Έχω τα νεύρα μου με μενα!! Εχω απελπισθεί από την στάση μου, από την ηττοπάθεια και τη δειλία μου.
Κάνω ένα διδακτορικό πολλά χρόνια σε μια σχολή. Λόγω έλλειψης χρημάτων αναγκαζόμουν να δουλεύω από εδώ και από εκεί σε σχετικές δουλειες, ενώ συγχρόνως έκανα και το διδακτορικό.
Μέχρι τώρα, έχω αρκετή δουλειά για δυο διδακτορικούς και καλές δημοσιεύσεις. Επιπλέον έχω βοηθήσει- ήδη 7 φοιτητές για διπλωματικές (τις έχω κάνει μάλλον), και δυο μεταπτυχιακούς για το μάστερ τους.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ με αυτούς που έμπλεξα...
Παλιότερα περιστατικά:
Α. Πριν από δυο έτη, ενώ είχα τελειώσει με ένα κεφάλαιο και το είχε διορθώσει ο καθηγητής...εμφανίσθηκε ένας φοιτητής που ήθελε να κάνει διπλωματική μαζί του... Ο ίδιος ο καθηγητής προσπάθησε να κάνει κάτι «βλακείες» για τρεις μήνες και αφού δεν έβγαζε ακρη.. με φώναξε.
Τότε αποφάσισε ο καθηγητής μου ότι δεν έχω τελειώσει το κεφάλαιο και επί τη ευκαιρία της βοήθειας μου προς το φοιτητή, θα το συμπλήρωνα...
Όταν του ειπα.. «πως ξαφνικά βρήκατε αυτήν την έλλειψη τώρα που εμφανίσθηκε αυτός ο φοιτητής, αφού θέλετε στην ουσία να τον βοηθήσω εγώ να κάνει και αυτός την διπλωματική του???» και μου έλεγε ότι «όχι κάνεις λάθος» και άλλες μ....
Β. Είχα κατά καιρούς κάποια ερευνητικά προγράμματος (πολύ λίγα λεφτά), στα οποία στηριζόντουσαν για να μου λένε συνέχεια ότι έχω υποχρέωση να είμαι εκεί...
Γ. Στηριζόμενοι στην όρεξη και το ενδιαφέρον μου γι' αυτό που έκανα... κολλούσαν και μου αναθέταν πολλά...(στα πλαίσια του διδακτορικού....λέγανε).
Μια φορά βοήθησα κατά 80 % μαζί με μια άλλη συνεργάτιδα και γράψαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, όπου θα έπαιρνα σχετικά καλά χρήματα...Όταν την πήραμε...ο μεγαλοκαθηγητης αποφάσισε να περάσει κάτι δικά του έξοδα (Η/Υ κ.α.), όχι στα αναλώσιμα (αυτά τα έφαγε...μετα..), αλλά στους μισθούς (!) και μου ζήτησε να κόψω ΔΠΥ με τα μισά από ό,τι θα έπαιρνα, να δηλώσω ότι τα πήρα, και να του δώσω τα λεφτά να πληρώσει.....
Του είπα ότι «στο ΔΠΥ γράφω μόνο χρήματα που εγώ ΜΟΝΟ παίρνω, και ότι δεν περίμενα όταν βοηθούσα για το γράψιμο ένα μήνα ότι θα είχα τα μισά από ότι είχαμε πει...Αλλιώς είχα προγραμματίσει τα οικονομικά μου..»
Θύμωσε τόσο πολύ που με κάλεσε σε απολογία... μαζί με τον άλλο της τριμελούς ( το δεύτερο «φαγοπότι»)....
Με ρώτησε να του εξηγήσω...γιατί του μίλησα έτσι... και γιατί δεν βλέπω ότι όλοι λειτουργούν ως ομάδα και γιατί σκέφτομαι τον εαυτό μου....
Τελικά ποιο είναι το αποτέλεσμα....
Όχι μόνο δεν πήρα τα μισά, αλλά το ¼ ...
(Δεν έγραψα το ΔΠΥ)
Τότε ήμουν ράκος ψυχολογικώς, δεν περίμενα να μου την φέρουν ετσι.. αισθανόμουν σαν να είχα... προδοθεί.... από κάποιους που ναι, θεωρούσα ως ομάδα.....
Δ. Μου ψιλογκρινιαζαν που δούλευα εκτος..παροτι τους είχα πει ότι αν δεν δουλέψω δεν θα μπορώ να ζήσω...ΑΠΛΗ ΛΟΓΙΚΗ!!!
Αυτοί οι καθηγητές λοιπόν με έχουν αναλάβει...
Έχω καταλάβει, ειδικά το τελευταίο καιρό ότι ΤΕΛΙΚΑ δεν θέλουν να τελειώσω, για να έχουν ένα χαμάλη να τους κάνει την δουλειά τσάμπα εις ονόματι του διδακτορικού....
Τώρα που τελείωσε η «χρηματοδότηση» συνεχίζουν να με πιέζουν...
Τους είχα είχα πει ότι όταν τελειώσουν τα προγράμματα, θα γράψω τα υπόλοιπα του διδακτορικού να τελειωσω..
Τώρα που δεν έχω καμιά υποχρέωση γιατί συνεχίζουν να μου κολλάνε «ότι εσύ τα ξέρεις καλύτερα, δεν έχουμε άλλον (πράγματι), κάνε αυτό, κάνε εκείνο, κάνε και μια διπλωματική...αλλά μην ξεχνιέσαι να γράφεις κιόλας...»
ΠΟΤΕ????????????????????????????????????????
Δεν αντέχω άλλο!!!
Τόσα χρόνια πίεσης έχω ένα ΣΚ να ξεκουραστώ, να φροντίσω το σπίτι και τον εαυτό μου ...
ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΡΑΨΩ? Όταν γυρνάω τις καθημερινές χώμα στις 21.00?
Έχω χάσει παρέες, δεν βγαίνω έξω, οι γονείς μου στεναχωριούνται κάθε μέρα...έχω χάσει επαγγελματικές ευκαιρίες, έχω βαλτώσει...
Έχω μια αξιοπρέπεια....Την είχα «ξεχάσει» όταν με πληρώνανε 100-300 το μήνα, αλλά έλεγα « “μπήκα” ξέροντας ότι δεν θα έχω χρήματα, να μην παραπονιέμαι που μου δίνουν κάτι -έστω και αυτά τα ψίχουλα...»
ΑΛΛΑ δεν αντέχω στην ηλικία που είμαι τώρα να δουλευω..αμισθος....
Δεν είμαι το ΧΑΛΑΚΙ!!!!!!!!
Τι να τους πω για να με παρατήσουν στην ησυχία μου να τελειώσω?
1. Αν εξαφανισθώ από εκεί με την πρόφαση αρρώστιας....δικιάς μου η των γονιών μου), θα το μάθουν από τις άλλες δουλειές που έχω εκτός πανεπιστήμιου...(όπου δεν θέλω να φύγω...θέλω να κρατησω.. επαφή για μετά, με το PhD παίζουν πολλά).
2. Όσες φορές τους έχω μιλήσει ...κωφεύουν...
3. Φοβάμαι ότι αν πάω αποφασισμένος για να τους πω ότι θα λείψω δυο μήνες για να τελειώσω... δεν θα μου το δώσουν ποτέ.. λέγοντας ότι τους κρεμασα.. ότι δεν σκέφτομαι την «ομάδα» η ότι ακόμη χειρότερα οι νέες δουλειες είναι μέρος του διδακτορικού μου...(θα θέλουν να το πάω στις 2000 σελίδες...!!!)....
4. Οι άλλοι καθηγητές ακούν αυτό που τους λένε εκείνοι « ότι εγώ φταιω.., εμείς λέμε να τελειώσει... αλλά δεν». Εγώ είχα πει σε διάφορους που με ρωτούσαν ότι «όταν με βλέπετε εδω..συνεχως... να ξέρετε ότι δεν γράφω...οπότε ποτέ να τελειώσω...»...Αλλά οι καθηγητές είναι σαν τους γιατρούς υποστηρίζει ο ένας τον άλλο...ακόμη και το ψαλίδι να βρεθεί μέσα στο νεκρό ασθενή...
5. Οι άλλοι καθηγητές αφήνουν σε όλους ένα εύλογο διάστημα να γράψει ο φοιτητής, χωρίς να τον φορτώνουν.....Οι άλλοι συνάδερφοι μου της ομάδας μου ήταν τυχεροί και ήταν σε προγράμματα με ημερομηνία λήξεως, όπου παραδοτέα ήταν τα διδακτορικά, οπότε τέλειωσαν...,μια άλλη συνάδερφος έμεινε έγκυος.... εγώ είχα την γκαντεμιά να πάω άμισθος, χωρίς κάποιο πρόγραμμα εξαρχής...
6. Σκέφτομαι να τους πω να με αφήσουν ένα χρονικό διάστημα να τελειώσω, αφού αν ασχοληθώ με τα δικές τους δουλειές, δεν θα έχω την αμέριστη προσοχή στις δουλειες αυτές και δεν θα αποδώσω τα μέγιστα, αφού θα σκέφτομαι το διδακτορικό…Κα φυσικό μόλις τελειώσω «μην το είδατε τον Παναή!!!»
Ίσως να μην έχω καλό λέγειν
Ίσως να τα «μάζευα» τόσο καιρό εις ονόματι του διδακτορικού...και όταν θα γίνει η έκρηξη να πουν οι άλλοι μα γιατι.. «αφού ήταν τόσο καλό χαλάκι» γιατί τώρα γκρινιάζει...
Δεν είμαι ο άνθρωπος που λέει ναι σε όλα.
Στις διάφορες δουλειες που είχα/έχω ήμουν και είμαι καλός υποστηριχτής του εαυτού μου.. και το τι με συμφέρει.. από θέμα απολαβών, προοπτικών και ενδιαφέροντος.....
Σε μια παλιότερη δουλειά έφυγα μάλιστα μόλις τελείωσε η πρώτη συμβαση..ενω είχα προοπτικές εξελίξεις....αφού δεν άντεξα το βρισίδι του εργοδότη..καθε μέρα!!! ( το είχε χόμπι να τους βρίζει όλους κάθε μέρα)
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι...
Δεν ξέρετε πόσες φορές έλεγα να τα παρατήσω όλα (ΟΛΑ) και να πάω σε ένα νησί όπου θα κάτσω να γράψω μονός μου με την ησυχία μου!! Αλλά...κάτι τέτοιο είναι αδύνατον....Οι άλλες δουλειές, δεν θα με περιμένουν αν γυρίσω....