Originally Posted by
Paylos
Ψάχνω μια ζωή, είμαι 44, έναν πατέρα που δεν είχα ποτέ, έναν πατέρα αδιάφορο και απόμακρο, έναν πατέρα που ποτέ δεν μου πήρε ένα δώρο, έναν πατέρα που ποτέ δεν μου είπε "χρόνια πολλά" στην γιορτή μου ή στα γενέθλια μου, έναν πατέρα που ποτέ δεν με πήρε μια αγκαλιά, έναν πατέρα που ποτέ δεν με έπιασε από το χέρι να πάμε βόλτα, έναν πατέρα να πει ότι είναι περήφανος για τον γιο του, έναν πατέρα που όταν γυρνούσα σπίτι και είχα τσακωθεί με άλλα παιδιά να με σφίξει στην αγκαλιά του και να μου πει δεν πειράζει, έναν πατέρα που να είχα ως πρότυπο, έναν πατέρα που όταν μου άρεσε κάποιο κορίτσι να του το εκμυστηρευόμουν, έναν πατέρα να τον συμβουλευόμουν, έναν πατέρα που δεν θα με ειρωνευόταν και δεν θα με κορόιδευε, έναν πατέρα που δεν θα με κτυπούσε, έναν πατέρα που θα μου αγόραζε παιχνίδια, έναν πατέρα αόρατο δίπλα μου, έναν πατέρα που θα τον αγαπούσα και θα τον θαύμαζα, έναν πατέρα...........
ΥΓ. απλώς ήθελα να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου. Μετά από τόσα χρόνια ο πόνος είναι αβάστακτος, το κενό τεράστιο! Από 'κει ψηλά είμαι σίγουρος ότι με βλέπει..... ας είναι καλά....