Originally Posted by
ioannis2
Παθαίνω μίνι από πλευράς εξωτερίκευσης κρίσεις πανικού. Έντονες σκέψεις καθόλου άσχετες με θέματα της καθημερινότητας που με απασχολούν, κατευθύνουν εκνευρισμό προς άτομα και απομονώνουν περιστατικά τα οποία κατά κανόνα έχουν αίτιο αυτά τα άτομα τα οποία περιστατικά και άτομα θεωρώ λογικά ή κάπως αυθαίρετα, σχετιζόμενα με τα θέματα που κατατρύχουν τη σκέψη μου. Ξεσπώ με έστω ασήμαντα ξεσπάσματα πχ με τηλεφωνήματα με ένταση προς τέτοια άτομα ή με τόνο φωνής προς άτομα που θεωρώ πως η συμπεριφορά τους είναι ενοχλητική. Έπειτα, κάτι σχετικά καθυσυχαστικό συμβαίνει, ηρεμώ κάπως, αλλά σιγά σιγα αφού τα θέματα είναι σε εκκρεμότητα οι μίνι κρίσεις επανέρχονται. Το Σαββατο ένιωθα υπεέρνταση λόγω τέτοιου πανικού σε τέτοιο βαθμό που έκανα τροχάδι για απόσταση μετά από χρόνια που χε να κάνω κάτι τέτοιο, και πάλι το θέμα δεν είχε φύγει.
Ο πανικός έχει την πηγή του σε ιδεοψυχαναγκασμούς, δηλαδή αποτυχίες, λάθη, άσχημες συμπεριφορές άλλων, τα οποία έχουν φωλιάσει μάλλον φυσιολογικά ως πληγές κι απωθημένα, η δε σκέψη δεν κατορθώνει να τα διώξει, μάλλον η ικανότητα για να τα διώξει είναι αδύναμη. Η πηγή του πόνου, του πανικού, δεν είναι δηλαδή εξωπραγματική. Σε μένα με στερεί από του να κατευθύνω τη σκέψη μου και κατ επέκταση τη ζωή μου σε άλες οψεις της ζωής δημιουργικές.
Δεν εμπιστεύομαι πλέον σχεδόν κανέναν. Επιζητώ ακόμα και στους πολύ δίπλα μου αποδείξεις για να μου δημιουργήσουν αίσθημα κυρίως όχι εμπιστοσύνης αλλά ότι δεν μου λένε ψέμα.
Βλεπω πως με τον καιρό οδηγούμε σε αδιέξοδο, σε τελετεσμένη ζωή, κι απλά κάνω πράγματα που δίνουν νόημα τα οποία βρίσκονται στο χώρο της ψευδαίσθησης. Κια είναι αυτά που μου δίνουν ένα ωραίο νόημα ή μια χαρά στο άσχημο που νιώθω.
Δεν εχω όρεξη για νέους στόχους, για νέα ξεκινήματα, κι ίσως αυτό οφείλεται στο οτι νιώθω, κι όχι παράλογα πως ήηδ κουβαλώ αρκετή κούραση, δεν έχω δυνάμεις για καινούργιες υποχρεώσεις και μόχθους.