Αθήνα και χρόνια δυσθυμία
Τα τελευταία 4 χρόνια τα πέρασα στην Αθήνα.Η διαφραγματοκήλη μου χειροτέρεψε βάναυσα και σε τέτοιο βαθμό που αναγκάστηκα να κόψω οριστικά τη μια μπύρα που έπινα την εβδομάδα και τον έναν ντεκαφεϊνέ που έπινα τη μέρα.Άντικατέστησα επίσης και το κάπνισμα,το οποίο ξανάρχισα,με iqos.Είχα φτάσει 97 κιλά και δε μπορούσα να πάρω τα πόδια μου.Στη δουλειά μου έβγαινε η Παναγία,δουλεύω κηπουρός,και κάθε μέρα νόμιζα ότι θα τα τινάξω τα πέταλα.Κάθισα και σκέφτηκα μέσα σε αυτή τη θολούρα και συνειδητοποίησα ότι δεν έχω το κουράγιο να αρχίσω ούτε δίαιτα,ούτε το κάπνισμα να ελαττώσω,ούτε καν να αρχίσω περπάτημα.Κατέληξα ότι το πρόβλημά μου είναι η πόλη που έμενα,η Αθήνα.Τόσος κόσμος μαζεμένος,τόσο άσχημες εικόνες,τόση στριμούρα και χαμένος χρόνος,που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως αν δε φύγω ΑΜΕΣΑ καλύτερα να αυτοκτονούσα.Έτσι λοιπόν τα έφερε η ζωή,και λίγο κι εγώ,και ξεκουμπίστηκα γεμάτος ελπίδα.Και τελικά όντως αυτό μου έφταιγε,η Αθήνα.Με το που εγκαταστάθηκα στην επαρχιακή πόλη που γεννήθηκα και μένοντας σε δικό μου σπίτι,πήρα μεγάλη ανάσα.Ούτε ενοίκια,ούτε αποστάσεις,ούτε κίνηση.Σε 5 λεπτάκια έπαιρνα το μηχανάκι και βρισκόμουν στη φύση.Γιατί σαν την επαφή με τη φύση δεν υπάρχει τίποτα.Σε ένα μήνα έχασα 7 κιλά και έπεσα στα 90.Άρχισα περπάτημα,πάνω από δέκα χιλιόμετρα τη μέρα,ποδήλατο και λίγο τρέξιμο.Ξεκίνησα δίαιτα και μείωσα το κάπνισμα.Συνέχισα κανονικά την άθληση και αύξησα τις αποστάσεις και το τρέξιμο.Τώρα,40 μέρες από τότε είμαι 80 κιλά και συνεχίζω να πέφτω.Κάνω επίσης προπόνηση για τον ψηφιακό ημιμαραθώνιο της Αθήνας.Ελπίζω να τα καταφέρω.Ανεβαίνω στον τρίτο,που είναι το σπίτι μου σχεδόν πάντα με τα πόδια.Η ζωή και η διάθεση μου έχουν πάρει στροφή 180 μοιρών.Όταν σκέφτομαι το ενδεχόμενο να ξανακατέβω Αθήνα με λούζει κρύος ιδρώτας και μου κόβονται τα πόδια.Προτιμώ να πεθάνω παρά να κατέβω εκεί χάμω ξανά.Και σοβαρολογώ.Εγώ βρήκα το αγκάθι της ζωής μου και το έβγαλα από μέσα μου.Αυτό το αγκάθι λεγότανε Αθήνα.ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!
Έχει συμβεί σε κανέναν αυτό ή κάτι παρόμοιο ή έστω το αντίθετο;
