το μονο που με λυτρωνει πλεον ειναι ο θανατος
Τελευταια φορα που εγραψα στο Forum ηταν πριν 3 μηνες.
Αισθανομαι οτι εχω χασει καθε ιχνος αξιοπρεπειας. Απο μικρη αισθανομουν 'υπο'. Οι διαφοροι λογισμοι κυριολεκτικα με κατεκλιζαν...(Πως ειμαι ετσι?, Τι βλακεια ειπα παλι...., δεν ειμαι ικανη για τιποτα κ.τ.λ.)Δεν υπηρξα ποτε μου συγκροτημενο ατομο...Παντοτε ημουν βυθισμενη σε σκεψεις...Κανενα φως στον οριζοντα...
4 χρονια αφοτου τελειωσα το λυκειο, δεν εχω να υπερηφανευομαι για κατι...Οι αποφασεις που ελαβα δεν καρποφορησαν ποτε..Πρωτα, να ξαναδωσω πανελληνιες(κατι το οποιο δεν ολοκληρωσα, αφου τις τελευταιες μερες μετανοιωσα για την αποφαση μου) και επειτα να ολοκληρωσω σπουδες τις οποιες ξεκινησα σε κολλεγιο. Σε καμια απο τις δυο περιπτωσεις δεν εφτασα στο τελος..Γιατι ποτε δεν ειχα συνειδηση...Παντα εβλεπα τη ζωη σαν κατι αβασταχτο, κατι που δεν μπορω να χαρω.....
Αδυνατω να διεκδικησω τη θεση μου σε αυτο το κοσμο....
Ετσι πληγωνω τους δικους μου. Ο πατερας μου με εχει εξευτελισει απειρες φορες αυτες τις μερες...Για τα οσα λαθη εχω κανει και για το οτι ειμαι επιπολαιη...
Μετα απο απειρες συζητησεις και βλεποντας με απραγη ολες αυτες τις μερες, μου προτεινε την 'λυση' καποιου ιεκ για την μετεπειτα πορεια μου. Επειδη το αντικειμενο μου ηταν μεχρι προτινος θεωρητικο, σκεφτηκαμε καποια εξειδικευση ως γραμματεας... Γνωριζω οτι στις μερες τα πραγματα ειναι παρα πολυ δυσκολα προκειμενου να βρει καποιος δουλεια. Για μενα ομως, αυτο ειναι 'το τελευταιο χαρτι' που παιζω... Για οτι αλλο εχω δοκιμασει, εχω απογοητευσει τους παντες και κυριως τον εαυτο μου...
Η μονιμη μου σκεψη αυτες τις μερες ειναι πως να αφαιρεσω τη ζωη μου...Ισως ειναι αμαρτια που το επαναλαμβανω, ομως εχω πεσει τοσο πολυ στα ματια τα δικα μου και των αλλων που ειναι η μονη μου λυτρωση......