Originally Posted by
VictoriaSkG
Καλησπερα και απο μενα , σε καταλαβαινω πως νοιωθεις καθως και εγω εχω διαγνωστει και με διπολικη διαταραχη τυπου β (υποφερω και απο μεταχμιακη διαταραχη προσωπικοτητας ) απο 2 ψυχιατρους και 1 ψυχολογο . Πρωτη φορα διαγνωστηκα το 2018 και φυσικα δεν δεχτηκα καθολου αυτο που ακουσα . Αμφισβητησα εννοειτε την ετυμηγορια του γιατρου και φυσικα δεν πηρα την φαρμακευτικη αγωγη που μου εδωσε . Βεβαια ο διπολισμος φωναζε απο μεσα μου , χρονια πριν τη διαγνωση αλλα και επειτα , ειχαν αλλαξει καποια χαρακτηριστικα , ομως ηταν ευδιακριτο . Τελικα εφτασα να αυτοτραυματιζομαι και να εχω σκεψεις αυτοκτονιας συνοδευμενα απο ενα βαρυ σκοτεινο πεπλο , να κανω πραγματα που ουσιατικα δεν ηθελα , πραγματα που αμα καποιος δεν με γνωριζει σιγουρα θα παρεξηγησει και θα με χαρακτηρισει κακια , χειριστικη , αλλοπροσαλλη . Θυμαμαι χαρακτηριστικα οταν υπεφερα απο ψυχοσωματικα (εκακτες συστολες , αρρυθμιες) οι οποιες με φοβιζαν υπερβολικα και με εκαναν να θελω να πεθανω , ακομα δηλαδη με τρομαζουν οταν συμβαινουν , επισκεπτομουν καρδιολογους κτλ που με καθησυχαζαν οσο αφορα το ιατρικο κομματι , λεγοντας μου οτι δεν εχουν παθογενες υποβαθρο , καποιοι με κοροιδευαν οταν συνεχιζα να φοβαμαι και παγωνα και επεφτα και σε καταθλιψη , εφοσον ειχε πει ο γιατρος οτι ειμαι καλα , δεν ειχα δικαιωμα να φοβαμαι . Ακομα εχω μια μακρινη φιλη η οποια μου το πεταει "θυμασαι Βικυ που μας ελεγες οτι εχεις την καρδια σου και ο καρδιολογος σου ειπε οτι χρειαζεσαι ψυχιατρο" , λες και ο ψυχιατρος ειναι κατι το υποτιμητικο , λες και ειναι μιασμα . Αλλα δεν την παρεξηγω και αυτη , τοσα ξερει τοσα λεει .
Μετα απο αρκετους αυτοραυατισμους που με οδηγησαν και στο νοσοκομειο για ραμματα , αποφασησαμε με τον αντρα μου οτι ηρθε ο καιρος να παψω να εθελοτυφλω και να γινω θετικη σε αγωγη , εχει μολις 4 μερες που ο νεος ψυχιατρος που εδωσε νεα αγωγη , προκειται για εναν σταθεροποιητη και ενα αντικαταθληπτικο , ακομα και σημερα φοβαμαι να την ξεκινησω ενω ξερω καλα οτι πρεπει . Εχω αποδεχτει την ασθενεια μου και γνωριζω οτι δεν πηγαινω καλα , οτι πληγωνω τον αντρα μου , τον κανω να ανησυχει απιστευτα , να φευγει απο τη δουλεια του και να τρεχει σπιτι μας να ειναι μαζι μου μην τυχων μαιχαιρωθω παλι και παλι , πληγωνω και στιγματιζω τα παιδια μου τα οποια δεν ειναι χαζα , οσο και να προσπαθω να το κρυψω καταλαβαινουν οτι κατι τρεχει . Ειναι η πρωτη φορα που αναγνωριζω τα συμπτωματα μου και νοιωθω οτι πραγματικα κατι δεν παει καλα με μενα . Ποσο καιρο παιρνεις την αγνωγη ? πως αισθανεσαι με αυτην ?