Διπολικη διαταραχη και εγκυμοσυνη

Καλησπερα,

Εχω και εγω διπολικη διαταραχη, και τωρα ειμαι 4 μηνων εγκυος. Διαγνωστηκε πριν 4 χρονια, με εντονοτερα τα επεισοδια καταθλιψης και δευτερευοντως αυτα της μανιας. Εκανα επι εναμιση χρονο ψυχοθεραπειες που με βοηθησαν παρα πολυ και μεχρι να μεινω εγκυος επαιρνα κανονικα tranxene και cipralex. Μολις ειπα στο γιατρο οτι ειμαι εγκυος μου ειπε να κοψω τα φαρμακα. Οποτε εκοψα απευθειας το cipralex και σταδιακα το tranxene. Η αληθεια ειναι οτι δεν πιστευα οτι θα τα καταφερω, αλλα ολα καλα με τη σταδιακη απεξαρτηση απο το tranxene, με βοηθησε και ο συντροφος μου παρα πολυ, και με λιγα "νευρακια", αλλα οk, το ξεπερασα...
Το θεμα ομως ειναι τωρα τι γινεται... :confused: Στον 4ο μηνα και ηδη εχω λιγο κακη διαθεση, δεν εχω ορεξη να βγω πολυ απο το σπιτι και καμια ορεξη να δω τις φιλες μου. Εχω παρει και 5-6 κιλα και επειδη πριν την εγκυμοσυνη εκανα χορο και ημουν αδυνατη και γυμνασμενη, τωρα το θεμα βαρος με ριχνει πολυ και ανησυχω μηπως δεν τα χασω ποτε. Γενικα παντα ημουν λιγο "τσιτα" με την εμφανιση μου και τωρα σκεφτομαι οτι ισως η εγκυμοσυνη μου χαλασει για παντα το σωμα μου. (Ναι οκ, ξερω ποσο κακια ακουγομαι, να σκεφτομαι οτι το μωρο μου χαλαει το σωμα μου, αλλα αυτη ειναι η αληθεια). Ο γιατρος μου εχει πει επισης οτι εχω ψυχαναγκασμο με την εμφανιση μου,και γενικα να κανω τα παντα στη ζωη μου τελεια, αλλα οχι σαν νοσημα απο μονο του, ειναι απλα λογω της διπολικης. Και δεν εχει αδικο, γιατι οσο ημουν οκ με την αγωγη μου, δεν παθαινα κρισεις αν επαιρνα μισο κιλο, ή αν ειχα μια μετρια παραγωγικη μερα στη δουλεια μου.
Τωρα ομως εχω γεμισει με αγχος και ανησυχιες. Φοβαμαι οτι αφου απο τον 4ο μηνα εχω συμπτωματα καταθλιψης, τα πραγματα πιο μετα μπορει να χειροτερεψουν. Η αληθεια ειναι οτι το θελω το μωρο, αλλα φοβαμαι παρα πολυ. Τι θα κανω αμα γεννηθει και εγω παθαινω επεισοδια καταθλιψης ? Και πως θα το φροντιζω ? Δεν θελω να το υποβαλλω σε καμια διαδικασια του τυπου να εχει μια μαμα μουντρουχα με επεισοδια καταθλιψης. Καλυτερα να εχω επεισοδια μανιας, δεν πειραζει, καλο θα μου κανει να μαι (χαζο)χαρουμενη και σε υπερενταση αμα γεννηθει το μωρο και μετα. Αλλα παντα τεινω περισσοτερο προς την καταθλιψη. Απο τη μια καλο το μωρο, αλλα αν ειναι να επανελθω στις παλιες αθλιες καταστασεις της καταθλιψης..ουτε να το σκεφτομαι. Ο γιατρος μου λεει οτι με τη μητροτητα ολα τα ξεπερναει κανεις και πιστευει οτι ειμαι πολυ δυνατη και θα το ξεπερασω. Αλλα πολυ αμφιβαλλω. Ο αντρας μου ειναι στον κοσμο του, μεσα στην καλη χαρα και μου σπαει τα νευρα. Λεει οτι το παιδι ειναι τυχερο που θα εχει τετοια μαμα (ειμαι βρεφονηπιοκομος) και οτι εφοσον ειμαι αγαπητη σε παιδια αλλων που προσεχω, δεν ειναι δυνατον να μη με αγαπαει το δικο μου παιδι. Αλλα αμα εχω επεισοδια καταθλιψης, με νευρα κλαματα και ξεσπασματα σιγα να μη με αγαπαει. Οταν ειμαι ετσι, ουτε εγω δεν αγαπω τον εαυτο μου.
Εχει κανεις παρομοια εμπειρια - ισως απο το οικογενειακο του περιβαλλον ? Η κατι που ξερει ? Οποιαδηποτε συμβουλη / γνωμη, θα μου ηταν χρησιμη !!!

ειναι φυσικο να σε πιανουν υπαρξιακα αλλαζει η ζωη σου..αν δεν νιωθεις καλα οταν γεννηθει το μωρο θα παρεις τα φαρμακα παλι και θα επανελθεις προσεχε τωρα αυτους τουσ 5 μηνες που μενουν να εισαι καλα..ολες οι εγκυες εχουν τα πανω κατω στην διαθεση μην ανησυχεις γιαυτο ισως να σε βοηθουσε ψυχολογικη υποστηριξη απο ενα ψυχολογο η συμβουλο να του πεις τις ανησυχιες σου και να σε καθησυχασει..

Συγχαρητήρια για την εγκυμοσύνη σου!!!!!!! Ενα δώρο Θεού είναι καθ'όδόν! Χαίρομαι πολύ για σένα και τον άντρα σου.

Εγώ πάλι νομίζω ότι θα τα καταφέρεις μια χαρά. Θα συμφωνήσω ότι ολες οι έγκυες έχουν πάνω κάτω τις ίδιες σκέψεις, αλλά η συμβουλή της eilrene να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Οσο για τα κιλά, τα περισσότερα θα φύγουν με τη γέννηση του παιδιού, μην ανησυχείς. Όταν με το καλό γεννηθεί το παιδάκι σου, μπορείς να συνεχίσεις την αγωγή οπότε ούτε για τα επεισόδια μετά τη γέννα πρέπει να ανησυχείς. Μια χαρά μάνα θα γίνεις, με την αγάπη σου και με τα λάθη σου, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου.

Κοίταξε να απολαύσεις όλη την πορεία της εγκυμοσύνης, στο λέω εγώ που παιδεύομαι και δεν μπορώ να έχω ένα παιδί. Ολα τα άλλα θα πάρουνε το δρόμο τους, ο Θεός για μένα, η φύση κατά άλλους, θα σου δείξει το δρόμο.

ΥΣ. Μια συγγενής μου επί χρόνια παίρνει φαρμακευτική αγωγή. Εκανε δυο παιδιά, και τώρα είναι γιαγιά. Προβλήματα είχε μόνο όταν κρυφά δεν ακολουθούσε τις οδηγίες του γιατρού και δεν έπαιρνε τα φάρμακά της. Παρά τις περιπέτειες και τις δύσκολες καταστάσεις που έζησαν τα παιδιά της, τη λατρεύουν. Γιατί καλή μου, όλα τα παιδιά του κόσμου αντιλαμβάνονται την αγάπη και την τρυφερότητα, και από μια ηλικία και μετά καταλαβαίνουν τι σημαίνει "πρόβλημα υγείας".

Quote:

---

Originally Posted by elirene

ειναι φυσικο να σε πιανουν υπαρξιακα αλλαζει η ζωη σου..αν δεν νιωθεις καλα οταν γεννηθει το μωρο θα παρεις τα φαρμακα παλι και θα επανελθεις προσεχε τωρα αυτους τουσ 5 μηνες που μενουν να εισαι καλα..ολες οι εγκυες εχουν τα πανω κατω στην διαθεση μην ανησυχεις γιαυτο ισως να σε βοηθουσε ψυχολογικη υποστηριξη απο ενα ψυχολογο η συμβουλο να του πεις τις ανησυχιες σου και να σε καθησυχασει..

---

Elirene, και μονο που το ακουω κι απο ενα 3ο ατομο οτι ειναι φυσιολογικο να σκεφτομαι λιγο παραπανω τωρα με την εγκυμοσυνη με ηρεμει !!! Βεβαια εγω το καιω γενικως και αναλυω τα παντα μεχρι αηδιας. Το προβλημα μου, ειναι οτι 4 χρονια στη σχολη, μας λεγανε ποσο σημαντικος ειναι ο θηλασμος για την υγεια του παιδιου σε ολη την υπολοιπη ζωη του...και στα 27, το σκεφτεσαι και λιγο περισσοτερο απ'οτι οταν εισαι φοιτητρια, και ιδιως αν προκειτι για το δικο σου παιδι .. Γι'αυτο και αμα θελω να θηλασω, δεν κανει με τιποτα να τα παιρνω τα χαπια, παιρνανε κατευθειαν στο μωρο. Αλλα απο την αλλη αν δεν υπαρχει αλλη λυση, θα τα παρω και ας μη θηλασω.
Εσυ λες ειναι καλυτερα να παω σε ψυχολογο ? Γιατι παντα εκανα τις ψυχοθεραπειες μου στον ψυχιατρο μου. Ειναι πιο καλα σε ψυχολογο η συμβουλο ?
Σημερα παλι δεν ειχα διαθεση να σηκωθω απ' το κρεββατι ..

Quote:

---

Originally Posted by Deep purple

Συγχαρητήρια για την εγκυμοσύνη σου!!!!!!! Ενα δώρο Θεού είναι καθ'όδόν! Χαίρομαι πολύ για σένα και τον άντρα σου.

Εγώ πάλι νομίζω ότι θα τα καταφέρεις μια χαρά. Θα συμφωνήσω ότι ολες οι έγκυες έχουν πάνω κάτω τις ίδιες σκέψεις, αλλά η συμβουλή της eilrene να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Οσο για τα κιλά, τα περισσότερα θα φύγουν με τη γέννηση του παιδιού, μην ανησυχείς. Όταν με το καλό γεννηθεί το παιδάκι σου, μπορείς να συνεχίσεις την αγωγή οπότε ούτε για τα επεισόδια μετά τη γέννα πρέπει να ανησυχείς. Μια χαρά μάνα θα γίνεις, με την αγάπη σου και με τα λάθη σου, όπως όλες οι μανάδες του κόσμου.

Κοίταξε να απολαύσεις όλη την πορεία της εγκυμοσύνης, στο λέω εγώ που παιδεύομαι και δεν μπορώ να έχω ένα παιδί. Ολα τα άλλα θα πάρουνε το δρόμο τους, ο Θεός για μένα, η φύση κατά άλλους, θα σου δείξει το δρόμο.

ΥΣ. Μια συγγενής μου επί χρόνια παίρνει φαρμακευτική αγωγή. Εκανε δυο παιδιά, και τώρα είναι γιαγιά. Προβλήματα είχε μόνο όταν κρυφά δεν ακολουθούσε τις οδηγίες του γιατρού και δεν έπαιρνε τα φάρμακά της. Παρά τις περιπέτειες και τις δύσκολες καταστάσεις που έζησαν τα παιδιά της, τη λατρεύουν. Γιατί καλή μου, όλα τα παιδιά του κόσμου αντιλαμβάνονται την αγάπη και την τρυφερότητα, και από μια ηλικία και μετά καταλαβαίνουν τι σημαίνει "πρόβλημα υγείας".

---

Deep, σ' ευχαριστω πολυ ! Απλα, οπως ειπα και πιο πανω, με ανησυχει το μετα τη γεννα και τα φαρμακα, λογω θηλασμου. Σιγουρα τα παιδια τα αντιλαμβανονται ολα αυτα και την αγαπη πανω απ'ολα .. Αλλα δε θα'θελα καν το παιδι μου να καταλαβει οτι ζω κατι τετοιο και να το βιωνει και το ιδιο.. Ασε που μπορεις να εχεις εκπαιδευσει το δικο σου το παιδι, και να του εχεις πει πραγματα του τυπου "η μαμα καμια φορα ειναι λιγο στενοχωρημενη και γι αυτο παιρνει φαρμακα και πηγαινει στο γιατρο" .. Το ζητημα ομως ειναι, οτι αν καποια στιγμη το συζητησει το παιδι παραεξω, εστω και καλοπροαιρετα, ή απλα επειδη εχει τις ανησυχιες του, ο κοσμος θα γυρισει να πει "το παιδι που εχει μανα τρελη , με ψυχολοικα προβληματα" ... Και ειλικρινα, δεν ξερω ποσο πολυ μπορει να εκνευριστω αν ακουστει κατι τετοιο, τοσο για το παιδι μου οσο και για μενα.. Σιγουρα δεν εχουν κανενα δικαιωμα να κρινουν ετσι τους ανθρωπους, αλλα ο κοσμος στην επαρχια ειναι μεσα στην ανοησια και στη στενοκεφαλια.. Αυτα ειναι που θελω να αποφυγω, και για μενα και για το μωρο ..

Δεν χρειαζεται να του πεις οτι παιρνεις φαρμακα για ψυχολογικα..Οπως ειπες τα παιδια ειναι αθωα και μπορει να τα λενε ολα μεσα στην αγνοια τους..Μπορεις ομως στα πρωτα χρονια της ζωης του να του πεις οτι η μανουλα καμια φορα δεν ειναι καλα και παιρνει φαρμακα..ετσι γενικοτερα..μην αναφερεις τα ψυχολογικα.
Οσο για το βαρος, μη σε ριχνουν και σε αγχωνουν τωρα δευτερευονται ζητηματα,ειναι κριμα.Κατα πρωτων 5-6 κιλα δεν ειναι πολλα,κι επειτα, οπως σου ειπανε, συνηθως μετα τη γεννα χανεις αυτοματα κιλα,κι οσα σου μεινουν θα τα χασεις απο μονη σου..Ποσες και ποσες δεν εχουν γεννησει και σε δυο μηνες μεσα το σωμα τους εχει επανελθει..Αυτο θα εξαρτηθει απο εσενα,μην το αφηνεις να σε αγχωνει στην παρουσα φαση και να σκεπαζει τη χαρα σου..
Επισης θα σου προτεινα να στηριχτεις και λιγακι στον αντρα σου..Μην παιρνεις ολο το βαρος της ευθυνης πανω σου..Θα ειστε δυο στο μεγαλωμα αυτου του παιδιου..
Εμενα παντως μου φαινονται οπως ξαναειπωθηκε φυσιολογικες οι σκεψεις σου.Ολες (και ειδικα αν ειναι η πρωτη εγγυμοσυνη) φοβουνται μηπως δεν ειναι ικανες μαναδες για το παιδακι τους..Αυτο δειχνει το ενδιαφερον σου για αυτο..
Μην αγχωνεσαι..Ζησε το,νιωσε χαρουμενη...ασχολησου λιγο με μπεμπεκιστικα πραγματακια κι ολα θα σου πανε καλα.
Βγες και για καφεδακι με τις φιλες σου να συζητησετε να ξεσκασεις λιγο..Νομιζω οτι θα σου κανει καλο.

Quote:

---

Originally Posted by Senelia

Καλησπερα,

Εχω και εγω διπολικη διαταραχη, και τωρα ειμαι 4 μηνων εγκυος. Διαγνωστηκε πριν 4 χρονια, με εντονοτερα τα επεισοδια καταθλιψης και δευτερευοντως αυτα της μανιας. Εκανα επι εναμιση χρονο ψυχοθεραπειες που με βοηθησαν παρα πολυ και μεχρι να μεινω εγκυος επαιρνα κανονικα tranxene και cipralex. Μολις ειπα στο γιατρο οτι ειμαι εγκυος μου ειπε να κοψω τα φαρμακα. Οποτε εκοψα απευθειας το cipralex και σταδιακα το tranxene. Η αληθεια ειναι οτι δεν πιστευα οτι θα τα καταφερω, αλλα ολα καλα με τη σταδιακη απεξαρτηση απο το tranxene, με βοηθησε και ο συντροφος μου παρα πολυ, και με λιγα "νευρακια", αλλα οk, το ξεπερασα...
Το θεμα ομως ειναι τωρα τι γινεται... :confused: Στον 4ο μηνα και ηδη εχω λιγο κακη διαθεση, δεν εχω ορεξη να βγω πολυ απο το σπιτι και καμια ορεξη να δω τις φιλες μου. Εχω παρει και 5-6 κιλα και επειδη πριν την εγκυμοσυνη εκανα χορο και ημουν αδυνατη και γυμνασμενη, τωρα το θεμα βαρος με ριχνει πολυ και ανησυχω μηπως δεν τα χασω ποτε. Γενικα παντα ημουν λιγο "τσιτα" με την εμφανιση μου και τωρα σκεφτομαι οτι ισως η εγκυμοσυνη μου χαλασει για παντα το σωμα μου. (Ναι οκ, ξερω ποσο κακια ακουγομαι, να σκεφτομαι οτι το μωρο μου χαλαει το σωμα μου, αλλα αυτη ειναι η αληθεια). Ο γιατρος μου εχει πει επισης οτι εχω ψυχαναγκασμο με την εμφανιση μου,και γενικα να κανω τα παντα στη ζωη μου τελεια, αλλα οχι σαν νοσημα απο μονο του, ειναι απλα λογω της διπολικης. Και δεν εχει αδικο, γιατι οσο ημουν οκ με την αγωγη μου, δεν παθαινα κρισεις αν επαιρνα μισο κιλο, ή αν ειχα μια μετρια παραγωγικη μερα στη δουλεια μου.
Τωρα ομως εχω γεμισει με αγχος και ανησυχιες. Φοβαμαι οτι αφου απο τον 4ο μηνα εχω συμπτωματα καταθλιψης, τα πραγματα πιο μετα μπορει να χειροτερεψουν. Η αληθεια ειναι οτι το θελω το μωρο, αλλα φοβαμαι παρα πολυ. Τι θα κανω αμα γεννηθει και εγω παθαινω επεισοδια καταθλιψης ? Και πως θα το φροντιζω ? Δεν θελω να το υποβαλλω σε καμια διαδικασια του τυπου να εχει μια μαμα μουντρουχα με επεισοδια καταθλιψης. Καλυτερα να εχω επεισοδια μανιας, δεν πειραζει, καλο θα μου κανει να μαι (χαζο)χαρουμενη και σε υπερενταση αμα γεννηθει το μωρο και μετα. Αλλα παντα τεινω περισσοτερο προς την καταθλιψη. Απο τη μια καλο το μωρο, αλλα αν ειναι να επανελθω στις παλιες αθλιες καταστασεις της καταθλιψης..ουτε να το σκεφτομαι. Ο γιατρος μου λεει οτι με τη μητροτητα ολα τα ξεπερναει κανεις και πιστευει οτι ειμαι πολυ δυνατη και θα το ξεπερασω. Αλλα πολυ αμφιβαλλω. Ο αντρας μου ειναι στον κοσμο του, μεσα στην καλη χαρα και μου σπαει τα νευρα. Λεει οτι το παιδι ειναι τυχερο που θα εχει τετοια μαμα (ειμαι βρεφονηπιοκομος) και οτι εφοσον ειμαι αγαπητη σε παιδια αλλων που προσεχω, δεν ειναι δυνατον να μη με αγαπαει το δικο μου παιδι. Αλλα αμα εχω επεισοδια καταθλιψης, με νευρα κλαματα και ξεσπασματα σιγα να μη με αγαπαει. Οταν ειμαι ετσι, ουτε εγω δεν αγαπω τον εαυτο μου.
Εχει κανεις παρομοια εμπειρια - ισως απο το οικογενειακο του περιβαλλον ? Η κατι που ξερει ? Οποιαδηποτε συμβουλη / γνωμη, θα μου ηταν χρησιμη !!!

---

διαβάζοντας το ποστ σου αυτο που επικρατεί είναι ένα αγχος.
υπερβολικο θα έλεγα.

θα ξεκινησω λεγοντας για μένα κ τις 2 εγκυμοσύνες μου.
στην πρωτη ( όπου απέβαλλα τελικα ) ήμουν σε επεισόδιο κατάθλιψης.
τοτε δν γνωριζα πως πασχω απο διπολικη.
η αποβολή βέβαια δν είχε να κανει με την ψυχολογία μου.
ειχε να κανει με σωματικά καθαρα θεματα.

στην 2η εγκυμοσύνη ( παλι δν γνωριζα για τη διπολική ακομη ) ήμουν μαλλον σε νορμοθυμία.
γεννησα μια χαρα κ ειχα παρει γυρω στα 20! κιλα.
πολλα για το υψος μου.
στο πρωτο 4μηνο τα έχασα ολα κ βρεθηκα να ειμαι ακομη πιο αδυνατη απο πριν.
θα ρίξεις τρεξιμο αφου γεννησεις :)

λοιπον ας έρθουμε σε σενα.
το θεωρω εξαιρετικά απιθανο να μν χασεις τα κιλα που θα παρεις.
για να κανεις χορό κ να εχεις κολλημα με τα κιλα να φανταστω πως εχεις ένα πολυ καλο σωμα.
τι σε κανει να πιστευεις πως δν θα τα χασεις.
5-6 κιλα πηρες στους 4 μήνες.
είσαι μια χαρα.
είμαι της γνωμης πως αυτες που δν χανουν τα κιλα της εγκυμοσύνης ή εχουν καποια οργανικα προβληματα
είτε δν ενδιαφέρονται για την εμφανιση τους.
ας υποθεσουμε πως έχουμε 100 γυναικες με παραπανω κιλα, αμφιβαλλω αν υπαρχουν 10 που ειναι περιποιημενες.

παμε τωρα στην καταθλιψη που βιωνεις.
θα κανεις υπομονη κ θα κανεις αυτο που σου αρεσει.
θα αποβάλλεις όλο σου το αγχος.
θα κανεις κατι που σε ευχαριστεί.
θα διαβασεις, θα δεις ταινιες, θα φροντισεις λιγο το σπιτι για το νεο μελος που θα ερθει στην οικογένεια.

μν εχεις καμια ανησυχία για το αν θα σε αγαπαει το παιδί σου.
στο λεω με σιγουρια.

λοιπον χαλαρωσε κ μν σκεφτεσαι αρνητικά.
ολα θα πανε μια χαρα.

για ο,τι αλλο θελεις να μαθεις, μας ρωτας. :)

Quote:

---

Originally Posted by arktos

παμε τωρα στην καταθλιψη που βιωνεις.
θα κανεις υπομονη κ θα κανεις αυτο που σου αρεσει.
θα αποβάλλεις όλο σου το αγχος.
θα κανεις κατι που σε ευχαριστεί.
θα διαβασεις, θα δεις ταινιες, θα φροντισεις λιγο το σπιτι για το νεο μελος που θα ερθει στην οικογένεια.

μν εχεις καμια ανησυχία για το αν θα σε αγαπαει το παιδί σου.
στο λεω με σιγουρια.

λοιπον χαλαρωσε κ μν σκεφτεσαι αρνητικά.
ολα θα πανε μια χαρα.

για ο,τι αλλο θελεις να μαθεις, μας ρωτας. :)

---

Arktos,

Σ' ευχαριστω πολυ για την απαντηση καταρχην. Εχει τωρα δυο μερες, που ειμαι πραγματικα πολυ χαλια .. Ξερω οτι πρεπει να κανω πραγματα που με ευχαριστουν .. Το θεμα ειναι οτι δεν μπορω. Unhappy Εχει 2 μερες, που η καταθλιψη, στην κυριολεξια χτυπαει κοκκινο. Χτες με επιασε μια ηλιθιοτητα, οτι το μωρο που εχω δεν ειναι λεει δικο μου! - Ποιανου ειναι του γειτονα? - Σκεφτομουν οτι το νιωθω "ξενο" μεσα μου ουσιαστικα. Μετα στενοχωριομουν για αυτα που ελεγα και σκεφτομουν, τα ειπα και στον αντρα μου και δεν ηξερε τι να μου πει.. Μου ειπε μονο πως προεχει να ειμαι εγω καλα. Θελω να παω παλι στο γιατρο μου. Με βλεπω να γυρναω στα χαλια που ημουνα παλια με την καταθλιψη. Προς το παρον ειμαι συνεχεια μες στα νευρα και την απαισιοδοξια. Θελω να ξαναρχισω τα φαρμακα μου. Αλλα δεν κανει, το ειπε και ο γιατρος. Ξερει κανεις κανενα φαρμακο διπολικης που επιτρεπεται σε εγκυμοσυνη ? Θελω παντως να ξαναπαω στο γιατρο, να δω μηπως υπαρχει καποιο χαπι που δεν βλαπτει. Αλλα αστα να πανε... απο τη μια βλεπω οτι χωρις τα φαρμακα ξαναπεφτω σε καταθλιψη (με κατι αναλαμπες μανιας και αισιοξιας μεσα στη μερα, που μου φευγουνε σε λιγα λεπτα), και απο την αλλη, σκεφτηκα τη διακοπη της κυησης, αλλα αποκλειεται. Ξερω πως αμα κανω κατι τετοιο, με το που ξαναρχισω τα χαπια και στρωσω, ετσι και σκεφτω τι εκανα, θα με πιασει χειροτερη καταθλιψη, που δεν θα φευγει και με τιποτα. Αλλα προς παρον , το μυαλο μου ειναι σαν κιμας, σκεφτομαι μπερδεμενα, χωρις καθολου διαυγεια και λογικη, και το ακομη πιο εκνευριστικο, ειναι οτι το καταλαβαινω πως παραλογιζομαι.. και δεν μπορω να το αλλαξω με τιποτα.. Unhappy

Νομίζω ότι αυτό που αισθάνεσαι, ότι νιώθεις το μωρό σαν "ξένο", το έχουν αισθανθεί και άλλες έγκυες. Σε κάθε περίπτωση πήγαινε στο γιατρό σου και συζήτησέ το. Ίσως να υπάρχει κάποιο ελαφρύ φάρμακο. Για διπολική δεν ξέρω, αλλά ξέρω περιπτώσεις που έπαιρναν για κατάθλιψη ελαφρύ αντικαταθλιπτικό. Και όχι καλή μου, μην διακόψεις την κύηση σε μια στιγμή που δεν σκέφτεσαι λογικά. θα ρθει η μέρα που θα έχεις στη ζωή σου το μωρό, και όλα αυτά θα ξεχαστούν. Είσαι έτοιμη για τον ερχομό του, γι'αυτό συνέβη τώρα, και σε λίγους μήνες θα σου αλλάξει τη ζωή!!! Εύχομαι και προσεύχομαι γρήγορα να αισθανθείς καλύτερα. Και ζήτησε βοήθεια απο το γιατρό σου, θα πρέπει να εχεις τη στήριξή του αυτούς τους μήνες.

Deep, Σ'ευχαριστω παρα πολυ !! Πηγα χτες στο γιατρο μου με τα κλαματα, αλλα εφυγα πολυ καλυτερα. Μου ειπε φυσικα οτι δεν επρεπε να διακοψω την επικοινωνια μαζι του και να κανω οτι να 'ναι, ουτε να ταλαιπωριεμαι μονη μου. Με αφησε να ξαναρχισω tranxene και cipralex και ειπε οτι αφου περασε το 1ο τριμηνο και ειναι ολα καλα, δε θα υπαρχει προβλημα να τα παρω τωρα, απλα σε μισες δοσολογιες απ' οτι πρν την εγκυμοσυνη. Μου ειπε να τον παιρνω 1-2 φορες τη μερα τηλεφωνο να του λεω πως παω και μια φορα τη βδομαδα ψυχοθεραπειες, εντατικα. Δεν με πειραζει καθολου ! Στα καπακια πηγαμε και στη γυναικολογο, που μας ειπε οτι συμφωνει με τα φαρμακα και οτι θα συνεργαστει με τον ψυχιατρο. Μαθαμε επιτελους και το φυλο, αγορακι ειναι, και τωρα το νιωθω πολυ πιο "δικο μου". Ισως εφταιγε το γεγονος οτι ειχα στην κοιλια μου αγνωστου γενους υποκειμενο..Τι να πω ! Παντως ολα καλυτερα, με χαλαρωνει το γεγονος οτι μπορω επιτελους να μιλαω στο μωρο, αφου ξερω το φυλο του, γιατι απο την αρχη της σλληψης καταλαβαινει τη φωνη της μητερας. Ηρεμησα και λιγο στην καινουργια γυναικολογο, ειδα οτι με προσεξε πολυ και ηταν ιδιαιτερα θετικος και αισιοδοξος ανθρωπος. Πιστευω απο δω και περα να πανε καλυτερα τα πραγματα, τουλαχιστον σταματησα να νιωθω το μωρο σαν εξωγηινο πλασμα μεσα μου και χαιρομαι που θα 'ρθει στη ζωη μου :D

Quote:

---

Originally Posted by Senelia

Καλησπερα,

Εχω και εγω διπολικη διαταραχη, και τωρα ειμαι 4 μηνων εγκυος. Διαγνωστηκε πριν 4 χρονια, με εντονοτερα τα επεισοδια καταθλιψης και δευτερευοντως αυτα της μανιας. Εκανα επι εναμιση χρονο ψυχοθεραπειες που με βοηθησαν παρα πολυ και μεχρι να μεινω εγκυος επαιρνα κανονικα tranxene και cipralex. Μολις ειπα στο γιατρο οτι ειμαι εγκυος μου ειπε να κοψω τα φαρμακα. Οποτε εκοψα απευθειας το cipralex και σταδιακα το tranxene. Η αληθεια ειναι οτι δεν πιστευα οτι θα τα καταφερω, αλλα ολα καλα με τη σταδιακη απεξαρτηση απο το tranxene, με βοηθησε και ο συντροφος μου παρα πολυ, και με λιγα "νευρακια", αλλα οk, το ξεπερασα...
Το θεμα ομως ειναι τωρα τι γινεται... :confused: Στον 4ο μηνα και ηδη εχω λιγο κακη διαθεση, δεν εχω ορεξη να βγω πολυ απο το σπιτι και καμια ορεξη να δω τις φιλες μου. Εχω παρει και 5-6 κιλα και επειδη πριν την εγκυμοσυνη εκανα χορο και ημουν αδυνατη και γυμνασμενη, τωρα το θεμα βαρος με ριχνει πολυ και ανησυχω μηπως δεν τα χασω ποτε. Γενικα παντα ημουν λιγο "τσιτα" με την εμφανιση μου και τωρα σκεφτομαι οτι ισως η εγκυμοσυνη μου χαλασει για παντα το σωμα μου. (Ναι οκ, ξερω ποσο κακια ακουγομαι, να σκεφτομαι οτι το μωρο μου χαλαει το σωμα μου, αλλα αυτη ειναι η αληθεια). Ο γιατρος μου εχει πει επισης οτι εχω ψυχαναγκασμο με την εμφανιση μου,και γενικα να κανω τα παντα στη ζωη μου τελεια, αλλα οχι σαν νοσημα απο μονο του, ειναι απλα λογω της διπολικης. Και δεν εχει αδικο, γιατι οσο ημουν οκ με την αγωγη μου, δεν παθαινα κρισεις αν επαιρνα μισο κιλο, ή αν ειχα μια μετρια παραγωγικη μερα στη δουλεια μου.
Τωρα ομως εχω γεμισει με αγχος και ανησυχιες. Φοβαμαι οτι αφου απο τον 4ο μηνα εχω συμπτωματα καταθλιψης, τα πραγματα πιο μετα μπορει να χειροτερεψουν. Η αληθεια ειναι οτι το θελω το μωρο, αλλα φοβαμαι παρα πολυ. Τι θα κανω αμα γεννηθει και εγω παθαινω επεισοδια καταθλιψης ? Και πως θα το φροντιζω ? Δεν θελω να το υποβαλλω σε καμια διαδικασια του τυπου να εχει μια μαμα μουντρουχα με επεισοδια καταθλιψης. Καλυτερα να εχω επεισοδια μανιας, δεν πειραζει, καλο θα μου κανει να μαι (χαζο)χαρουμενη και σε υπερενταση αμα γεννηθει το μωρο και μετα. Αλλα παντα τεινω περισσοτερο προς την καταθλιψη. Απο τη μια καλο το μωρο, αλλα αν ειναι να επανελθω στις παλιες αθλιες καταστασεις της καταθλιψης..ουτε να το σκεφτομαι. Ο γιατρος μου λεει οτι με τη μητροτητα ολα τα ξεπερναει κανεις και πιστευει οτι ειμαι πολυ δυνατη και θα το ξεπερασω. Αλλα πολυ αμφιβαλλω. Ο αντρας μου ειναι στον κοσμο του, μεσα στην καλη χαρα και μου σπαει τα νευρα. Λεει οτι το παιδι ειναι τυχερο που θα εχει τετοια μαμα (ειμαι βρεφονηπιοκομος) και οτι εφοσον ειμαι αγαπητη σε παιδια αλλων που προσεχω, δεν ειναι δυνατον να μη με αγαπαει το δικο μου παιδι. Αλλα αμα εχω επεισοδια καταθλιψης, με νευρα κλαματα και ξεσπασματα σιγα να μη με αγαπαει. Οταν ειμαι ετσι, ουτε εγω δεν αγαπω τον εαυτο μου.
Εχει κανεις παρομοια εμπειρια - ισως απο το οικογενειακο του περιβαλλον ? Η κατι που ξερει ? Οποιαδηποτε συμβουλη / γνωμη, θα μου ηταν χρησιμη !!!

---

γεια σου και καλώς ήρθες. κατ' αρχάς εύχομαι να πάνε όλα καλά με την εγκυμοσύνη σου και να γεννήσεις ένα υγιέστατο μωράκι!!! :)
το ότι έχεις όλες αυτές τις ανησυχίες για το τι είδους μαμά θα γίνεις είναι ευχάριστο γεγονός και δείχνει ότι θα γίνεις μια πολύ καλή μαμά!
ανησυχείς για τις καταθλιπτικές φάσεις σου. ακόμα και αν πέσεις σε κατάθλιψη μπορείς να εξηγήσεις αυτή σου τη φάση με απλά λόγια στο παιδί σου κ μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι θα σε καταλάβει. δεν έχει σημασία αν περάσεις κατάθλιψη και δεν μπορείς να είσαι εκεί 100%, σημασία έχει τον υπόλοιπο καιρό να είσαι εκεί! αυτό είναι που μετράει και πίστεψέ με είναι αρκετό!!
και έπειτα όταν τελειώσει με το καλό η εγκυμοσύνη και η λοχεία θα ξεκινήσεις πάλι τη φαρμακευτική σου αγωγή και όλα θα πάνε καλά!
όσον αφορά την εμφάνιση και τα περιττά κιλά, το ότι έκανες χορό πριν θα βοηθήσει να φύγουν κ να επανέλθεις στα κιλά που θέλεις!
όσο για το ότι δεν έχεις και πολύ όρεξη, περνάς μια πολύ αγχωτική περίοδο οπότε είναι φυσιολογικό να νοιώθεις έτσι!! κάνε λιγάκι υπομονή και θα συνέλθεις!!