Originally Posted by
nightlost
Καλησπέρα σε όλους.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή στιγμή του παρελθόντος και του παρόντος.
Έχω γράψει κατά καιρούς στο παρελθόν εδώ, αλλά το κάνω κυρίως όταν έχω την ανάγκη να μοιραστώ εμπειρίες και να ανακαλύψω ότι τελικά δεν είμαι (ο) μόνος σε όλο αυτό.
Όλα ξεκίνησαν πριν δέκα χρόνια όπου βίωσα την πρώτη μου κρίση πανικού και θα έλεγα ότι ήταν ότι πιο άσχημο μου έχει συμβεί. Έκτοτε έκανα 3 χρόνια συνεδρίες με ψυχίατρο με συνδυαστική φαρμακευτική αγωγή & γνωμάτευση για ΓΑΔ. Τρεις μήνες επίσης βίωσα το σύνδρομο απόσυρσης από την διακοπή των αντικαταθλιπτικών. Στην συνέχεια ήμουν καλά, για τα επόμενα τρία χρόνια με σκαμπανεβάσματα της διάθεσης (μόνο) αλλά νομίζω και αυτό ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Κάποια στιγμή πριν από 4-5 χρόνια άρχισα να μην νιώθω καλά. Ξεκίνησαν τα σωματικά συμπτώματα με μουδιάσματα σε όλο μου το κορμί, μυϊκές συσπάσεις σε όλα τα σημεία του σώματος και έντονη τάση σε σκέψεις αρνητικές με αρνητικό πρόσημο.
Εκείνο το διάστημα ψάχτηκα πολύ στα πλαίσια της θεραπείας. Έκανα συναντήσεις με διάφορους ψυχολόγους, όμως δε με κάλυπτε ο τρόπος προσέγγισης ή το σύστημα που ακολουθούσαν. Πριν από 2,5 χρόνια μέσω φίλου ψυχολόγου, μου σύστησε μια συνάδελφο του όπου στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της με ανέλαβε. Από την πρώτη συνάντηση άρχισα να νιώθω ότι ξεφουσκώνει το κεφάλι μου από τις αρνητικές σκέψεις και ένιωθα πως οι συναντήσεις μαζί της είναι πραγματικά θεραπευτικές. Περνούσαν οι μήνες και πραγματικά, πήγαινα από το καλό στο καλύτερο και την διαφορά στην ψυχολογία μου, την διάθεση και τον τρόπο που λειτουργώ σε δύσκολα θέματα της καθημερινότητας μου, δε την έβλεπαν μόνο οι γύρω μου, αλλά και γω ο ίδιος και με επαινούσα συνεχώς για αυτή την αλλαγή.
Ώσπου φτάσαμε θεραπευτικά, μετά από 2,5 χρόνια, σε ένα σημείο ζωτικής σημασίας, περισσότερο για μένα, πίσω από το περίβλημα του κύριου προβλήματος που πυροδοτεί αυτό το δυσβάσταχτο άγχος. Και εκεί ξεκίνησε η κατιούσα. Ενώ ξεκίνησα να βλέπω το φως στο τούνελ, ήμουν καλά όλη μέρα κάθε μέρα, με την ένταση στο φουλ για να ζήσω τη ζωή, πλημμυρισμένος από θετικές σκέψεις και στόχους που θέλω να πραγματοποιήσω, να πάω παρακάτω, να κάνω, να θέλω, να ζήσω, όλα αυτά...ξαφνικά ήταν σαν να γύρισες τον διακόπτη από την μια μέρα στην άλλη και όλα αυτά απλώς σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ποτέ όμως! Σαν να έχω ξεκινήσει από το μηδέν και πρέπει να ανέβω πάλι όλη αυτήν την ανηφόρα μόνος.
Πριν από 4 εβδομάδες έπαθα μια κρίση πανικού που σε ένταση ήταν ότι δυνατότερο έχω βιώσει στη ζωή μου. Νόμιζα απλά ότι θα πεθάνω. Και δεν μαύρισαν απλώς όλα γύρω μου, αλλά έπαψα να σκέφτομαι με την λογική. Ενώ γνωρίζω τον μηχανισμό γύρω από τις κρίσεις, με ποιον τρόπο να ησυχάσω, τρόπους αντιμετώπισης, ήταν σαν να το βίωνα πρώτη φορά. Όταν συνήλθα από την κρίση και όχι από το έντονο στρες όπου οι παλμοί μου ήταν στους 120/λεπτό όλη μέρα, πλημμυρίστηκα από το σκοτάδι, από φόβους ότι θα ξανασυμβεί και ξέχασα τελείως ότι είχα μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Ε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι την επόμενη μέρα ξανά συνέβη. Και ήταν ακόμη πιο επώδυνη. Την τρίτη μέρα τα ίδια. Άρχισα να αισθάνομαι ότι καίω στο πρόσωπο, βάζοντας συνεχώς θερμόμετρο μετρώντας την θερμοκρασία μου (ούτε καν 37) αλλά εγώ έκαιγα, αφού το ένιωθα. Και άρχισε να ξανά βγαίνει στην επιφάνεια όλο μου το παρελθόν. Στην τελευταία κρίση πανικού, αποφάσισα να φύγω από το σπίτι και να επισκεφτώ φίλους, μένοντας μαζί τους σχεδόν για 2 εβδομάδες. (έχω επικοινωνήσει στους πάντες το θέμα αυτό και λαμβάνω την αντίστοιχη αγάπη και κατανόηση) Πράγματι αυτές τις ημέρες που βρισκόμουν με φίλους, διαπίστωσα ότι καθημερινά είχα αρχίσει να ηρεμώ όλο και περισσότερο, μέχρι που αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι μου όταν ένιωθα αρκετά καλά.
Επιστρέφοντας στο σπίτι μαντέψτε! Ξανά τα ίδια. Σαν να έβαλες την κασέτα από την αρχή. Από την άλλη η ψυχολόγος μου είναι αρκετά καθησυχαστική και ενώ της είχα εκφράσει την επιθυμία μου να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν ένιωθα καθόλου καλά, μου είπε ότι αν πιστέψω σε μένα και τις δυνατότητες μου, θα τα καταφέρω. Εξάλλου το ίδιο έχω κάνει και στο παρελθόν και απέδωσε. Απλώς χρειάζεται να μου υπενθυμίζω συνεχώς ποιος είμαι , τι έχω καταφέρει και να εμπιστευτώ την διαδικασία δίνοντας τον αντίστοιχο χρόνο. Όμως είναι τόσο δύσκολο!!! Η ψυχολόγος μου αναφέρει συνεχώς πως όλο αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα crash test ώστε να κάνω πράξη όσα έχω μάθει. Όλα αυτά τα χρόνια με έχω αγαπήσει, έχω διώξει τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου, είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα για την προσωπική μου γαλήνη, να αλλάξω άρδην την ζωή μου. Μέχρι που προσπαθώ να χαμογελώ συνεχώς ακόμη και ψεύτικα, γιατί έχω ανάγκη να νιώσω ότι όλα είναι καλά. Με τρομοκρατεί το γεγονός πως μπορεί όλο αυτό να ήρθε για να μείνει και ότι δεν είναι μέρος της διαδικασίας.
Μοιραστείτε ότι θέλετε μαζί μου.
