Ξέρω φαίνεται μαλακια ο τίτλος αλλά δεν θέλω να ξέρει κανείς πόσο μεγάλη απογοήτευση είμαι.. Τους ντροπιαζω όλους καθημερινά..
Printable View
Ξέρω φαίνεται μαλακια ο τίτλος αλλά δεν θέλω να ξέρει κανείς πόσο μεγάλη απογοήτευση είμαι.. Τους ντροπιαζω όλους καθημερινά..
Κάθε ελπίδα που μπορεί να είχα πέθανε, είμαι ένα τίποτα, ανάξιος για το οτιδήποτε
αντί να κάνεις κακό στον εαυτό σου, ξέδωσε την ενέργεια αυτή κάπου αλλού.
ζωγράφισε ή κάνε κικ μπόξιν.
φυσικά και υπάρχουν απαντήσεις στην ερώτησή σου. απλώς είναι η λάθος ερώτηση.
Το θέμα είναι ότι δεν έχω καθόλου ενέργεια, καθόλου διάθεση να κάνω το οτιδήποτε, είμαι ανίκανος στα πάντα, μια αποτυχία.. Ναι ξέρω ότι η σωστή ερώτηση είναι δεν θέλω να πεθάνω, δεν θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου κλπ αλλά εγώ θέλω, νιώθω άδειος, κενός πως το λένεQuote:
Originally Posted by user
μια άποψη ενός ειδικού που άκουσα τελευταία είναι οτι το μυαλό λειτουργεί έτσι. οτι δηλαδή σε κάνει να επιλέξεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου, πιστεύοντας οτι αυτό πρέπει να κάνεις. σε ωθεί δηλαδή να επιλέξεις αυτό. οπότε, αν σου πω οτι αυτό είναι ένα σύμπτωμα μιας ψυχικής ασθένειας, θα με χλευάσεις; δεν ξέρω.
Καλημέρα...Quote:
Originally Posted by theslaya500
Πες μου λίγο, το έχεις ξανακάνει; Σε ρωτάω για να σε βοηθήσω αν μπορώ γιατί έχω περάσει από τέτοια φάση στο παρελθόν...
Δόξα τω θεώ δεν έχω κάνει ποτέ κάτι τέτοιο στη ζωή μου, το σκέφτομαι πιο ώριμα κ συγκρατιεμαι εν τέλει.. Ωστόσο στην πίσω άκρη του μυαλού μου έχω ότι το άτομο που αγαπάω πολύ το είχε κάνει 2-3 φορές στο παρελθόν κ δεν έπαθε κάτι..Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Και ούτε να το κάνεις... Γιατί ίσως να μην καταφέρεις να πεθάνεις αλλά πονάει φριχτά και προκαλεί άλλα προβλήματα υγείας... Εγώ δούλευα εκείνη την περίοδο και δυσκολευόμουν πάρα πολύ ν' ανταπεξέλθω... Θα σου πω μόνο ένα περιστατικό, στη δουλειά μου είχε γιατρό υπηρεσίας και πήγα μια μέρα επειδή έκανα εμετούς και μου είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα προκλήθηκαν απ' τις πληγές που μου έκανα... Κι αυτό είναι μόνο ένα πράγμα που μου προκάλεσε, υπάρχουν κι άλλα παρόμοια περιστατικά... Για παράδειγμα μια φορά πήγα στο νοσοκομείο μήπως και μπορούν να με βοηθήσουν για τον πόνο (φέρθηκα πολύ χαζά εκείνη τη μέρα) κι ειδοποίησαν τους γονείς μου και ήρθαν (δεν το ήξεραν, το έκανα κρυφά)...Quote:
Originally Posted by theslaya500
Οπότε για το καλό σου, άσε αυτές τις ερωτήσεις και προσπάθησε να συνεχίσεις να συγκρατείσαι...
δυσκολες καταστασεις ναι.. απο το αγχος κ εσυ να φανταστω ε; πλεον πως τα βγαζεις περα οσον αφορα εκεινο το κομματι; η (πρωην;) φιλη μου μου ειχε πει οτι φταινε καποιες ορμονες απο την εφηβικη ηλικια (γιατι η ιδια ανεπτυξε τετοιες τασεις απο τη β λυκειου) κ οτι θα υποχωρησουν οσο περναει ο καιρος.. δεν ξερω ρε συ, εχω πολλα πραγματα που με απασχολουν.. δηλαδη κ να μιλαγαμε ακομα παλι θα εκανα τετοιες σκεψεις..
Από άγχος και δυστυχία, περνούσα μια πολύ δύσκολη περίοδο τότε... Τώρα είμαι καλύτερα για δυο λόγους: 1ον η αιτία της δυστυχίας μου έπαψε να υπάρχει και 2ον με βοήθησε η φαρμακευτική αγωγή...Quote:
Originally Posted by theslaya500
Τώρα για τις ορμόνες δεν ξέρω...
theslaya500 είναι όμορφο να βρίσκεις ανθρώπους που σε κάποιο επίπεδο να σε καταλαβαίνουν, αλλά όχι να κάνεις φίλους για να κολλάς τις άσχημες συμπεριφορές τους και να σε τραβάνε πιο κάτω στο βούρκο αντί να σε σπρώχνουν στην επιφάνεια. Αν δεν είσαι εσύ ο ίδιος στα καλύτερά σου, συνήθως μόνο σωστές συμβουλές δεν μπορείς να προσφέρεις και να στηρίξεις πραγματικά κάποιον άλλο όπως πρέπει. Ακόμα κι αν λες του άλλου "μην κάνεις το λάθος που έκανα εγώ", αν συνεχώς μιλάς για αυτό ή προσπαθείς να το δικαιολογήσεις, θολώνει η κρίση του άλλου. Είσαι σε μετεφηβική ηλικία, αντί να δεις πως θα βρεις τα πατήματά σου κάθεσαι και ακούς μία φίλη στο πως χαρακώνεται και κοιτάς πως θα το κάνεις κι εσύ; Βάζε λίγο μπροστά και την λογική κι όχι το συναίσθημα. Ναι, η εφηβεία σε κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική και οι ορμόνες κάνουν πάρτυ, οπότε συχνά υπάρχου μεταπτώσεις στην διάθεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι έφηβοι χαρακώνονται και φταίει μία ορμόνη ή ότι εσύ στα 18 είσαι έφηβος με τρελές ορμόνες! Ούτε το ότι αισθάνεσαι άσχημα και δεν έχεις πολλές παρέες σημαίνει ότι πρέπει να αφιερώνεις όλον σου τον χρόνο με ένα άτομο το ίδιο καταθλιπτικό. Χρειάζεται μία ισορροπία και ένα μέτρο στη ζωή σου.
Επίσης κάτι μου λέει ότι αναφέρεσαι σε μια διαδικτιακή φίλη που δεν έχεις δει καν από κοντά και μιλάς μαζί της κανένα χρόνο. Μέγα φάουλ.
λοιπον σονια μου, οτι ειναι καταθλιπτικη η φιλη μου ισχυει, αλλα πιο πολυ προσπαθουσαμε να ανεβασουμε ο ενας τον αλλον, δηλαδη μου ειπε πανω κατω κ τους λογους που εχει αυτοκτονικες τασεις, πιο πολυ λογω πανελλαδικων κ ολα αυτα, αλλα κ η ιδια της το δουλευει, χωρις ψυχοθεραπεια μεν, αλλα το δουλευει.. οπως κ να χει εγω την υποστηριζα παντα οταν ηταν στα κατω της κ αυτη το ιδιο, οταν μου ρχονται αυτες οι τασεις για κανα μισαωρο περιπου δε μπορω να ελεγξω τον εαυτο μου, ευτυχως μεχρι τωρα επικρατει η λογικη οπως λες.. σκεφτομαι υστερα πως θα ταν να το κανω οντως κ με πιανει μια φρικη, σαν να παραλυω.. με αυτη τη φιλη οπως ειχα προαναφερει μιλαγαμε 3 βδομαδες περιπου, μεχρι να της φερθω πολυ ασχημα σε σημειο που την τρομαξα.. τελος παντων αλλη ιστορια αυτη.. αλλα ναι γενικα το παλευω, πιστευω θα βγω νικητης απο ολο αυτο..
Φρόντισε σιγά σιγά να έχεις μεγαλύτερη ποικιλομορφία στους φίλους όπως και στη ζωή σου γενικότερα αν θες να δεις πρόοδο σιγά σιγά. Θυμάμαι και τα παλιά σου θέματα, δεν πιστεύω ότι σε βοηθάς έτσι. Για να πιστέψεις πιο πολύ σε εσένα πρέπει να εκτεθείς κι ας φας τα μούτρα σου πολλές φορές. Όχι να βρεις την ασφαλή λύση, έχω υποστεί μπούλινγκ, δεν είμαι κοινωνικός, είμαι αγχωτικός, αυτά τα στοιχεία μου μου την σπάνε αλλά κρύβομαι στο κουκούλι μου και βολεύομαι να συναναστρέφομαι μόνο ανθρώπους σαν εμένα από την ασφάλεια του υπολογιστή μου. Κατ' εμέ είναι μεγάλο λάθος.
Εντάξει, είναι η κατάσταση με τον ιό που περιπλέκει τα πράγματα, αλλά και πάλι συμβαίνουν δραστηριότητες και συναντήσεις διαδικτυακές και με μέτρο μπορείς να κάνεις και πράγματα έξω από το σπίτι, ανάλογα και με το που είσαι και τι σε ενδιαφέρει, μην κλείνεσαι και μην παραιτείσαι.
Στο λέω διότι έχω διακρίνει ότι είχα πολλά κοινά στοιχεία με ανθρώπους που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους σαν αγχωτικό ή με κοινωνική φοβία κτλ στην εφηβεία, αλλά ήθελα να κάνω κάποια πράγματα και πίεσα τον εαυτό μου να τα κάνει κι ας αισθανόταν άβολα και με τα χρόνια κατάφερα πιστεύω πολλά και απεκτησα και ακόμα μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό μου. Αν βάζεις ο ίδιος ταμπέλα σε εσένα και μένεις αδρανής, μόνο θα χειροτερεύεις με τον καιρό. Έλα, μην ξανακούσω για χαρακώματα σε παρακαλώ! Αφού βλέπεις και ειδικό, να το συζητήσεις μαζί της και να σου πει τρόπους να διώχνεις αυτές τις σκέψεις αμέσως.
Ένας λόγος παραπάνω που και οργανικά να το δεις, ο εγκέφαλος είναι πολύ εύπλαστος στην ηλικία σου, όσο πιο δυναμικά και αισιόδοξα τον μάθεις να σκέφτεται τώρα, τόσο πιο πολύ δυναμικά κι αισιόδοξα θα σκέφτεται και αργότερα στη ζωή σου!
λοιπον, κατ αρχας αυτο που μου ειπε η θεραπευτρια μου ειναι οτι θα περασουν οι τασεις αυτες κ οτι επειδη κλειστηκα μεσα αμεσως μετα τις πανελλαδικες δεν ειχα ευκαιρια να κανω νεα αρχη.. κ επισης οτι βελτιωνομαι σαν ανθρωπος με τον καιρο, γινομαι πιο κοινωνικος.. η αληθεια ειναι πως αρχισα να μιλαω με μερικα παιδια απ τη σχολη αλλα οχι πολλα οπως οι πιο πολλοι απο μας τους πρωτοετεις.. εχεις δικιο οσον αφορα το οτι διψαω για ανθρωπινες σχεσεις αλλα δε νομιζω να ειμαι στερημενος στην πραγματικοτητα, απλα νιωθω ετσι.. αυτη τη φιλη μου που λες τη γνωρισα απο μια κοινη δραστηριοτητα που ειχαμε με μερικα αλλα παιδια, με τα οποια πιστευω ταιριαζω καλυτερα απ οτι με τους φιλους απ το δημοτικο, απλα δε μπορουμε να συναντηθουμε τωρα, μενουν μακρια ρε γαμωτο.. οσον αφορα τις καινουργιες προκλησεις που λες, καινουργιες διεξοδους, δεν ξερω, νιωθω ικανοποιημενος με τα ατομα που εχω στη ζωη μου, απλα δεν ξοδευω οσο χρονο θα ηθελα με αυτους.. συν οτι θα θελα να μιλησω κ με ατομα απ τη σχολη κ απο μια αλλη ομαδα που μπηκα προσφατα.. το παλευω γενικα, δεν το βαζω κατω.. αυτο που λες οτι να σκεφτομαι δυναμικα κ αισιοδοξα γενικα ετσι συνηθιζω να σκεφτομαι, απλα μερικες μερες με παιρνει απο κατω..
υγ. οταν λες για πραγματα εξω γιατι το πρωτο πραγμα που σκεφτομαι ειναι rave parties..
Για τα rave parties δεν ξέρω... : )
Πολύ θετικό αυτό που λες για παιδιά από τη σχολή καθώς και για τα παιδιά από την κοινή δραστηριότητα , κοίτα να κρατήσεις τα θετικά στοιχεία όσο γίνεται. Γιατί να σου κολλήσει να μιλάς για αυτοκτονικές τάσεις και χαρακώματα με αυτή την κοπέλα και να μην σου κολλήσει να μιλάς με κάποιον άλλο για το πως θα οργανώσεις ένα ταξίδι στο εξωτερικό του χρόνου ας πούμε, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Ακόμα κι όταν σε παίρνει απο κάτω μην φτάνεις τόσο κάτω βρε παιδί μου, αυτό λέω!
Rave parties εκεί που μαζεύονται άτομα για να ακούσουν trance κ να πάρουν χαπάκια.. Τέλος πάντων, λέω κ θετικά ρε παιδί μου, κάνα δυο φορές τα πάμε αυτά με το κορίτσι.. Απλά όταν δε νιώθω καλά γίνονται όλα τεράστια.. Φτάνω πολύ κάτω ναι ισχύει, πρέπει να το δουλέψω αυτό..Quote:
Originally Posted by Sonia
τωρα δεν ξερω εαν χωραω και εγω στην συζητηση αλλα εχω κανει 2 αποπειρες αυτοκτονιας..
δηλαδη ηπια 2 κουτια ντεπον και τις 2 φορες...
το μετανιωσα αλλα ημουν σε απελπισια...δεν ηθελα και ουτε θελω να πεθανω αν και με ξανα ποιανουν τετοιες σκεψεις δεν τις αφηνω να με κυριευουν...
τεσπα παιρνω φαρμακευτικη αγωγη και ειμαι στην μιση δοση απο οτι ξεκινησα.. τα παιρνω εδω και 9 χρονια.. δεν ξερω ποσο ακομα θα τα παιρνω.. μπορει και για μια ζωη... αλλα δεν θελω να το πιστευω.. θελω να γινουν τα πραγματα οπως παλια.. πριν απο τα φαρμακα...
θεωρω οτι ηταν αποπειρα της πλακας...δεν ηθελα να πεθανω απλα το εκανα για να ταρακουνησω τους δικους μου.... λαθος τροπος αλλα δεν υπηρχε αλλος τροπος...τωρα πηρα αυτο που ηθελα και ηρεμησα... τεσπα...
ειχα παει σε γαστεντερολογο για την γαστροοισοφαγικη παλιδρομιση που ειχα και μου ειπε οτι ενας πεθανε που ειχε παρει κουτια απο ντεπον.. τεσπα
Και εγώ αυτό προσδοκώ,να γίνουν τα πράγματα όπως παλιά,το νοσταλγώ...είναι λίγο ευσεβής πόθος βέβαια γιατί ούτε καν θυμάμαι πως ήταν τα πράγματα παλιά...Πφφφφ!!!Quote:
Originally Posted by hlias1988
Εχω και εγώ αυτοκτονικούς ιδεασμούς κατα καιρούς,τώρα τελευταία εντονότερα,και νοιώθω πολύ άσχημα γι'αυτό...Δεν το θέλω,δεν μου ταιριάζει...Θέλω να μ'αρέσει η ζωή...Θέλω να την ρουφήξω.
Θα σου ελεγα μην νιωθεις ασχημα... καποιος εδω μεσα μου ειπε να εισαι σε αποσταση ασφαλειαςωμε αυτες τις σκεψεις!
Είμαι σε φαση να θεωρω τον εαυτό μου αγωνιστη μεσα απο ολα αυτα που εχει τραβηξει στην ζωη.. πχ ο πατερας μου αυτοκτονησε, δεν εχω περιουσια, δουλεια και φιλους δεν εχω.. που θεωρω αλλος στην θεση μου μπορει και να ειχε αυτοκτονησει.. και οταν σκεφτομαι τις αποπειρες που εχω κανει ξενερωνω...!!!
Σκεψου να αυτοκτονησω και εγω (μακρια απο μας!!), τι θα εχει να πει η κοινωνία... θα λενε πατερας και γιος το ιδιο πραγμα! Ασε που δεν ξερω εαν εχει ξανα γινει αυτο στα χρονικα! Να πεθανει γιος και πατέρας απο το ιδιο πραγμα!! Εξοργιστικο!!!
Βασικά υπάρχει κληρονομικότητα στην αυτοκτονία,όπως και στις ψυχωσικές εκδηλώσεις,στην κατάθλιψη κλπ...Quote:
Originally Posted by hlias1988
Αλλά μην σκέφτεσαι τι θα πει η κοινωνία...Ποιός την γαμάει...Σκέψου τι θέλεις εσύ...Να ζήσεις με ποιότητα ζωής,την οποία και θα πρέπει να κατακτήσεις, γιατι δεν έρχεται από μονη της η *******.
Εσυ πως εισαι? Τι εχειε την ποιοτητα ζωης? Εγω το προσπαθω... να δουλευα κιολας να εκλεινα μερικα στοματα πολυ θα το γουσταρα...
Το να απομεινει σε αυτην την ζωη.. ολα σκατα πανε... πας να σωσεις κάτι και μετα σου πεταγετε κατι αλλο... αμαν ποια!
Αν εισαι αγχωδης μην δοκιμασεις χαπακια.. Κ γενικα ναρκωτικα, χειροτερευουν την κατασταση..