Γιοι, να είστε κοντά στους πατεράδες σας!

Δεν ξέρω καν αν το δει κάποιος αυτό το thread, μπορεί και κανείς, αλλά θέλω να πω κάτι, να το βγάλω από μέσα μου, μιας και δεν έχω κάποιον άνθρωπο να το πω. Φίλους έχω πολλούς, αλλά αυτό είναι διαφορετικό.

Απλά, προσέξτε τους πατεράδες σας. Δεν εννοώ να τους φοβάστε. Να είστε κοντά τους, να τους αγαπάτε και να τους ζήσετε.

Είμαι 23 ετών. Είμαι μοναχοπαίδι και πριν 4 χρόνια πέθανε ο πατέρας μου στα 70 του όταν εγώ ήμουν 19 χρονών, από καρκίνο που λίγο πολύ το προκάλεσαι μόνος του
Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση
. Πέθανε τον μήνα που εγώ ξεκινούσα το πρώτο εξάμηνο στην σχολή μου.
Το έλεγε ο άτιμος "θέλω να είμαι καλά μέχρι να γίνεις 18 χρονών, μετά δεν με ενδιαφέρει". Και το κατάφερε. Άντεξε μέχρι τα 19 μου και την έκανε. Βέβαια λίγο καιρό πριν άρχισε να έχει και άνια. Έφτανε σε σημείο να μπερδεύει τα όνειρα που βλέπει με την πραγματικότητα.
Όταν βλέπεις τον πατέρα σου στα 50-60 του να είναι ντούρασελ, στα ντουζένια του και ξαφνικά τον βλέπεις να σπάει και να χαλά έτσι, είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορείς να ζήσεις.

Τον πατέρα μας τον βλέπουμε δυνατό, υγιή, άνθρωπο που πάντα θα σου λύσει ό,τι προκύψει. Εγώ είδα την "πτώση" του. Δύσκολο πράγμα.

Αυτό που καταλαβαίνω πια, είναι πως ένας άνθρωπος όσο είναι μικρός, θέλει την μάνα του. Τρέχουμε στην μάνα μας μικρά για οτιδήποτε προκύψει. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος όμως, και ειδικά οι γιοί, έχουμε ανάγκη τον πατέρα μας.
Αυτός θα σου μάθει να είσαι αρσενικό
Αυτός θα σου μάθει συνήθειες
Αυτός θα σου μάθει να ξυρίζεσαι σωστά
Αυτός θα σου μάθει ιστορία, όπως την έζησε, πολιτική
Αυτός θα σου δώσει συμβουλές, επαγγελματικές και ερωτικές
Αυτός θα σε προειδοποιήσει για το τι πρέπει να προσέχεις στο σώμα σου, έτσι ώστε να είσαι καλά.

Όσο μεγαλώνω τόσο απομακρύνομαι από την μάνα μου. Δεν με καταλαβαίνει. Είναι στιγμές που θέλω να μιλήσω με τον πατέρα μου. Μόνο που το σκέφτομαι δακρύζω. Έχω να κλάψω τέσσερα χρόνια. Και ξανα έκλαψα σήμερα, μετά από έναν χαζό καυγά που είχα με την μάνα μου. Τίποτα το σοβαρό.

Το καλό με το να χάνεις έναν γονιό, είναι πως σε κάνει δυνατό. Σε ωριμάζει. Αρχίζεις και τρέχεις εσύ για τον εαυτό σου περισσότερο. Δεν τα περιμένεις όλα. Μαθαίνεις να διοικείς, να ηγείσαι. Να οργανώνεις το σπίτι. Σε αυτό είμαι πολύ καλά. Όντως έμαθα πια να είμαι αφεντικό του εαυτού μου. Να είμαι ο πατέρας του εαυτό μου (καθώς πατέρας σημαίνει προστάτης, στην ουσία).

Δεν μπορώ όμως πάντα να ηγούμαι. Δεν μπορώ συνέχεια εγώ να βρίσκω τις λύσεις. Είμαι δυναμικός χαρακτήρας, με πολύ γερή ψυχολογία. Ηγετική μορφή. Αυτό όμως κουράζει. Φτάνεις σε σημείο να θέλεις να ακούσεις και την συμβουλή του άλλου. Δεν γίνεται πάντα εσύ να τα λύνεις όλα. Φτάνεις σε κορεσμό.

Θέλω πολύ να συζητήσω με τον πατέρα μου. Νιώθω πως μόνο αυτός θα με καταλάβαινε. Θα καταλάβαινε τις ανησυχίες μου. Να μοιραστώ τις σκέψεις μου και να με καθοδηγήσει. Και αυτό όμως, πρέπει να το κάνω μόνος μου, με τον εαυτό μου.
Αυτό που κάνουν στις ταινίες, να μιλάς στο μνήμα, το δοκίμασα, βοηθάει. Πονάει πολύ περισσότερο όμως όταν δεν παίρνεις απάντηση πίσω. Απλά περιμένεις να σου έρθει επιφοίτηση, κάποια στιμή, και να το λύσεις το θέμα σου...

Μην κάνετε παιδιά μεγάλοι. Ειδικά οι άντρες. Καλά οι γυναίκες εκ φύσεως δεν μπορούν. Αλλά οι άντρες μην κάνετε παιδιά μεγάλοι. Μην τα κάνετε στα 50 σας. Δώστε χρόνο στον γιό σας να σας ζήσει. Και στην κόρη σας, κι αυτές δένονται με τον πατέρα τους όσο μεγαλώνουν.
Και να προσέχετε τον εαυτό σας. Τον πατέρα μας πάντα θέλουμε να τον βλέπουμε καλά, δυνατό. Δεν έχω δει ποτέ τον πατέρα μου να κλαίει ή να λυγίζει. Πάντα ήταν μπροστάρης και έτοιμος για την μάχη. Κι αυτός δεν έζησε τον πατέρα του. Αυτός ήταν χειρότερα, δεν τον γνώρισε και ποτέ. Τον έχασε όταν αυτός ήταν 4 χρονών. Ίσως να τον ωρίμασε κι αυτόν, όπως κι εμένα. Γι' αυτό να ήταν δυνατός.

Άλλο όμως να μην τον έχεις γνωρίσει και ζήσει καθόλου, κι άλλο να τον έζησες λίγο και να τον χάνεις. Πιστεύω υπάρχει μια διαφορά.

Τέλος πάντων, βγήκε μεγάλο το κείμενο.
Να προσέχετε!

Σε καταλαβαίνω. Κι εμένα μεγάλος με έκανε και πάντα το είχα λίγο παράπονο αλλά τι να κάνουμε. Σκέψου ότι σου έδωσε το δώρο της ζωής και κράτα μέσα σου φυλαχτό ότι έχεις από αυτόν, αναμνήσεις, συμβουλές κτλ. Δυστυχώς, κι εγώ έχω σχεδόν τα διπλά σου χρόνια, η απώλεια αυτή όσο χρονών και να ήσουν θα ήταν το ίδιο επώδυνη. Ναι και στα 36 τώρα που ο πατέρας μου αρρώστησε δεν έχω αγχωθει έτσι ούτε για τον εαυτό μου. Σε μεγάλωσε, σε έκανε ολόκληρο άντρα και τώρα είναι η σειρά σου να τον κάνεις υπερήφανο. Μην τρελαίνεσαι αν δεν έχεις όλες τις απαντήσεις για τα θέματα της ζωής. Αυτές έρχονται με την εμπειρία. Ούτε στα τριάντα θα τις έχεις όλες. Όσο ζούμε μαθαίνουμε. Κάνε το καλύτερο που μπορείς αλλά ταυτόχρονα μην ζοριζεις τον εαυτό σου. Σκέψου πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και πως και πολύ νέος να σε είχε κάνει, πάλι υπήρχε η πιθανότητα να τον χάσεις μικρός οπότε κατάλαβες όλα είναι σχετικά.

Σεβομαι απολυτα την προσωπικη σου οικογενιακη κατασταση και ιστορια, τα οσα ασχημα εφεραι αυτη η κολο αρρωστια!! που δεν καταλαβαινω γιατι δεν αναστατονοντε οι γιατροι και οι ερευνητες να βρουν φαρμακα για αυτην οπως με τον κοροναιο?? γιατι δεν τρεχουν σαν σε παγκοσμια κουρσα? γιατι δεν σπαταλαν τα ιδια λεφτα στην καταπολεμιση του καρκινου?? οπως στο κοροναιο οπου στην τελικη ειναι πολυ πιο μικρο το κακο που κανει σε σχεση με τον καρκινο?? αλλα ειναι αλλο θεμα αυτο.
Συνεχιζωντας λοιπον σχετικα με το θεμα σου, εχω να πω οτι η ιστορια και το δραμα οπου εζησες ισως σε κανουν να τα βλεπεις καπως υπερβολικα τα πραματα. Διοτις το σωστο θα ηταν το αναπωδο. Οι πατεραδες να τρεξουν α ασχοληθουν με τους γιους τους. Ολα αυτα που γραφεις ο δικος μου ο πατερας πωτες δεν τα εκανε, δεν ασχοληθικε μαζι μου ,δεν εκατσε να μου μαθει τα βασικα ,αυτα τα ομορφα που λες.Τα μονα που μου μαθαινε ηταν , πως να δενω τα παπουτσια μου, πως να πιανω το κουταλι ,εκει εφαγα πολυ ξυλο διοτις ειμαι κι ειμουν καλος στο στραβο το χερι και εφαγα πολυ ξυλο για αυτο το πραμα.Μετα με εμαθε πως να αντεχω στο ξυλο, διοτις ελεγε οτι δεν μπορει να με μαθει να παιζω ξυλο επειδη ειμαι μικρος ακομα αρα με εδερνε καλα, για να αντεχω το ξυλο, επερνε μια κουβερτα ,με σκεπαζε και με το κονταρι ρης σκουπας με την ακρη της με χτυπαγε σαν να τρυπαει .Το εκανε αυτο επειδη του το εκαναν στην χουντα οι ασφαλητες!! και αντι να ειναι απεναντι σε ολα αυτα εκανε τα ιδια σε εμενα, στον γιο του!!! θυμαμαι οτι παρακαλαγα να ερθει η μαναμου σπιτι να γλυτωσω! διοτις την μανα μου παντα την σεβοταν κι την φοβοταν! βλεπεις σαν ""αριστερος"" επρεπε να ειναι και φεμινιστης!! αυτοι ειναι οι πατεραδες που πρεπει να τρεξουμε εμεις οι γιοι να ειμαστε κοντα??

Να αγαπαμε τους ανθρωπους είτε αυτοί λεγονται "μανα" είτε αυτό λεγεται "πατερας". Οι ρόλοι είναι για το θεατρο. Κανενας στο πλανητη γη δεν μπορει να ισχυριστεί οτι οι γιοί εχουν περισσότερο αναγκη των πατερα τους και οι κορες τις μανάδες τους, τουλαχιστον όχι καποιος αφελης. Τα παιδια εχουν αναγκη τους γονεις τους, την αγαπη, την αποδοχή τους, την υποστηριξη τους.

Συλληπητηρια για την απωλεία σου αλλα οι τοποθετήσεις σου με βρισκουν τελειως αντιθετη.