Printable View
πως ειναι οι σχεσεις σας με τα προσωπα της οικογενεια σας,τους φιλους σας,τους αλλους ανθρωπους?
εχετε θυμο απεναντι τους?τους αντιμετωπιζετε αμυντικα?νοιωθετε να σας αγχωνουν?η οικογενεια σας εχει αποδεκτει την "κατασταση"σας?-σας κανει να νοιωθετε καλυτερα η χειροτερα με τη συμπεριφορα τους?εχετε ταση να "κλεινεστε" στον εαυτο σας?
Μεγάλο θέμα άνοιξες.. Προσωπικά, αυτό εμένα με πονάει..
τους περισσοτερους ποναει,εαν θελετε μπορειτε να γραψετε μονο εαν εχετε τις ιδια ερωτηματα και τις ιδιες σκεψεις με μενα.
Προσωπικά, έχω αισθήματα ντροπής, θυμού, αγανάκτησης κι ένα αίσθημα αδικίας. Πάντα σκέφτομαι "γιατί σε μένα;" ή "Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά για να το αποφύγω, να μη μου συμβεί ποτέ;". Ίσως εδώ εμπεριέχεται κι ένα αίσθημα ενοχής.
Σε σχέση με τους άλλους όμως, κυριαρχεί αυτό της ντροπής και της αδικίας (που δε με νιώθουν ίσως).. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στην αγάπη σου για τους δικούς σου ανθρώπους και στην καθημερινή αντιμετώπιση (ή μήπως ανοχή;) του προβλήματός σου.
Πελαγώνω, θυμώνω, θλίβομαι.
εαν ειναι παρηγορητικο θα πω οτι δεν υπαρχει ανθρωπος χωρις προβληματα,ενταξει εμας μας ετυχε αυτο τι να κανουμε τωρα...(εγω ξανακυλησα)δεν καταλαβα αυτο που ειπες οτι δε σε νοιωθουν οι αλλοι-τι εννοεις?μπορεις να μου εξηγησεις την ντροπη που νοιωθεις?(εγω ειχα παρα πολλη)
τωρα που γραφω δε μπορω να καταλαβω ολα οσα γραφεις λογω του αγχους που εχω-πχ.αγαπη...
πως το εννοεις?εγω γιατι δεν αγαπω κανεναν?βεβαια συναισθηματικα δε μπορω να καταλαβω και πολλα ειδικα τωρα,αλλα δε νομιζω να το ειχα και πριν...
Θεωρώ πως είναι δύσκολο για κάποιον που δεν έχει το πρόβλημα, να καταλάβει όσους το έχουν. Σε γενικά πλαίσια, αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν πλήρως το πόσο τραυματικό και κουραστικό είναι. Κι ίσως κάποιες φορές, δυσανασχετούν (και με το δίκιο τους) κι αυτό σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Ντροπή νιώθω γιατί είμαι έτσι όπως είμαι. Ξέρω ότι δεν είναι κάτι που επέλεξα, ότι δε φταίω, αλλά είμαι συνεχώς self-conscious, ότι με κοιτούν, ότι με παρακολουθούν, μην κάνω κάτι και προδωθώ.
Αγάπη νιώθω (δόξα Τω Θεώ) για τους ανθρώπους μου και κάποιες φορές νιώθω τύψεις που έχω αυτό το πρόβλημα που με αποσυντονίζει και δεν μπορώ να είμαι σε όλα μου σωστή. Είναι βάρος η ΙΨΔ..
Εσύ πώς νιώθεις αλήθεια; Πώς θ'απαντούσες στα ερωτήματα που θέτεις;
συμφωνω με τις 2 πρωτες απαντησεις που δινεις.οταν δεν εχω αγχος η τα συμπτωματα της ΙΨΔ σε μεγαλο βαθμο(αρκετα σπανιο...)τα παω αρκετα καλα σε ολους τους τομεις.απλα ψυριζω συμπεριφορες πως το λεει ο ενας πως το λεει ο αλλος-σκεφτομαι μπερδευομαι κλπ...εχω 2 φιλους οι οποιοι δεν εχουν αποδεχτει την κατασταση μου και δε μπορουν να με καταλαβουν.οι γνωστοι μου ειναι αδιαφοροι...ο γιατρος μου λεει οτι κυριως χρησιμοποιω αμυνες.θυμωνω αλλα συνηθως το κραταω μεσα μου.γενικοτερα δεν εχουν αποδεχτει την κατασταση μου,οπως και εγω επισης,με αποτελεσμα να χανω την μπαλα γενικοτερα και αυτα με χειροτερευουν-καταθλιβουν-θυμωνουν.ειμαι κλειστος τυπος η τουλαχιστον ετσι νοιωθω.ειναι και αλλα πολλα που εχω να πω-αλλα πρεπει να μην ειμαι αγχωμενος διοτι υπαρχει η περιπτωση να μην πω αληθειες για μενα.παντως αυτα που γραφεις ειναι σαν να τα γραφω εγω.σου στελνω και προσωπικο μηνυμα.
Y.Γ λες οτι νιωθεις αγαπη για τους δικους σου.πως την εκφραζεις?ρωταω απλα απο περιεργια.αν θελεις μην απαντας.
Είναι δύσκολη η ερώτηση του πώς εκφράζω την αγάπη. Ποτέ δεν αντιδρώ με τον ίδιο τρόπο, ούτε καν στα ίδια άτομα.
Γενικώς, είμαι στο τσακ πάντα για ν'αρχίσω καυγά, παρεξηγώ πολύ εύκολα τις αντιδράσεις ή τις ενέργειες των άλλων. Καμιά φορά τείνω να πιστέψω πως έχω δίκιο, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι φυσιολογικό και τι προέρχεται από ΙΨΔ.
Με τους ανθρώπους τους δικούς μου είμαι γενικώς πολύ πιο ανεκτική κι εκφράζω την αγάπη μου όπως η πλειοψηφία, με λόγια ή με πράξεις. Συχνά όμως δεν μπορώ να εκφράσω την αγάπη μου και κλείνομαι στον εαυτό μου.
Δεν ξέρω αν σε κάλυψα.
Εσύ τι πρόβλημα έχεις ως προς αυτό;
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΝΟΜΙΖΩ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΘΗΣΗ ΑΥΤΗ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΜΕ ΤΑ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΜΟΥ Κ ΕΙΔΙΚΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.
Τα παιδιά μου ξέρουν ότι ζήτησα βοήθεια για να μην αγχώνομαι και χαίρονται γιατί είμαι πιο ήρεμη. Ο άντρας μου που ποτέ δεν του περνούσε απο το μυαλό ότι αυτή η κατασταση κρύβει κάποιο ψυχολογικό θέμα, μου δίνει θάρρος , του αρέσει που όπως λέει μπορεί να μου μιλήσει και ελπίζει να συνεχίσει η ζωή μας να στρώνει προς το καλύτερο. Η αδερφή μου είναι αυτή που με παροτρυνε να ζητήσω παλαιότερα βοήθεια. Σε όλους τους υπόλοιπους αδερφια, μαμά , πεθερά ,φίλους ,συγγενεις δεν έχω πει τίποτα, και δεν θέλω να μάθουν και τίποτα.
Εδώ δεν κατανοούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Πως να το κάνουν οι άλλοι. Και οι μαμάδες δεν κουραζόμαστε, απλά ανυσηχούμε. Μην αγχώνεσαι για τη μητερα σου. Και τίποτα να μη συμβαίνει με τα παιδιά μας εμείς βρίσκουμε. χαχα!
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μη σε απασχολούν τόσο οι άλλοι. Οι δικοί μου χαίρονται γιατί έχει γίνει και η δική τους καθημερινότητα καλύτερη με την αγωγή μου. Εσύ δεν έχεις βελτίωση? Πως αντιλαμβάνονται την πάθηση σου οι δικοί σου δηλαδή? Σαν κάτι που μπορείς να το ελέγξεις και δεν το κάνεις?
Παιδιά, κακά τα ψέματα. Οι παθήσεις που είναι τόσο ιδιαίτερες όσο η ΙΨΔ είναι ακόμα κάτι ..περίεργο κι "εξωτικό". Κάτι που δεν μπορούν πολλοί να κατανοήσουν ή ν΄αποδεχθούν, ειδικά οι άνθρωποι κάποιας μεγαλυτερης ηλικίας, που δεν είναι και τόσο εξοικειωμένοι. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοήτή. Η ΙΨΔ εξακολουθεί να είναι ένα θέμα ταμπού.