Καλησπέρα σε όλους.
Βρήκα τυχαία αυτό το φόρουμ καθώς αναζητούσα στο google "απεξάρτηση απο xanax" ..οπότε καταλαβαίνετε.
Είμαι μια κοπέλα 34 ετών που και εγώ μοιράζομαι τις ίδιες ανασφάλειες και ανυσηχίες με τους περισσότερους απο εδώ μέσα απο κάποια post Που διάβασα.
Ναι..έχασα κ εγώ την μητέρα μου πρίν λίγα χρόνια και ήταν η πιο άσχημη περίοδος της ζωής μου..απο εκεί και πέρα όλα πείραν την κάτω βόλτα..
Έχασα και άλλα πολύτιμα "αγαθά" απο την ζωή μου όλο αυτό το διάστημα εώς σήμερα.Ότι αγαπάω και ότι προσπαθώ να πετύχω και να καταφέρω ξαφνικά χάνεται ή πέφτει στο κενό ή μου το πέρνουν με το έτσι θέλω... Η ζωή μου είναι γεμάτη προβλήματα και τίποτα δεν λέει να πάει καλά.Κάθε φορά που πάω να κάνω ένα βήμα μπρός ξαφνηκά βρίσκομαι 2 βήματα πίσω! τραγικό...
Μην τα πολυλογώ.. εγώ που ξενυχτούσα και ζούσα την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία, που έκανα xtreme sport και ήμουν μέσα σε όλα και παντού και πάντα.. ξαφνικά βρέθηκα να μην με αναγνωρίζω!
Μέχρι να καταλάβω τί εστί κρίση πανικού πέρασα απο όλους τους γιατρούς και όλες τις εξετάσεις.. πέρασα ώρες στα επείγοντα να μου κάνουν ηρεμηστικές ενέσεις και να με παροτρύνουν να πάω σε ψυχίατρο.. Αφού βεβαιώθηκα οτι δεν έχω πρόβλημα με την καρδιά μου και τα σχετικά που όλοι όσοι έχουν περάσει απο αυτό το λούκι γνωρίζουν καλά, πήγα σε ψυχίατρο..σε ένα..σε δύο..σε τρείς.. γιατί ο κάθε ένας μου έδινε διαφορετική αγωγή αλλά όταν την ξεκινούσα νόμιζα οτι πάθαινα κάτι απο τα χάπια και τα σταματούσα αμέσως και πήγενα για βοήθεια σε άλλο ιατρό. Τελικά αφού συνεισητοποίησα οτι δεν είναι τα χάπια που μου δημιουργούν το πρόβλημα αλλά το μυαλό μου, επέλεξα να μείνω στην τελευταία αγωγή που μου πρότεινε η ψυχίατρος και αυτή ήταν cymbalta αντικαταθληπτικό και το γνωστό xanax.
Την πρώτη εβδομάδα υπέφερα.. αλλά έδινα μάχη με τον εαυτό μου και τελικά έμεινα πιστή σε αυτή την αγωγή η οποία όντως με βοήθησε πολύ.Πέρασε κάνας χρόνος και μια μέρα είπα να πάω να τα πιώ αφού ένιωθα λίγο καλύτερα.. και να σου ξημερώματα πάλι στα επείγοντα με κρίση πανικού.Μέχρι και το αλκοόλ νομίζω οτι θα με σκοτώσει..
Τελοςπάντων όλοι πάνω κάτω τα ίδια περνάμε.. το θέμα με μένα είναι οτι είμαι επαγγελματίας αθλήτρια.. και εδώ κάνω την διαφορά νομίζω με τους υπόλοιπους.
Δεν μπορώ να πέρνω χάπια λόγο ντόπιγκ και πρέπει να ξαναβρώ τον εαυτό μου για να συνεχίσω την καριέρα μου.. την οποία δυστυχώς κοντεύω να καταστρέψω λόγο των ψυχολογικών προβλημάτων μου.
Οπότε εδώ και 4 μέρες περίπου αποφάσησα να κόψω μαχαίρι τα χαναχ και τα συμπάλτα και να υποστώ τις συνέπειες ! Η πιο σημαντική συνέπεια είναι οτι έχασα την δουλειά μου και ακόμα δεν έχω βρεί την δύναμη, θάρρος και ικανότητα (Σωματική και ψυχική) να πάω να ξαναδουλέψω. Κάθομαι σπίτι και βλέπω τις ευκαιρίες να περνάνε απο μπροστά μου και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα γιατί...ακόμα δεν νιώθω καλά!
Μάλλον είναι το στερητικό σύνδρομο δεν ξέρω..αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά αυτά που νιώθω...κεφαλαλγίες, αποσυντονισμός, διαλύψεις,ξεσπάσματα σε κλάματα, το κεφάλι μου κάνει κατι περίεργα παιχνίδια που δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση.. αλλού πατώ και αλού βρίσκομαι με λίγα λόγια..συν διαταραχές στον ύπνο και που κάθομαι τώρα μπροστά στην οθόνη και γράφω όλα αυτά.. με δυσκολία μπορώ να εστιάσω το βλέμα μου σε αυτά που γράφω.. ένα άσχημο πράημα. Είναι μόλις 4 μέρες που τα έκοψα μαχαίρι και ελπίζω σύντομα να ξυπνήσω ένα πρωί και να είμαι πάλι ο εαυτός μου.. να έχω διάθεση και κέφι για δουλειά και αθλητισμό και να ξεκολήσω πια απο το κρεβάτι μου και να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου.
Υπομονή λοιπόν... δεν έχω άλλη λύση άλλωστε..
Α και ναι.. πρίν λίγο καιρό έκανα και μια έκτρωση..και σε αυτή την ηλικία..δεν είναι οτι πιο εύκολο για μια κοπέλα. Αλλά το πέρασα και αυτό με την βοήθεια λίγο περισσότερων xanax αλλά το πέρασα (έτσι νομίζω δηλαδή).
Τι άλλο θέλει για να δυστυχήσει ένας άνθρωπος? οικογενειάκά προβλήματα? έχω...επαγγελματικά? έχω.. κοινωνικά? έχω...οικονομικα?? αυτά και αν έχω.. νομικά? και απο αυτά έχω..υγείας?και αυτό που περνάω πρόβλημα υγείας δεν είναι?? Το μόνο καλό που έχω είναι ανθρώπους να με αγαπάνε και να με καταλαβαίνουν. Αλλά και αυτοί στεναχωριούνται και υποφέρουν μαζί μου γιατί δεν μπορούν να με βοηθήσουν..και εύχονται να τα ξεπεράσω γρήγορα και να γίνω η δυναμική κοπέλα που ήμουν!
Υπομονή λοιπόν.. απο ότι καταλαβαίνω και μετά απο όσα διάβασα εδώ στο φόρουμ αλλά και σε άλλες σελίδες..έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου μέχρι να ξυπνήσω ένα πρωί και να ... είμαι καλά!!
Εύχομαι σε όλους όσους αντιμετοπίζουν παρόμοιες ή ίδιες καταστάσεις, κουράγιο και υπομονή και να μην το βάζετε κάτω!Η μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό νομίζω είναι η πιο δύσκολη μάχη.. άλλο να τα βάζεις με τους άλλους και άλλο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Η προσπάθεια να ελέγξεις το μυαλό σου και τα όσα αισθάνεσαι είναι πραγματικά κάτι πολύ δύσκολο αλλά είμαι σίγουρη οτι ξεπερνιέται.. γιατί άλλωστε δεν ήμασταν πάντα έτσι. Γίναμε έτσι.. οπότε παιδιά μένει μόνο να το παλέψουμε και να το νικήσουμε . Άλλωστε έχουμε ένα εχθρό που τον ξέρουμε καλά.. τον εαυτό μας!!