Φρικιαστικη συνειδητοποιηση

Τα χρόνια που μου απομενουν μέχρι τα σαράντα ειναι κάτω απο δέκα. Και μετά θα αρχισω να μετραω τα χρόνια μέχρι τα πενηντα. Μου φαίνεται αδιανόητο. Και μετά πια ο θάνατος θα είναι μια ολοένα και πιο πιθανη πραγματικότητα (όχι πως τώρα δεν ειναι, αλλά τότε, αν ζήσω έως τότε, θα ειναι ένας γεγονός που πλησιαζει) Ναι, ο παππους μου έζησε μέχρι τα 95. Δεν είναι η ηλικία που με τρομάζει όσο η συνειδητοποιηση ότι πλησιαζω την ανυπαρξια. Την τελεσιδικη ανυπαρξια. Για καποιο λόγο μου φαίνεται αδιανόητο. Με πιανει τρόμος στην ιδέα οτι δεν θα υπάρχω πια. Τελεσιδικα. Και πως μέχρι να τελευτησω (αν τελευτησω απο γεράματα) θα γινομαι ολοενα και λιγότερο ελκυστικος. Με εκνευριζουν οι νεότεροι μου. Αλλά ανέκαθεν ενιωθα γέρος, απο το δημοτικο και μετά είχα το άγχος της ηλικίας. 16 χρόνων αισθανομουν γέρος. Οτι ξεπερναω παντα ένα σημείο στο οποιο δεν μπορω να επιστρεψω, ότι είμαι μια εκδοχή του εαυτού μου που δεν ήμουν πριν, ότι δεν μπορω να σταματησω αυτό το παιχνίδι των εναλλαγων πάρα μονο με δικό μου κόστος.
Παντα πιστευα οτι θα πεθανω νέος. Το να φτασω τα 50 μου φαίνεται αδιανοητο. Είναι χαζο βέβαια απο τη μια λέω πιστευα ότι θα πεθανω νέος και το γράφω χωρίς τον ίδιο τρόμο που μου προκαλεί το ότι πιθανον θα φτασω σε μεγάλη ηλικία και τότε ο θάνατος θα ειναι το σημείο στο τέλος του δρόμου.

Επισης δεν νομιζω πως μπορω ποτε να νιωσω ως σαράντα ετων. Πώς θα είναι; Πώς θα πρεπει να φερομαι; Πώς θα με αντιλαμβάνονται οι άλλοι;

Απο τα 35 θα μπεισ σε κριση θα βγεισ στα 42 μετα θα παει μονο του με ενα καλο γιατρο διατροφη περπατημα για συντηρηση θα δεισ θα νομιζεισ οτι μονο εσυ το εχεισ ανω των 40 εισαι γέροσ για τα κοριτσια εσυ τωρα κανεισ πλακα λεσ σιγα τα αυγα για ρωτα κ κανενα παππου να σ πει 47 ειμαι