted by Photonio

Αρχικά να σε ευχαριστήσω πολυ που μου απαντάς, με βοηθάει πολυ η κουβέντα μας.

Να σου πως επισης πως το ιδιο λεει και ο αντρας μου σε αγαπαω για ολα όσα εισαι (καλα και άσχημα) όπως άλλωστε κ εγω αυτόν.

Ακόμη, ναι ετσι κατάμουτρα μου το είπε μπροστά στην μητέρα μου κ την θεια μου, ήμασταν οι 4 μας και μου έπεσαν τα μούτρα, απο την μια νευρίασα απο την άλλη ντράπηκα κ τελικά κατέληξα να παω μεσα να κλαίω. Τεσπα. Τωρα που γέννησα ήθελα κοντα την μητέρα μου τον πρώτο καιρο αλλα μου είπε η πεθερά μου να μην την βγάζω απεξω και πως θέλει κ αυτη να έρχεται όποτε κατέληξε εδω μεσα ενας χαμός.
Να εχω μια τομή (καισαρική) που με πονούσε Εντωμεταξυ πονούσα γτ ειχα κανει αποκόλληση οστού στην ηβική περιοχή γι αυτο άλλωστε εκανα κ καισαρική να παλεύω με το θήλαστρο γτ το μωρο δεν μπορούσε να θηλάσει απευθείας να εχω πανω μου 40 κιλα έξτρα που με ταλαιπωρούσαν σωματικά και να εχω κ ενα καρο ανθρώπους είτε να φωνάζουν δυνατά πανω στο μωρο (απο χαρα υποτίθεται) κ αυτο να τρομάζει είτε να το ξυπνάνε γτ ήθελαν να το δουν. Εντωμεταξυ μολις ειχα κόψει κ την αγωγή (την οποία δεν ήθελα, παλι με πήρε η πεθερά μου κ μ εκανε κυρηγμα γτ ειμαι τοσο αρνητική με τον θηλασμό). Το αποκορύφωμα ηταν οταν ειδα την αδερφή του άντρα μου να φιλάει το μωρο (7η μερών) διπλα στο στόμα.
Εκει έκατσα κ μίλησα στον άντρα μου κ με την σειρά του κ αυτός μίλησε στους δικούς τους.

Τωρα λοιπόν που ηρεμήσαμε απο ολα αυτα βγήκαν τα δικά μου. Μια ηρεμω μια τρέμω.
Αγχώνομαι για το μωρο μου δεν θελω να δυστυχήσει εξαιτίας μου.

---

μεχρι να φτασω στο υπογραμμισμενο, ειχα φρικαρει..
εφιαλτικα τα οσα εζησες. δεν σου εφτανε το τοσο ζορι σου με τα παραπλευρα της γεννας...

ειδικα με τις φασαριες πανω απο το κεφαλι σας και πανω απο το μωρο και τα φιλιααα!! πωπωω!!!
συγνωμη δηλαδη, αλλα και καλα να εισαι αρρωσταινεις με τετοιες συμπεριφορες!

παρε τον χρονο σου!

τα καλα νεα ειναι οτι εισαι σε συμφωνια με τον ανδρα σου και αγαπιεστε!
απο αυτο θα κρατηθεις.
αυτες οι συμπεριφορες με τις κακες πεθερες και τα σταυροκουνιαδια, μονο απο τον γυιο/ αδερφο τους μπορουν να απωθηθουν. και απ οτι καταλαβα, αντεδρασε μια χαρα ο ανθρωπος και τους συμμαζεψε.
ενταξει... παπαριες για θηλασμους θα ακουσεις απο πολλες "πεθερες" και βυζαρουδες του διαδικτυου.
καλος ο θηλασμος, αλλα τπτ δεν ιναι πανω απο την ψυχικη και σωματικη σου υγεια.
το παιδι δεν προκειται να δυστυχησει οσο ειστε καλα εσυ κι ο ανδρας σου.
γραφτους ολους και κοιτα μονο την υγεια σου, το παιδι σου και τον ανδρα σου.
ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!

Σε Ευχαριστω παρα πολυ!!! Εύχομαι κ για σενα ολα να ειναι καλα και να πηγαίνουν όπως τα θες!!!!

Είσαι πολύ θετικός άνθρωπος, το οποίο το θαυμάζω, μπράβο σου σε όλα, είσαι δυνατή γιατί μόνο οι δυνατοί άνθρωποι έχουν τέτοια ελπίδα μέσα τους. Τώρα καλό είναι να μην υπεραναλύεις τις σκέψεις σου και να δουλεύει το μυαλό σε άλλα πράγματα και δουλειές, να ξεφεύγει δηλαδή από τον φαύλο κύκλο των σκέψεων, και φυσικά ακολουθείς τις συμβουλές των ειδικών και τις ανάλογες θεραπείες όταν πρέπει. Δεν ξέρω αλλά πιστεύεις πουθενά? Αν ναι θα σε βοηθήσει στα υπαρξιακά ζητήματα χωρίς πολλά-πολλά. Και κάτι τελευταίο, να κάνεις όλες τις εξετάσεις στο παιδί και όταν γίνει 2-3 ετών να παρακολουθείς, ότι είναι έτσι θα το προλάβεις άμεσα και όλα θα πάνε καλά!

Λοιπόν τωρα που το αναφέρεις επειδη το σκεφτόμουν πρόσφατα.
Παρατήρησα κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν πως οσο πίστευα ήμουν παρα πολυ καλα. Απο τότε που άρχισα να αμφισβητώ τα παντα ήρθαν κ τα υπόλοιπα.

Μπορεί να ειναι κ τυχαίο γεγονός χρονικά δεν ξέρω.

Πάντως οσο ειχα την πιστη μου ( που ήταν πολυ δυνατή ήμουν πολυ καλα) μετα την ειδα αρχαίος κ ειπα να φιλοσοφήσω τα παντα. ????
Εσυ πιστεύεις ;;;

Quote:

---

Originally Posted by Photonio

Πάντως οσο ειχα την πιστη μου ( που ήταν πολυ δυνατή ήμουν πολυ καλα) μετα την ειδα αρχαίος κ ειπα να φιλοσοφήσω τα παντα. ????

---

''Αυτός που πιστεύει σε κάτι μπορεί να ξεπεράσει οποιαδήποτε δυσκολία''.
Η πίστη και η προοπτική νοηματοδοτούν την υπαρξη και σου δίνουν έναν λόγο να παλαίψεις στα δύσκολα.
Και ρε γαμωτο,η πίστη είναι κάτι που σου βγαίνει φυσικά, δεν μπορείς να πιστέψεις με την λογική.
Δεν ξέρω,δεν είμαι άθεος,αλλά δεν νοιώθω την πίστη στην πρόνοια κάποιας υπερφυσικής δύναμης αν και είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει,απλά δεν την νοιώθω.

Η πίστη σε υπερφυσική δύναμη και η πίστη στην πρόνοια αυτής της υπερφυσικής δύναμης είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Quote:

---

Originally Posted by Niels

Η πίστη σε υπερφυσική δύναμη και η πίστη στην πρόνοια αυτής της υπερφυσικής δύναμης είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

---

Σωστά...Μπορεί να είναι αδιάφορη τελείως και αμέτοχη...Αλλά πρόνοια μπορεί και να είναι το Κατά τον Δαίμονα εαυτού...Προσωπικός άγγελος ή δαίμονας δηλαδή.