Originally Posted by
Hope 2
Καλησπέρα. Μπορεί να έχετε διαβάσει την ιστορία μου. Είναι η δεύτερη φορά που έκοψα τα αντικαταθλιπτικα για να κάνω 2ο παιδί και υποτροπιασα πάλι. Τα άρχισα πάλι πριν 20 μέρες αλλά είμαι χειρότερα. Δεν ήθελα να τα πάρω. Αλλά δεν ήξερα πως θα τα βγάλω πέρα με τις υποχρεώσεις μου και με ένα παιδί και να είμαι σε χάλια κατάσταση. Νιώθω απαίσια, γεμάτη ενοχές, τυψεις, απελπισία. Οι γιατροί μου λένε να κάνω παιδί με φαρμακο αλλά φοβάμαι πολύ, μου έχει κολλήσει εμμονικα ότι δε θα τη παλέψω 9 μήνες με το φόβο ότι θα βλαψω το έμβρυο. Το παιδί μου είναι 6 χρόνων και προσπαθώ να κάνω δεύτερο από όταν ήταν 3,συνεχως όμως υποτροπιαζω. Βλέπω το παιδί μου και νιώθω απαίσια που δεν έχω καταφέρει να του κάνω αδελφάκι. Βλέπω τον άντρα μου και νιώθω τυψεις που είμαι έτσι και δεν είμαι μια φυσιολογική γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Δεν έιμαι καλά. Δε μπορώ να πιαστώ από πουθενά. Δε πιστεύω ότι μου συμβαίνει όλο αυτό, πίστευα ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω. Σκεφτομαι ασταμάτητα όλα τα παραπάνω. Δε ξέρω αν με πιάσουν τα αντικαταθλιπτικα με τόσο άρνηση που έχω για αυτά. Δε μπορώ να χαρώ τίποτα στη ζωή μου, συνεχώς νιώθω ενοχές. Αντί να βλέπω το παιδί μου και να χαίρομαι, εγώ το λυπάμαι που είναι μόνο του και βαριέται. Έκανα ψυχοθεραπεία γνωσιακη-συμπεριφορικη για 3 χρόνια αλλά με το που έκοβα τα φάρμακα υποτροπιαζω. Τώρα ξεκίνησα με μια άλλη ψυχολόγο Gestalt και με πάει στα συναισθήματα που είχα ως παιδί και πως εμφανίζονται τώρα στην ενήλικη ζωή μου. Νιώθω ότι δε γνωρίζω τον εαυτό μου μετά από τόση ψυχοθεραπεία, νιώθω πως δεν υπάρχει ελπίδα να κόψω τα φάρμακα και να κάνω άλλο παιδί...... Είμαι απελπισμενη