άγχος, έκτακτες συστολές και τρελός φόβος
Καλησπέρα και από μένα. Είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι εδώ αλλά παρακολουθώ το site εδώ και λίγο καιρό και κάποιες φορές με βοήθησε αρκετά. Θέλω να σας πω το πρόβλημά μου και σας παρακαλώ βοηθήστε με γιατί σήμερα δεν αντέχεται.
Να ξεκινήσω όμως από την αρχή: Είμαι 24 χρονών. Τον Νοέμβριο είχα αρρωστήσει με γρίππη και πήγα στο νοσοκομείο για να με εξετάσουν (λόγω γρίππης των χοίρων). Εκεί ήταν ένας νεαρός γιατρός που μου έβαλε στο δάχτυλο εκείνο το πραγματάκι που μετράει σφυγμούς. Είχα γύρω στους 150. Εκείνος επειδή τρόμαξε ζήτησε να μου κάνουν καρδιογράφημα. Εδώ να σημειώσω πως ταχυκαρδίες έχω από μικρό παιδάκι (ίσως λόγω άγχους από διάφορες οικογενειακές καταστάσεις) και η παιδίατρος είχε πει πως είχα και ένα φύσημα (αν το λέω και σωστά). Το καρδιογράφημα μάλλον ήταν μια χαρά γιατί δεν μου είπε να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Το ίδιο και η ακτινογραφία που έβγαλα εκείνη τη μέρα και οι εξετάσεις αίματος.
Από τότε μου μπήκε η περιέργεια να μετράω τους σφυγμούς μου οι οποίοι ήταν σχεδόν πάντα 90-100. Βέβαια τότε δεν είχα κανένα πρόβλημα ούτε με είχε αγχώσει εκείνο το γεγονός. Επίσης να σημειώσω ότι τον τελευταίο καιρό έχει βουλώσει το αυτί μου και ακούω εκεί τους σφυγμούς μου και μπάινω συνέχεια στη διαδικασία να συγκεντρώνομαι σε αυτούς και αυτό είναι που με αγχώνει πολύ.
Και ερχόμαστε στο βράδι της 28ης Ιουνίου. Την προηγούμενη μέρα είχα περάσει μια πολύ μεγάλη ένταση με τον πατέρα μου που όμως δεν μπορώ να πω ότι με απασχολούσε και πολύ την επομένη. Ήμουν λοιπόν ξαπλωμένη στο κρεβάτι έτοιμη να κοιμηθώ και ξαφνικά ένιωσα μια αδυναμία. Ανασηκώθηκα λίγο και τότε ζαλίστηκα λίγο. Σηκώθηκα να πάω να πιω λίγο νερό να συνέλθω και τότε ένιωσα την καρδιά μου να πηγαίνει σαν τρελή! Και τότε ήρθε ο πανικός ότι κάτι μου συμβαίνει, ότι πεθαίνω, ότι παθαίνω έμφραγμα ή κάτι τέτοιο. Αφού ήπια νερό, κάθισα λίγο στην αυλή και συνήλθα. Η ταχυκαρδία πέρασε αλλά μου έμεινε ο φόβος και η αδυναμία. Μετά από λίγο, πάντε λεπτά ίσως συνήλθα εντελώς. Μετά από μισή ώρα με έπιασε ξανά το ίδιο αλλά λίγο πιο ήπιο. Πέρασε εκείνη η βραδιά και την επόμενη μέρα είχα το φόβο ότι ίσως κάτι πάθω και πεθάνω και δεν προλάβω να ζήσω όλα όσα θα ήθελα. Επειδή όμως έχω διαβάσει λίγο για θέματα ψυχολογίας κατέληξα πως ίσως έπαθα κρίση πανικού, το απέδωσα στην ένταση των ημερών και προσπάθησα να το ξεχάσω και τα κατάφερα. Ώσπου ένα βράδι με θυμήθηκε ξανά εκείνη. Και πάλι το ξεπέρασα. Την επόμενη φορά όμως που με έπιασε δε με άφησε για 2 μέρες ο φόβος ότι κάτι μου συμβαίνει. Ήμουν χάλια, αδύναμη, δεν σηκωνόμουν από το κρεβάτι, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Την τρίτη μέρα ο αρραβωνιαστικός μου με πήγε σε έναν παθολόγο. Εκείνος, όταν του είπα τα συμπτώματα και με είδε και πόσο αγχωμένη είμαι, έχοντας και υπόψη του τα προβλήματα που αντιμετωπίζω με την οικογένειά μου και αφού του είπα και για τις εξετάσεις που είχα κάνει τον Νοέμβριο με καθυσήχασε και μου είπε απλά να προσπαθήσω να αποβάλλω το άγχος μου, να σκέφτομαι θετικά και πως δεν έχω τίποτα. Ομολογώ πως από εκείνη τη στιγμή με άφησαν όλα τα συπτώματα και ήμουν περδίκι. Ούτε που τις σκεφτόμουν τις κρίσεις. Έφυγα και λίγο καιρό από το περιβάλλον που με άγχωνε και ήμουν σχεδόν όπως πριν τις κρίσεις. Όταν επέστρεψα όμως επέστρεψαν και αυτές πολύ πιο ήπιες όμως αυτή τη φορά. Σχεδόν είχα μάθει να τις διαχειρίζομαι. Αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι το άγχος μου.
Και φτάνω στο σήμερα. Σήμερα είμαι χάλια, με άγχος, αδυναμία, εξάντληση σχεδόν, και αρκετές έκτακτες συστολές που μου κόβουν τα γόνατα, πόνους στην πλάτη και τραβήγματα και έναν τρομερό φόβο πως κάτι έχει η καρδιά μου.
Βοηθήστε με σας παρακαλώ γιατί δεν θέλω να είμαι έτσι. Μπορεί αυτό που μου συμβαίνει να είναι σωματικό και όχι ψυχολογικό; Φοβάμαι πως θα πεθάνω, πως η καρδιά μου δεν θα επανέλθει μετά την έκτακτη. Βοηθήστε με σας παρακαλώ.
ΥΓ: Συγνώμη για το τεράστιο post!