καλησπερα..ειμαι 18 χρονων και ηλικρινα δεν ξερω πως να αρχισω..δεν αντεχω τον εαυτο μου.μετα απο αυτες τις γραμμες ξερω πως καποιος θα σκεφτει πως απλα δεν βλεπω τα ομορφα της ζωης και ουτε προσπαθω.μενω κλεισμενη σπιτι ζηλευοντας τοσο πολυ ολους οσους εχουν προχωρησει στη ζωη τους..αλλα ας τα παρω απο την αρχη.στα 16 μου νοσηλευτηκα για 7μιση μηνες σε ψυχιατρικη κλινικη με διαγνωση της νευρικης ανορεξιας.Σε ανυποπτο χρονο εκφραστηκα για αλλη μια φορα μεσα απο το φαγητο προσπαθοντας και παλι να υπερκαλυψω τα συναισθηματα και τα ονειρα μου -σαν ενα κουκουλι προς τον κοσμο και την ζωη-μεσα απο ακραιους αριθους και ποσοτητας..τοτε 25 κιλα και στο χειλος του θανατου τωρα εχοντας στα χερια μου εξετασεις που συνιστους αμεσο χασιμο βαρους..και οχι δεν ειναι θεμα εικονας..αρχισα να κοιταω βαθυτερα.πως ξεφευγεις απο τον φαυλο κυκλο πως αναπληρωνεις τον χρονο που εχασες?πως σταματας να μελαγχωλεις?πως βρισκεις την δυναμη να αλλαξεις..τοσα ονειρα..αν μονο δεν σκευτομουν τοσο πολυ.νιωθω οτι ο εγκεφαλος μου θα παρει φωτια απο την υπεραναλυση..τα χω συχαθει αυτα δεν ειναι ο κοσμος μου..γιατι ομως?γιατι αυτοι οι αλλοι ναι και εγω οχι?.(μαλλον ηταν πολυ ασυναρτητο ολο αυτο τσιριξε και εσυ μαζι μου)
